17.4.06

Σεφέρης στη Λου (1935)



Σήμερα το πρωί ξύπνησα με την απόφαση να σου γράψω να φροντίσεις να με ξεχάσεις και να με βγάλεις από το πρόγραμμα της ζωής σου.
*
Δεν μπορώ να σε ξεκολλήσω από πάνω μου.
Έχεις γεμίσει όλες τις γωνίες της μοναξιάς μου. Ξέχασε με.
*
Αν εξακολουθήσει αυτή η κατάσταση θα πρέπει να κοιτάξω να βρω έναν οποιονδήποτε τρόπο να ξεχνώ. Φτάνει.
*
Είναι δύσκολο να φτάσει άνθρωπος σ αυτό το σημείο. Είναι έργο ταπεινοσύνης.
*
Γνώρισα αυτό που γύρευα χρόνια τώρα.
Ο κόπος που μένει, αξίζει τον κόπο.
*
Έφτασα να πιστεύω...πως ένας άνθρωπος που ξέρει πως θα πεθάνει, δεν μπορεί να είναι απελπισμένος.
***


* * * * * * *

8 σχόλια:

114ΛΕΞΕΙΣ είπε...

Νάξερες πόσες φορές έχω γράψει στο μυαλό μου αυτό το ποιήμα με άλλα λόγια.

NinaC είπε...

Αμ' εγώ????

Λαμπρούκος είπε...

E τότε κι εγώ. Κι εγώ το έγραψα. Τι δηλαδή εγώ ζαβό είμαι?

Νicola Beerman είπε...

Kαλο πασχα σ'ολους τους ποιητες.

Old Boy είπε...

Padrazo, Composition Doll, Λαμπρούκο, νόμπελ δίνεται σε αυτούς που τα γράφουν με αυτά ακριβώς τα λόγια.
Οι υπόλοιποι αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια λόγια.
Δεν είναι τόσο το συναίσθημα, όσο τα ακριβή λόγια.

NinaC είπε...

old boy mono epidi kanis den diavaze ta dika mas...

:P

Old Boy είπε...

Σωστό κι αυτό :)

ellinida είπε...

Φύγε σ'αγαπάω !
Αν είσαι ο θάνατος ή η αγάπη ποτέ δεν σας ξεχώρισα !
by ellinis