υπέροχος έναστρος ουρανός

Τις Ακυβέρνητες Πολιτείες τις διάβασα πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1984, λίγο πριν τα 18, σ ένα κάμπινγκ της Χαλκιδικής-διακοπές σε σκηνή με φίλες…
Δεν θυμάμαι πόσες μέρες ήτανε, ούτε αν έκανα κανένα μπάνιο…
Θυμάμαι ότι ένα βράδυ κάποιος βογγούσε στη διπλανή σκηνή, κι εμείς ανησυχήσαμε, αναρωτιόμασταν αν χρειάζεται βοήθεια…μείναμε καθισμένες πολύ ώρα μέσα στη σκηνή, σχεδόν πανικόβλητες, διχασμένες από την επιθυμία να βοηθήσουμε, και τον δισταγμό-μήπως ενοχλήσουμε…μέχρι που τα βογγητά ησύχασαν-θα της πέρασε μάλλον…Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να ξανάρθει μια μέρα-εντελώς ξαφνικά αυτό το συμβάν στο μυαλό μου, εντελώς ξεκάθαρο αυτή τη φορά, και μ έλουσε κρύος ιδρώτας αντικρίζοντας την αφέλειά των 18 μας χρόνων…
Τι κατάλαβα από την τριλογία τότε? ….ατμόσφαιρα, αέρας, ποιότητα…
Ναι, βιβλία ποιοτικά παίρναμε πάντα μαζί μας στις διακοπές, από τότε!
Τώρα οι τρεις στις τέσσερις είναι χωρισμένες…


Την ξαναδιάβασα (την τριλογία) το 1992-όταν ο Κώστας έφυγε φαντάρος. Ένα καλοκαίρι-μόνη για πρώτη φορά μετά από 7 χρόνια αυτοκολητότας, τόσης που να παραπατάω περπατώντας, σαν να μου έλειπε ένα πόδι, γιατί δεν είχα το σώμα του δίπλα μου να βαδίζουμε μαζί. Αυτό το κενό με άφησε μόνη με τον εαυτό μου, με κοίταζα και δεν με ήξερα, κοιμόμουν με τις στοίβες των βιβλίων αστρολογίας δίπλα μου, προσπαθώντας να καταλάβω τα πως και τα γιατί, τα ποια είμαι και τι θέλω, τι μπορώ και τι κάνω…αφέθηκα για άλλη μια φορά σαν φύλο σε παρέες… Το μόνο που έμεινε είναι μια βραδιά σε μια καλοκαιρινή ντισκοτέκ, να χορεύω ξυπόλητη επί ώρες-ούτε τόχα ξανακάνει, ούτε το ξανάκανα ποτέ. Τουλάχιστον ξέρω ότι γίνεται, κι ότι μπορώ.
Στη δεύτερη ανάγνωση προχώρησα λίγο-πολύ λίγο όμως μόνο, παραπέρα.
Κατάλαβα έρωτα, δυνατό, πιο δυνατό από την πολιτική-αυτό μόνο μπορούσα τότε να καταλάβω.

Η τρίτη φορά ήταν το 2001-όταν χώριζα. Λιγότερο φτερό τώρα-κυριολεκτικά και μεταφορικά! Πόνος, πόνος, πόνος και απόγνωση, σε όλα τα επίπεδα. Όλα του (βιβλίου) με πόνεσαν, κυρίως οι έρωτες-που αλλάζουν αντικείμενο αλλά όχι και ένταση, με την ευκολία που γίνεται στην ζωή… και οι πολιτικές, και η μοναξιά, η ηλικία, η υπομονή-πολύ υπομονή, για πάντα, για όλη τη ζωή, μέχρι την επόμενη ζωή… η απόγνωση…
μέχρι και το πολυτονικό της εκτύπωσης!
Αργά, αργά, αργά αυτή τη φορά, από τη μια για να μπορέσω να καταλάβω, και μετά, για να μη βγω από μέσα του, για να νιώσω μέχρι το πετσί μου-μέσω του βιβλίου, αυτά που ένιωθα και δεν ήθελα να τα καταλάβω.

Η ώρα της τέταρτης ανάγνωσης δεν ήρθε-ακόμα. Η τριλογία είναι εκεί, κάτασπρη, εντάξει, όχι τόσο κάτασπρη πια, και με κοιτάζει.

O κύριος Emanuele Luzzati γεννήθηκε στις 3.6.1921 στην Γένοβα όπου και ζει ακόμη.
Ζωγράφος, διακοσμητής, εικονογράφος, κεραμίστας, σκηνογράφος θεάτρου και σχεδιαστής κοστουμιών, εικονογράφησε ανάμεσα σε άλλα και τα παραμύθια των αδελφών Γκρίμ και την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων του Λούις Κάρολ.

Τον γνωρίσαμε το 1993 στην Έκθεσή με πίνακες και μακέτες σκηνικών του στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης, που διοργανώθηκε από την Ένωσης Θεάτρων της Ευρώπης.


* * * * * * *