η ζωή πέρα απο την τέχνη

Θέλουμε να δείξουμε ότι δεν έχει σημασία το τι λες, αλλά το πώς το λες γενικότερα, είναι όπως στα σκυλιά, που τους μιλάς γλυκά αλλά κατ ουσία τα βρίζεις, είναι ένα πράγμα που δημιουργεί συγκίνηση λέγοντας κάτι ηλίθιο και χυδαίο.
(Mary and the Boy, εξηγώντας την τέχνη τους, απόσπασμα από άρθρο στη Lifo της 6.4.2006)


Στο τέλος της αλζχάιμερ ο ασθενής χάνει κάθε ικανότητα επικοινωνίας με το περιβάλλον.

Είναι πολύ περίεργο. Όλα από το μυαλό, από τη μνήμη γίνονται λοιπόν?
Η όραση υπάρχει αλλά ότι και να πας μπροστά στα μάτια του, όσο κοντά, δεν τα κουνάει, σαν να μην το βλέπει.
Το σώμα είναι καλά, αλλά τα πόδια δεν το κρατούν, γιατί δεν υπάρχει η εντολή να το κάνουν. Το ίδιο και τα χέρια, ξεχνάει να κρατάει, ξεχνάει ακόμη και να τα σηκώσει, λίγο πριν το τέλος βλέπεις ότι θέλει να πιάσει κάτι, αλλά δεν θυμάται ότι πρέπει να δώσεις εντολή σ αυτό που λέγεται χέρι για να πιάσεις, τίποτα.
Πιο πριν, το στόμα ανοίγει όταν πλησιάζει το κουτάλι, μετά δεν ανοίγει, πρέπει να το ανοίξεις και να το βάλεις, αλλά μασάει-μάλλον για να αδειάσει εκείνο το χώρο, ασυνείδητα, από συνήθεια.
Τελικά δεν μπορεί καν να μασήσει, κουνάς τα μάγουλα, προσπαθείς, όλο και μηδαμινότερο το αποτέλεσμα. Ο θάνατος έρχεται συνήθως από αυτό -ασιτία- τι ειρωνεία…ή από αναπνευστικές επιπλοκές-διότι ναι, και η αναπνοή θέλει την εντολή της για να γίνει – παραδόξως.

Παρακολουθήσαμε οικογενειακώς όλες αυτές τις -θεωρούμενες προφανείς- ικανότητες του ανθρώπου να εξαφανίζονται σιγά-σιγά. Με έκπληξη. Δεν θα το πίστευα αν μου το έλεγαν. Ότι ξεχνάς πως να ζείς, γιαυτό πεθαίνεις.

Στο τέλος μια μόνο ικανότητα έμεινε, αμετάβλητη, σαν να μην την αγγίξε καθόλου η αρρώστια : η ικανότητα να καταλαβαίνει τον τόνο της φωνής μας. Μόνο αυτό. Δεν είχε σημασία τι λέγαμε, τα καθημερινά, γκρίνιες, τρυφερότητες ή βρισιές. Ο τόνος της φωνής μας τον τάραζε ή τον ηρεμούσε. Ήθελε κινήσεις αργές και τρυφερές, να του ψιθυρίζεις και να τον χαιδεύεις, και μόνο τότε αφηνόταν κάπως χαλαρός στα χέρια μας.
Ο μπαμπάς μου.

(Προσπαθώ να πω πως, αυτό δε συμβαίνει μόνο με τα σκυλιά, συμβαίνει και στους ανθρώπους, όταν δεν είναι πια ακριβώς κανονικοί άνθρωποι, όταν τους έχει εγκαταλείψει η μνήμη τους.
Πως είναι είναι θαύμα οτι η ικανότητα να αισθάνεσαι δεν χάνεται ποτέ, μένει σαν τελευταία γέφυρα επικοινωνίας, σαν ενα τελευταίο δώρο στον ασθενή και σ αυτόν που τον φροντίζει ταυτόχρονα.
Και πως το βρήκα κάπως βλάσφημο, να χρησιμοποιείται σαν ψυχολογικό παιχνίδι στην τέχνη, γιατί για πάρα πολύ κόσμο είναι μια σκληρή αλλά θαυμάσια διαπίστωση στην καθημερινότητά του.)

* * * * * * *