7.4.06

παρασκευή βράδυ

(αφιερωμένο στον chanana διότι ξεκίνησε σαν σχόλιο στο βλογ του) .

Εχει ένα σημείο, που δεν έχει πιο κάτω, έχει μόνο καλύτερα. Και μετά ξαναρχίζει το πέσιμο, κι αυτή τη φορά φτάνεις χαμηλότερα, τόσο που δεν ήξερες οτι υπάρχει. Αλλά μετά πάλι συνέρχεσαι.
Δεν ξέρω γιατί ζούμε σ αυτό τον κόσμο του πόνου.
Συνήθως με καλύπτει η απλοική σκέψη ότι πονώντας γινόμαστε καλύτεροι και ωριμότεροι, και δυνατότεροι, και ανθεκτικότεροι. Μετά λέω, και γιατί παρακαλώ όλα αυτά?

Αυτό τον καιρό ψάχνω να βρω αν είμαστε έτσι όλοι εμείς διότι είμαστε γύρω στα 40, έχουμε ζήσει σχεδόν πάνω από το ήμισι της ζωής μας και μάλλον βλέπουμε πια-αν βάλουμε το χέρι στο μέτωπο και μισοκλείσουμε τα μάτια, το τέλος του δρόμου.

Οπότε έχει έρθει αυτόματα και η ώρα της κρίσης: αυτά ήθελα, που έκανα? αυτή τη δουλειά? αυτό το σύντροφο? αυτή τη διακόσμηση στο σπίτι μου? Και τα όνειρά μου να ζήσω στη Νέα Υόρκη, να ζωγραφίσω, να γράψω ένα βιβλίο, να κάνω πολλά παιδιά, να έχω ένα σπίτι με κήπο?

Θα προλάβω από δω και πέρα να πάω πολλές φορές στο Παρίσι, ΚΑΙ σε άλλα μέρη του κόσμου, ή θα είμαι σαν τις γραφικές κυρίες με τα άσπρα μαλλιά και τα φουξ παντελόνια που τρέχουν στα μουσεία ακολουθώντας το γκρούπ?
Οι υπηρεσίες που όλοι τις ειρωνεύονται και τις κατηγορούν-εγώ κοντεύω να πάρω σύνταξη σε μια τέτοια δουλειά, πως βρέθηκα εγώ εδώ πέρα? Σύνταξη? σύντομα δηλαδή θα περπατάω τα πρωινά στην παραλία με αθλητικά και φαρδιές φόρμες?? Φαρδιές, γιατί αυτά τα κιλά δεν λένε να ξεκουνηθούνε πια, και σε λίγο θα μπώ και στην εμμηνόπαυση.

Εμμηνόπαυση? και τα παιδιά, ΤΟ παιδί έστω, ( έκπτωση του ονείρου, ναι) πότε θα το κάνω? Παιδί? σ αυτή την ηλικία? ας γελάσω! στα 5 του θα είμαι 45 με εξάψεις, στα 10 του θα είμαι πενηντάρα. Εεε, δε φταίει το παιδάκι, να το φέρω στον κόσμο, νάχει γρηά μαμά, μόνο για νάχω εγω τη χαρά να αγοράζω ρουχάκια και καλτσούλες, για να γεννήσω και να έρχονται να με δουν στην κλινική όλοι αυτοί που πήγα εγω όταν γεννήθηκαν τα παιδιά τους, κι έκλαιγα μετά, από την ανατριχίλα ευτυχίας που προκαλεί μια τοσοδούλα ζωούλα που κάνει μορφασμούς, κι απο τον πόνο που για άλλη μια φορά ήμουν η ευγενική κι ενθουσιασμένη επισκέπτρια και όχι η περήφανη και κουρασμένη απο τη γέννα μάννα, με τον περήφανο μπαμπά στο πλάι, με τις γλάστρες και τα μπαλόνια.
Από πού άρχισα και έφτασα εδώ-πάλι, στο γραφικότατο εγω πότε θα γίνω μάνα?

ΠΟΤΕ. Κυτάζεσαι στον καθρέφτη και λες ποτέ, και δεν πονάει πια, υπάρχει μια αχνή ανάμνηση ότι αυτή η σκέψη προκαλεί πόνο, αλλά την διώχνεις σαν τούφα που πέφτει μπροστά στα μάτια σου, και πάμε παραπέρα.
Δεν είναι τίποτα της προκοπής το παραπέρα. Αλλά δεν πονάει τουλάχιστον.
Είναι ζεστά πατώματα όπου μπορείς να περπατάς ξυπόλυτη, κουρτίνες με τριαντάφυλλα, βιβλία δίπλα στο κρεβάτι, καθαρά σεντόνια, ησυχία.
Είναι βόλτες με το αυτοκίνητο τα Σάββατα, κοτόσουπες τις Κυριακές, το τραπέζι της κουζίνας γεμάτο εφημερίδες, το σπίτι πάντα τακτοποιημένο.
Είναι τέσσερις γλάστρες εσωτερικού χώρου και μια ταλαίπωρη γαζία στο μπαλκόνι που βγάζει ένα χνουδωτό μπαλάκι κάθε χρόνο, είναι οι δυό χαρές μου-δώρο απο την αδερφούλα μου-10 και 14 χρονών!

Παραδόξως, αυτό το ποστ είναι αισιόδοξο, χαίρομαι πολύ που τα είπαμε, και δεν νιώθω καθόλου εκτεθιμένη.



* * * * * * *

24 σχόλια:

Νicola Beerman είπε...

να'σαι παντα καλα και αισιοδοξη.

Περί κουζίνας και όχι μόνο είπε...

Ποτέ, ΠΟΤΕ δεν είναι αργά γιά να κάνεις αυτό που θέλεις - εκτός από το παιδί, γιά τους αυτονόητους βιολογικούς λόγους.
Κάθε μέρα που ξυπνάμε είναι ευλογημένη, γιατί μπορεί νάναι η καλύτερη της ζωής μας. Και δεν είμαστε ποτέ αληθινά στο πιό κάτω σημείο, πάντα υπάρχει κάποιο σημείο χαμηλότερα - αρκεί να κυττάξεις γύρω σου.
Αυτό που έχει σημασία, είναι να είσαι καλά με τον εαυτό σου. Αν το πετύχεις αυτό, μπορείς να πετύχεις τα πάντα. Γιατί τότε θα ξέρεις τι πραγματικά θέλεις. Και το να ξέρεις τι θέλεις, είναι το πιό δύσκολο.

Mirandolina είπε...

Λεμον μου γλυκειά, πόσο με πόνεσες σήμερα...

Να κανεις παιδί επειδή θα το αγαπάς. Ούτε η ηλικία, ούτε η μόρφωση, ούτε οι υλικές ανέσεις παίζουν στην ανατροφή. Τίποτε άλλο δε μετράει.

Να κάνεις αυτό που θες. Γιατί έτσι γεννιούνται τα ευτυχισμένα παιδιά. Από αγάπη.

Rodia είπε...

lemon, δε σ' αναγνωρίζω!:-(
Βλέπε το σήμερα και το μελλον, το αύριο, κανείς δεν ξέρει τι ΘΑ φέρει. Διάβασε τον Παπαλάνγκι.. Α! έχω εδώ πέρα ένα κομματάκι: Ο Παπαλάνγκι και ο χρόνος του

Ρίξε μια ματιά και πάρε φόρα, όπως όταν πιάνουμε πάτο στα βαθειά και ωθούμε, με ένα δυνατό πατημα στο βυθό, το κορμί ν' ανέβει γρηγορα στον αφρό!

Η μαμά μιας συμμαθήτριας της μικρής μου κόρης (μαθήτριας, τότε, στη Β' δημοτικού) είχε πρόβλημα επειδή, χωρισμένη ούσα είχε ερωτευτεί κάποιον και δίσταζε να προχωρήσει μαζί του επειδή ήθελε να του "χαρίσει" παιδί και νόμιζε τον εαυτό της αδύναμο, σκεφτόταν το μέλλον, κλπ, τα γνωστά.. κι αυτά στα 36 της.

Οταν της είπα ότι μια φίλη το 1ο της παιδί το γέννησε στα 37 και το 2ο στα 43, και μάλιστα κανονικότατα(!) έπεσε ξερή! Τον επόμενο μήνα έμεινε έγκυος, παντρεύτηκε τον καλό της και τώρα -μετά από δώδεκα χρόνια- ζούν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!!!

~~~~~~~~~~~~~~

«Η μοναδική περιουσία μας είναι ο χρόνος» είπε ο Περικλής Κοροβέσης, «ο χρόνος είναι χρήμα» λέγαν οι αρχαίοι. Η δική μου γνώμη είναι ότι χρόνος δεν θα υπήρχε αν δεν τον είχαμε εφεύρει. Εχουμε κλειστεί στο κουτάκι του χρόνου που μας επιβλήθηκε απο τη μανία μας να μετράμε. Πόσα ηλιοβασιλέματα θα κερδίζαμε, αν δεν είχαμε το άγχος να προλάβουμε κάτι...

~~~~~~~~~~~~~~

Σύνελθε, φιλενάς!!:-)))))
σμουατς!!!!
+ αγκαλίτσα

~~~~~~~~~~~~~~

..και.. άκου και τη Μιραντολίνα που τα γράφει λακωνικά: Αμα θέλεις πολύ κάτι κάνε το γιατί δε γυρίζει πίσω..

~~~~~~~~~~~~~~

Αλλά, για τις ""μαύρες" σκέψεις, μάλλον φταίει το βράδυ της Παρασκευής.. :Ρ

raffinata είπε...

...κι απ' την άλλη σκέφτομαι: μπορεί να έχω άλλη τόση ζωή, μήπως να κάνω ό,τι καλύτερο γι αυτήν, για μένα;
η έκθεση ήταν το αγαπημένο μου μάθημα :)

Γιουτζίν είπε...

Αυτή τη φορά είναι σαν εκείνες τις φορές που δε μου έρχεται να γράψω κόμμεντ, ακόμα και εάν το τραβήξω από τα αυτιά.

Ήθελα όμως να σου αφήσω κάτι περνώντας.

Γαμώ την διαδικτυακή μου αϋλότητα!

Butterfly είπε...

Λεμονίτσα μου καλά που δεν πρόλαβα να το διαβάσω χθες βράδυ πριν από τον κύριο Πλούταρχο . Ξαναπές μου "όχι δεν θα έρθω". Σηκωτή θα σε πάρω!!!!
Τι κι αν είμαστε 40? και μεγαλώνουμε? (εσείς δηλαδή γιατί εγώ μικραίνω και το ξέρετε ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ)
Ποτέ δεν είναι αργά για τίποτα. Κι αυτό στο λέω εγώ που όλη την ώρα με λες ΚΩΛΟΑΙΓΟΚΕΡΟ, για τα "πρέπει" μου και τα "μη" μου, για το τι "είναι σωστό" και τι "όχι", για το "στο βάθος κήπος, αλλά πολύ στο βάθος".
ΤΩΡΑ ξενικάει η ζωή lemon μου. ΤΩΡΑ!!!

Lion είπε...

Καλη μου lemon, δεν ξερω αν ειναι παρηγορια για σενα, αλλα και εγω το'χω περασει και πολλοι αλλοι - σε καταλαβαινουμε (τουλαχιστον οσοι ειμαστε απο μια ηλικια και μετα). Θα ηθελα να ειμαι τωρα κοντα σου, να πιναμε μαζι καφεδακι σε ηλιολουστη ταρατσα και να σου εκανα πατ-πατ στην πλατη.

Φυσικα και εχουν δικιο οι προλαλησαντες. Στα 40+ δεν ειναι αργα για να ξεκινησεις τιποτα. Και παιδι κανεις - αν αυτο θελεις. Και που θα εισαι 60 οταν αυτο ειναι 20, τι εγινε; Η διαφορα ηλικιας μετραει η μηπως η αγαπη που θα του δωσεις; Νομιζεις οτι θα καταλαβεις το παιδι σου καλυτερα αν εισαι νεοτερη; Ξερω μανα που ειναι 36 με κορη 18αρα και τσακωνονται συνεχως.

Οσο για την Νεα Υορκη (και τον κοσμο ολο): απο ποτε απαγορευεται στους 40ρηδες να την επισκευτουν και να κανουν τρελλιτσες στα παρκα της; Να το ξερω για την επομενη φορα που θα ταξιδεψω δηλαδη ;-)

Περυσι το καλοκαιρι συναντησα 68ρη σκιππερ στην Αστυπαλαια. Μου ελεγε οτι περασε μια ζωη σαν υπαλληλος τραπεζης, στα 60 πηρε συνταξη και αρχισε να γυριζει τον κοσμο με πλεουμενο. Κατα τα λογια του, οσα εζησε απο τα 60 και μετα ειναι πολλαπλασια οσων εζησε απο τα 20 μεχρι τα 60 του.

Το κεφαλι ψηλα λοιπον. Η ζωη ειναι μπροστα σου - αρπαξε την.
Oldskipper (47).

Juanita La Quejica είπε...

Lemon... απλά Καλό Μεσημέρι!
Σύμφωνα με όσα έγραψες στα πρώτα σου μηνύματα, έχεις ήδη περάσει και επιβιώσει από κάτι τόσο δύσκολο που ξέρω ότι το Σάββατο το βράδυ θα έχεις κάτι πολύ διαφορετικό και αισιόδοξο να καταγράψεις στο μπλογκ σου.

Ανώνυμος είπε...

Ωραία.

Ενας υπάλληλος τραγουδάει το παράπονο του, και ο προϊστάμενος κάνει χορευτικές φιγούρες υποστηρίζοντας τον, ένας πελάτης της ουράς απαντά με ένα σόλο και οι υπόλοιποι σηκώνονται εν χορώ, και επαναλαμβάνουν τα λόγια, με τα χέρια ψηλά…

…Αρχίζουν να στροβιλίζονται φορώντας τις φούστες με τους ελέφαντες (τις ινδικές) που απλώνονται πέρα από τους τοίχους σαν ομπρέλες και καλύπτουν το γρασίδι κάτω από τον ήλιο.

Ήλιο είπα;
Έχω δυο στιχάκια για σένα.
Δεν τα "σχολίασα" τελευταία στιγμή εχθές το βράδυ στον "ανυπεράσπιστο καημό" σου, και λένε και για τον ήλιο. Μοιάζει να ταιριάζουν περισσότερο εδώ.
Αλλά για την ώρα θα προτιμήσω να γράψω μόνο ότι συμφωνεί με τα γραφόμενα σου.

Ωραία.

Alpha είπε...

δεν ξέρω τι να πώ.

στεναχωρήθηκα πολύ.

απ την άλλη, ξέρω ότι ξέρεις.

η ζωή δεν τελειώνει ποτέ.

μη χάνεις την πίστη σου.μη χάνεις την πίστη σου.μη χάνεις την πίστη σου.ΜΗ ΧΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΣΟΥ.

FUFUTOS είπε...

Το διάβασα χτές βράδυ, στενοχωρέθηκα, μπερδεύτηκα, προτίμησα να μη γράψω. Η τελευταία πρόταση για το "αισιόδοξο του ποστ" δεν με είχε πείσει.
Σε σκεφτόμουν γυρνώντας στο σπίτι όπως και το απόγευμα που το ξαναδιάβασα, αλλά δεν πρόλαβα να σου γράψω λόγω δουλειάς.

"Οπότε έχει έρθει αυτόματα και η ώρα της κρίσης:" λες.
Δεν είναι οριστική αυτή η κρίση. Θα συναντήσουμε κι άλλα (χρονικά; ηλικιακά; whatever) ορόσημα για νέες κρίσεις και αναθεωρήσεις, για νέους στόχους.
___
Σχετικά με τη μητρότητα:
η δική σου χαρά να αγοράζεις φορμάκια, να σιδερώνεις ζιπουνάκια, οι επισκέψεις στην κλινική και η περηφάνια σου, η χαρά των γιαγιάδων και του περιβάλλοντος (πρέπει να) είναι ασήμαντα κατά τη γνώμη μου (δια να μην είπω "παπαριαί").
Ομοίως ασήμαντος θεωρώ ότι πρέπει να είναι ο δισταγμός σου για την ηλικία και τη διαφορά. Θα το δεχόμουνα μόνο αν είχες κάποιο πρόβλημα υγείας που να σου περιορίζει τον ορίζοντα του βίου (π.χ. κάποιο χρόνιο νόσημα που να μας έκανε να ανησυχούμε ότι δε θα καβατζάρουμε τα 70) ΦΤΟΥ-ΜΑΚΡΙΑΑΑ
Αν έχεις λοιπόν να δώσεις αγάπη στο παιδί, να το κάνεις.
Προτείνω επανεξέταση με αισιόδοξη οπτική. Φιλιά.

(είμαστε συνομήλικοι με τη σύντροφό μου - γεννημένοι το 66, η κόρη μας γεννήθηκε το 2005)

herinna/ είπε...

lenomaki
Θύμωσα. Στη ζωή μας δεν μετανοιώνουμε ποτέ γι' αυτά που κάναμε, αλλά γι'αυτά που δεν κάναμε. Εγώ αυτό είπα στα 36 μου που έκανα το δικό μου παιδί. Αν το μετάνοιωσα σε αφήνω να μαντέψεις. Έτσι κι εσύ. Όσο μπορείς οργανικά πάει να πει το σώμα σου είναι έτοιμο να περάσει όλη τη διαδικασία, γέννα, ανατροφή, τρέξιμο, παιχνίδι. Και δεν νομίζω πως θα του κάτσει στραβά του παιδιού σου να χει μια μάννα με τη δική σου ευαισθησία, το δικό σου μυαλό και τις δικές σου ποιότητες. Έλα τώρα. Ξέρεις τι κυκλοφορεί έξω εκεί; Κάνε μια βόλτα σ' ένα σχολείο την ώρα του κουδουνιού.

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

lemon...περασα, διαβασα...
αλλα σχολιο μου ειναι αδυνατο να αφησω....
καλημερα...

henrygrey είπε...

Αισιόδοξο ξ-αισιόδοξο εγώ συγκινήθηκα! Αμα πια! :) Σε βάζω στα links γιατί ερωτεύτηκα το blog σου.

Φιλιά!

Λαμπρούκος είπε...

Αιγόκεροι όλου του κόσμου ενωθείτε (τώρα εγώ γιατί το έγραψα αυτό είπαμε!) Α, ναι. Λοιπόν Λεμονίτα μου, η ζωή είνια μπροστά μας. Πίσω μας έχουμε μόνο ωραίες αναμνήσεις... Σχεδίασε, κάνε όνειρα βάλε στόχους, κυνήγησε τα. Τίποτα δε σταματά ΠΟΤΕ!

114ΛΕΞΕΙΣ είπε...

Ημουν 24 όταν παντρεύτηκα , 41 όταν χώρισα με δύο κόρες που τις λατρεύω.Από την αρχή λοιπόν.Τώρα 46. Δεν έχω αποκλείσει τίποτα νέο στη ζωή μου.Σήκω. Προλαβαίνουμε και αξίζει να αγαπήσουμε και αν είμαστε τυχεροί να μας αγαπήσουν.

114ΛΕΞΕΙΣ είπε...

Είσαι πλούσια αλλά ίσως το ξεχνάς . Οι μνήμες είναι πλούτος που πρέπει να επενδυθεί.

lemon είπε...

Σας ευχαριστώ όλους, έναν έναν ξεχωριστά για τις αγκαλιές σας-τις πήρα όλες.

Ως φιλοφρόνηση, σας παραπέμπω στα λόγια του Κωνσταντίνου-για σας:
Κοίτα πόσος κόσμος! ανθρωποι που τους εκτιμούμε, τόσες φορές θαυμάσαμε το μυαλό, την ευαισθησία τους, άκου τι λένε!

Alkyoni είπε...

"Από δω και πάνω"

Από δω και πάνω στου γλεντιού το σαματά
μ ένα αστείο σάλτο ανεβαίνω
Από δω και πάνω πεινασμένη μου καρδιά με χαρά και δάκρυα σε χορταίνω...
Από δω και πάνω δε ρωτάω άλλο πια, τί ζητώ πού πάω και ποιός να μαι
Από δω και πάνω σταματώ τις προσευχές
ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΔΕ ΦΟΒΑΜΑΙ
Απο δω και πάνω...από δω και πάνω..
Από δω και πάνω
στου ρυθμού την αγκαλιά..μ ένα σάλτο μέσα μπαίνω
Απο δω και πάνω
τραγουδώ για τη φωτιά κι απ του κόσμου το καμίνι ξεμακραίνω
Από δω και πάνω δε ρωτάω άλλο πια, τί ζητώ πού πάω και ποιός να μαι
Από δω και πάνω σταματώ τις προσευχές
ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΔΕ ΦΟΒΑΜΑΙ...
από δω και πάνω....

Σήμερα είδα το σχόλιό σου και μιας και οι τρεις μας εσύ εγώ κι ο Αγγελάκας,είμαστε απ την ίδια πόλη...δεν βρήκα κάτι πιο ταιριαστό να μας ενώνει,άγνωστες μεν,με κοινές εμπειρίες απ όσα κατάλαβα
:)

NinaC είπε...

Τίποτα δεν σταματά.
Όλα τώρα αρχίσουν.
e-mail me για ανατριχιαστικές λεπτομέρειες...

:)))))))))))))

ellinida είπε...

Λεμονάκι μυρωδάτο να σου πω ένα μυστικό ? Είναι η δεύτερη εφηβεία μετά τα 40 ... ή την ζεις ή κάθεσαι και αφήνεις την ζωή να φύγει .
Εχω περάσει από εκεί ... μην σου πω και χειρότερα ! Προτίμησα την εφηβεία !
φιλάκια

alombar42 είπε...

Δυσκολεύομαι να σχολιάσω... είμαι βλέπεις μόλις 24 και μου αρέσουν οι αναριθμητισμοί ;)

lemon είπε...

Αλκυόνη, κουκλίτσα, menw ektos, chanana, ellinida, ευχαριστώ πολύ!