21.5.06

υπέροχος έναστρος ουρανός

Τις Ακυβέρνητες Πολιτείες τις διάβασα πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1984, λίγο πριν τα 18, σ ένα κάμπινγκ της Χαλκιδικής-διακοπές σε σκηνή με φίλες…
Δεν θυμάμαι πόσες μέρες ήτανε, ούτε αν έκανα κανένα μπάνιο…
Θυμάμαι ότι ένα βράδυ κάποιος βογγούσε στη διπλανή σκηνή, κι εμείς ανησυχήσαμε, αναρωτιόμασταν αν χρειάζεται βοήθεια…μείναμε καθισμένες πολύ ώρα μέσα στη σκηνή, σχεδόν πανικόβλητες, διχασμένες από την επιθυμία να βοηθήσουμε, και τον δισταγμό-μήπως ενοχλήσουμε…μέχρι που τα βογγητά ησύχασαν-θα της πέρασε μάλλον…Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να ξανάρθει μια μέρα-εντελώς ξαφνικά αυτό το συμβάν στο μυαλό μου, εντελώς ξεκάθαρο αυτή τη φορά, και μ έλουσε κρύος ιδρώτας αντικρίζοντας την αφέλειά των 18 μας χρόνων…
Τι κατάλαβα από την τριλογία τότε? ….ατμόσφαιρα, αέρας, ποιότητα…
Ναι, βιβλία ποιοτικά παίρναμε πάντα μαζί μας στις διακοπές, από τότε!
Τώρα οι τρεις στις τέσσερις είναι χωρισμένες…


Την ξαναδιάβασα (την τριλογία) το 1992-όταν ο Κώστας έφυγε φαντάρος. Ένα καλοκαίρι-μόνη για πρώτη φορά μετά από 7 χρόνια αυτοκολητότας, τόσης που να παραπατάω περπατώντας, σαν να μου έλειπε ένα πόδι, γιατί δεν είχα το σώμα του δίπλα μου να βαδίζουμε μαζί. Αυτό το κενό με άφησε μόνη με τον εαυτό μου, με κοίταζα και δεν με ήξερα, κοιμόμουν με τις στοίβες των βιβλίων αστρολογίας δίπλα μου, προσπαθώντας να καταλάβω τα πως και τα γιατί, τα ποια είμαι και τι θέλω, τι μπορώ και τι κάνω…αφέθηκα για άλλη μια φορά σαν φύλο σε παρέες… Το μόνο που έμεινε είναι μια βραδιά σε μια καλοκαιρινή ντισκοτέκ, να χορεύω ξυπόλητη επί ώρες-ούτε τόχα ξανακάνει, ούτε το ξανάκανα ποτέ. Τουλάχιστον ξέρω ότι γίνεται, κι ότι μπορώ.
Στη δεύτερη ανάγνωση προχώρησα λίγο-πολύ λίγο όμως μόνο, παραπέρα.
Κατάλαβα έρωτα, δυνατό, πιο δυνατό από την πολιτική-αυτό μόνο μπορούσα τότε να καταλάβω.

Η τρίτη φορά ήταν το 2001-όταν χώριζα. Λιγότερο φτερό τώρα-κυριολεκτικά και μεταφορικά! Πόνος, πόνος, πόνος και απόγνωση, σε όλα τα επίπεδα. Όλα του (βιβλίου) με πόνεσαν, κυρίως οι έρωτες-που αλλάζουν αντικείμενο αλλά όχι και ένταση, με την ευκολία που γίνεται στην ζωή… και οι πολιτικές, και η μοναξιά, η ηλικία, η υπομονή-πολύ υπομονή, για πάντα, για όλη τη ζωή, μέχρι την επόμενη ζωή… η απόγνωση…
μέχρι και το πολυτονικό της εκτύπωσης!
Αργά, αργά, αργά αυτή τη φορά, από τη μια για να μπορέσω να καταλάβω, και μετά, για να μη βγω από μέσα του, για να νιώσω μέχρι το πετσί μου-μέσω του βιβλίου, αυτά που ένιωθα και δεν ήθελα να τα καταλάβω.

Η ώρα της τέταρτης ανάγνωσης δεν ήρθε-ακόμα. Η τριλογία είναι εκεί, κάτασπρη, εντάξει, όχι τόσο κάτασπρη πια, και με κοιτάζει.

O κύριος Emanuele Luzzati γεννήθηκε στις 3.6.1921 στην Γένοβα όπου και ζει ακόμη.
Ζωγράφος, διακοσμητής, εικονογράφος, κεραμίστας, σκηνογράφος θεάτρου και σχεδιαστής κοστουμιών, εικονογράφησε ανάμεσα σε άλλα και τα παραμύθια των αδελφών Γκρίμ και την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων του Λούις Κάρολ.

Τον γνωρίσαμε το 1993 στην Έκθεσή με πίνακες και μακέτες σκηνικών του στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης, που διοργανώθηκε από την Ένωσης Θεάτρων της Ευρώπης.



* * * * * * *

21 σχόλια:

Σταυρούλα είπε...

Ακυβέρνητες πολιτείες είμαστε κι εμείς όταν ερωτευόμαστε και δε φανταζόμαστε πως μπορεί αυτό κάποτε να σταματήσει! Εύχομαι την τέταρτη φορά που θα τις διαβάσεις να είσαι όπως ακριβώς επιθυμείς!
Η πρώτη ζωγραφιά μου θύμισε μικρό πρίγκιπα!

xryc agripnia είπε...

Ειναι μερικα βιβλια,ρε παιδι μου,που σε συντροφευουν σε συγκεκριμενες στιγμες της ζωης σου.Και ισως να μην ειναι και τυχαιο.

Butterfly είπε...

Εγώ θέλω τον υπέροχο έναστρο ουρανό. Μπορώ να τον έχω σε παρακαλώ?

Περί κουζίνας και όχι μόνο είπε...

Είναι και η ηλικία στην οποία διαβάζεις ένα βιβλίο. Αλλιώς σου φαίνεται στα 18 κι'αλλιώς στα 30. Οι εμπειρίες μας, αλλάζουν και την οπτική γωνία που βλέπουμε τα πράγματα γύρω μας αλλά και τα συναισθήματά μας απέναντι σε καταστάσεις και πρόσωπα.
Το σημαντικό όταν ξαναδιαβάζεις ένα βιβλίο, είναι νομίζω να το διαβάζεις σαν νάναι η πρώτη φορά.

Ανώνυμος είπε...

Αγκαλιά..

Αταίριαστος είπε...

Είναι κάποια βιβλία που μοιάζουν κλειδωμένα και με κάθε ανάγνωση γίνονται όλο και πιο προσιτά, με κάθε ανάγνωση αποκαλύπτουν όλο και περισσότερες πτυχές και σε κάνουν να τα αγαπάς όλο και περισσότερο. Οι Ακυβέρνητες Πολιτείες είναι ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Ειδικά το δεύτερο βιβλίο, η Αριάγνη, είναι ένα ατόφιο διαμάντι. Ο μονόλογος της Αριάγνης, εκεί όπου θυμάται που κόντεψε να χάσει τη μικρή της κόρη, είναι από τις πιο συγκλονιστικές σελίδες που γράφτηκαν στην ελληνική λογοτεχνία. Ένα κομμάτι που δεν κατάφερα ποτέ να διαβάσω χωρίς να δακρύσω.

114ΛΕΞΕΙΣ είπε...

Ο vim venders λεει :ζω για να ακουω να διηγούμαι και να φτιαχνω ιστορίες.
Εκανες το πρωτο βημα σημερα.Περιμενω το επόμενο.

suigenerisav είπε...

Για παρα πολλούς λόγους, ένα από τα συγκλονιστικότερα -μακράν- μυθιστορήματα της ελληνικής λογοτεχνίας.
Αν όχι το σημαντικότερο.. ;-)
Αν το ξαναξεφυλλίσεις, δώσε σημασία σ' αυτό που οι σύγχρονοι μελετητές του αποκαλούν 'πολυφωνία' ..

Ρευστότητα, δύναμη χαρακτήρων, εσωτερικές διαβαθμίσεις πέραν του μαύρου και του άσπρου, πολιτικές εξελίξεις και ανθρώπινες τραγωδίες [διαβάζεται και αντίστροφα...] σε ένα πολυπολιτισμικό περιβάλλον..
Πόσο δε λείπει σήμερα ένα αντίστοιχο σύγχρονο έργο.. (-;

Ανώνυμος είπε...

μόνη με τον εαυτό μου, με κοίταζα και δεν με ήξερα

o dikos mou kwstas einai fantaros twra k noiwthw akribws opws esy prin xronia...

meta apo kairo tha uparxei mia allh kopela pou tha exei ton kwsta ths fantaro k tha noiwthei etsi, opws esy ki egw...

maika είπε...

..κάθε σου post κάπου με παραπέμπει.. σε δασκάλους,σε ζωγράφους,σε σκέψεις.. Σήμερα πάω για τις Ακυβέρνητες πολιτείες.. και μόνο ο τίτλος μου ακούγεται ταξιδιάρικος... κι αυτό μου φτάνει.
Όποιος μας ταξιδεύει (όπως εσύ και τα post σου) κι ό,τι μας ταξιδεύει
είναι πολύπολύτιμο...

καλημέρα!

mortaki είπε...

Υπέροχος ο έναστρος ουρανός...
Καλημέρα...

Ανώνυμος είπε...

Είναι ο ίδιος σπόρος
που πρωτοφυτεύεται μέσα μας
και σε κάθε ματιά μας
φυτό άλλο ανακαλύπτουμε.
Έτσι, γεμίζουμε το μπαχτσέ
που σεργιανίζουμε
με βιβλία, ταξίδια,
γνωριμίες κι ουρανούς.
Και κάθε σεργιάνι
άλλον μπαχτσέ μας φανερώνει,
μα απ' τους ίδιους σπόρους,
στην ίδια πάντα καρδιά.

@ψυχή
Δεν τον έχεις
τον ουρανό
τον έναστρο,
τον υπέροχο;

Кроткая είπε...

Λεμόνι, είσαι υπέροχα γλυκό!

MåvяiÐåliå είπε...

Όταν έχεις κέφια κάνεις θαύματα!

philos είπε...

Υπέροχο άρθρο, γλυκά συναισθήματα, τρυφερές αναμνήσεις!
Σε ευχαριστώ και πάλι!

Λαμπρούκος είπε...

Σιγά μην ήσουν το '84, 18 χρονών. Και τώρα δηλαδή πόσο είσαι; γιατί εγώ που σε ξέρω (χιχιχι) ξέρω ότι μετά βίας είσαι 23 και ας το παίζεις κάπως...

Katerina ante portas είπε...

Γλυκόξινο σαν λεμονάκι το κείμενο! Νομίζω από τα καλύτερά σου μέχρις στιγμής.

Γιουτζίν είπε...

Σουίτ εσπεριδοειδές μπονσουάρ,
το να βλέπεις τον κόσμο μέσα από τα βιβλία και να τον ξαναδιαβάζεις κάθε φορά βλέποντας αλλιώς τον εαυτό σου..
είσαι μερακλού :-)

lemon είπε...

Re-nata έχει μια περίεργη μαγεία αυτός ο τίτλος, που δε χάνεται με τα χρόνια…

Archive, λες να μην ήταν τυχαίο? Σαν να με ελέγχω, να δω τι άλλαξε στον τρόπο σκέψης μου, τώρα που όλα έξω άλλαξαν…

Πεταλουδίτσα μου, για κοιτάξου στον καθρέφτη, κ α λ ά όμως…

Dora, αλήθεια αλλάζουμε? Το ερευνώ…

Roxanne, κι άλλη αγκαλιά…

Αταίριαστε, όπως το λές, σε κάθε ανάγνωση περισσότερες πτυχές, ναι. Και είναι από τις πιο συγκλονιστικές σελίδες που γράφτηκαν στην ελληνική λογοτεχνία. Ένα κομμάτι που δεν κατάφερα ποτέ να διαβάσω χωρίς να δακρύσω-ΚΙ ΕΓΩ.

Padrazo, αχ και να έμοιαζα στον κύριο Βέντερς, στο ελάχιστο…

Suigenerisav όταν το τελείωσα-την τελευταία φορά, είχα πάθει πλάκα με τα επίπεδα τα οποία εξελίσονται ταυτόχρονα, και με τους τρόπους-όλους πολύ καλά δομημένους-με τους οποίους μπορείς να το κοιτάξεις…τότε κόντευα να κάνω ανάλυση πάνω στο βιβλίο, για πρώτη μου φορά κατάλαβα γιατι ακολουθούν βιβλία-αναλύσεις πάνω σε άλλα βιβλία, κάτι που μέχρι τοτε το εβρισκα εντελώς χαζό και περιττό…Κατάλαβα πια ότι γράφονται από την ανάγκη του μελετητή να βάλει σε σειρά τα κύμματα που ξεσηκώθηκαν μέσα του (τουλάχιστον)!!
Για μένα το «Αλεξανδρινό Κουαρτέτο» του Ντάρρελλ είναι του ίδιου βάρους και αξίας, και, και τα δύο μαζί τα θεωρώ πολύ πολύτιμα ώστε να είναι δυνατόν να γράφονται συχνά τετοια έργα.

The wise aineolach-όμως καλό είναι, πρέπει να ξαναβρίσκουμε κάποτε τον εαυτό μας-τον χαμένο μέσα σε κάποιον άλλον, έ? Και να μην αφηνόμαστε να τον ξαναχάσουμε..(αλλά όμως, αφηνόμαστε…)

maika είναι ταξίδι στις πόλεις του κόσμου αυτή η τριλογία-ας ταξιδεύουμε νοερά, τουλάχιστον…

mortaki ο έναστρος ουρανός-πάνω μας και μέσα μας…

Ανώνυμε, το είπε ήδη η menw ektos, είμαι τυχερή που έρχεσαι…

Meneis ektos, δεν θα ψάξεις πολύ, κάτι μου λέει πως θα σε περιμένει…!

krotkaya και phile σας ευχαριστώ πολύ!

Dahlia μου-κι όταν περνώ φορά-κατηφόρα, όμως??

Λαμπρούκο, εγω προσπαθώ να δείξω ώριμη, κι εσύ με ξεσκεπάζεις βρέ?

Katerina, γλυκόξινο, ακριβώς όπως το είπες..!

Γιουτζίν, α κ ρ ι β ώ ς έτσι…

And last but not least-as always, Κωνσταντίνε έχω τις φωτογραφίες ΚΑΙ τη διάθεση, οπότε επιφυλάσσομαι μέχρι να αποκτήσω σκάνερ…

Ανώνυμος είπε...

ΑΠΟ ΤΑ ΩΡΙΟΤΕΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ, ΝΑ΄ΣΑΙ ΚΑΛΑ ΛΕΝ=ΜΟΝΑΚΙ ΜΟΥ!

ΣΙΓΟΥΡΑ ΟΙ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΜΑΣ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.