Pretty woman…

Για τη φίλη μου την Αναστασία, χρόνια πολλά και ευτυχισμένα…

Η Γιούντιτ λέει ότι το ωμό λίπος από το κεφάλι της φάλαινας προστατεύει το δέρμα από τον αέρα και το χρόνο κι εμποδίζει τις ρυτίδες. Κάθε πρωί, αφού ντύνομαι, χτενίζω τα μαλλιά μου μπροστά στον καθρέφτη του δωματίου μας.
Λες και κάθε χρόνο ο καιρός περνάει όλο και πιο γρήγορα, από την άλλη μεριά του καθρέφτη, τα μάτια μου γυαλίζουν βαθιά στις τρύπες τους σαν κάρβουνα. Φταίει ο καιρός και η κούραση. Πλησιάζω τα χείλη μου για ένα φιλί, τσούζουν αμέσως πάνω στην παγωμένη επιφάνεια. Οι κοιλότητες στο πρόσωπό μου είναι πιο σκούρες, η μύτη είναι τσιτωμένη, πιο σουβλερή. Παρά το λίπος που μου έδωσε η Γιούντιτ, αυτό που χαράζουν οι ρυτίδες πάνω στο δέρμα και που τα χαμόγελα δεν σβήνουν πια, δεν είναι μορφασμοί. Το σαγόνι και τα μάγουλα, λιγότερο διάφανα απ ότι τα θυμάμαι, έχουν ρόδινους λεκέδες. Ναι, ο χρόνος περνάει πιο γρήγορα, όχι όπως παλιά, που με ξεχνούσε…

(Από το βιβλίο της Συλβί Ματόν «εγώ, η πουτάνα του Ρέμπραντ»).

(Η Δόμνα Δέλλιου ζεί στη Θεσσαλονίκη και τα τελευταία επτά χρόνια ζωγραφίζει πάνω σε ακατέργαστα ξύλα χρησιμοποιώντας ακρυλικά χρώματα. Πίσω της έχει μια 25χρονη καριέρα γραφιστικής δημιουργίας, την οποία εγκατέλειψε για χάρη της ζωγραφικής).


* * * * * * *