Μωρέ, τσουλήθρα είναι... Κατεβαίνεις φρρρρρρ μέσα σε μιά στιγμή και μετά γιά να ξαναανέβεις έχει κάτι σκαλιά δύσκολα, σου κόβεται η ανάσα. Φιλούδια :)))
Μπορώ να διαφωνήσω? Ούτε τραμπάλα, ούτε τσουλήθρα μόνο. Είναι η ζωή σαν τη παιδική χαρά που έχει και κούνιες, και τσουλήθρες και το γύρω-γύρω όλοι και αλογάκια..επιλογή μας είναι τι θα διαλέξουμε
Τραμπάλα, ναι. Μια πάνω, μια κάτω...Αλλά μόνο που χρειάζεται και κάποιος άλλος από την άλλη μερια για να κρατιούνται οι ισορροπίες, έτσι δεν είναι? Τραμπάλα δεν μπορείς να κάνεις μόνος σου..
Ξέχασα να σας πω, οτι εγω προτιμώ τα καρουζέλ, συνέχεια γύρω-γύρω, επαναληπτικότητα και ησυχία, ζαλάδα κι ενα συνεχές χαμόγελο καρφωμένο στα χείλη. Μπορώ??
Σωστά λεμονιά και το κακό με την τραμπάλα είναι ότι θέλει υπομονή και δύναμη για να βρείς το κέντρο βάρους και να την ισορροπήσεις. Αλλιώς γέρνει μονόπατα. Και εντάξει την βρήκες και ξαφνικά ο άλλος τραβιέται ξαφνικά και σκας στο χώμα. Ναι τραμπάλα είναι η ρημάδα αλλά θέλει δύο για να παίξεις.
Μα από ποιό μέρος είναι αυτές οι φωτογραφίες στα τελευταία post. Και που τις βλέπω μόνο λέω ότι η ζωή δεν μοιάζει ούτε με τραμπάλα ούτε με τσουλήθρα. Μάλλον με ακροθαλασσιά τον Αύγουστο μοιάζει.
.. εμένα πάλι μου φαίνεται πως είναι η διαδρομή στους μαγικούς καθρέφτες... ψάχνεις να βρείς από που μπήκες κι όλο χάνεσαι...κι όλο δίπλα σου περνούν και άλλοι που ψάχνουν κι αυτοί... μπέρδεμαα!!
19 σχόλια:
Μωρέ, τσουλήθρα είναι...
Κατεβαίνεις φρρρρρρ μέσα σε μιά στιγμή και μετά γιά να ξαναανέβεις έχει κάτι σκαλιά δύσκολα, σου κόβεται η ανάσα.
Φιλούδια :)))
Κάτι μου διαφεύγει εδώ. Η γυναίκα που τηραει το σήμα τι σχέση έχει;
σωστότατο αυτό με την τραμπάλα!!!!
Αρκεί αν το θυμόμαστε πάντα...
Έπρεπε να γράφει κάτω απο την πινακίδα...
ΠΡΟΣ ΜΕΓΑΛΟΔΥΝΑΜΟ!
Τσουλήθρα, θα συμφωνήσω με τη dora.
Ξεκινάς από τα σύννεφα και καταλήγεις στο χώμα. :)
Μπορώ να διαφωνήσω? Ούτε τραμπάλα, ούτε τσουλήθρα μόνο. Είναι η ζωή σαν τη παιδική χαρά που έχει και κούνιες, και τσουλήθρες και το γύρω-γύρω όλοι και αλογάκια..επιλογή μας είναι τι θα διαλέξουμε
ωραίο ποστ, ωραίο μπλογκ
"υποχρεωτικη πορεια"...
επιλογη αλλων που εμεις πρεπει να ακολουθουμε...
φιλια...
Τραμπάλα, ναι. Μια πάνω, μια κάτω...Αλλά μόνο που χρειάζεται και κάποιος άλλος από την άλλη μερια για να κρατιούνται οι ισορροπίες, έτσι δεν είναι? Τραμπάλα δεν μπορείς να κάνεις μόνος σου..
Ξέχασα να σας πω, οτι εγω προτιμώ τα καρουζέλ, συνέχεια γύρω-γύρω, επαναληπτικότητα και ησυχία, ζαλάδα κι ενα συνεχές χαμόγελο καρφωμένο στα χείλη. Μπορώ??
Σωστά λεμονιά και το κακό με την τραμπάλα είναι ότι θέλει υπομονή και δύναμη για να βρείς το κέντρο βάρους και να την ισορροπήσεις. Αλλιώς γέρνει μονόπατα.
Και εντάξει την βρήκες και ξαφνικά ο άλλος τραβιέται ξαφνικά και σκας στο χώμα. Ναι τραμπάλα είναι η ρημάδα αλλά θέλει δύο για να παίξεις.
συμφωνώ με τον παδράζο.
θα γινόταν πάντως καλή φάση αν ήταν καρουζέλ.
το ευχάριστο είναι ότι όλοι εδώ την βλέπουμε σα παιδική χαρά.καθένας με τον τρόπο του βέβαια.
ωραία φωτό!
Ευτυχώς η ζωή δεν μας ζητάει να την ορίσουμε, μόνο να την ζήσουμε χωρίς λυσάρι.
Σε φίλώ, καλημέρα :)
Μια ατελείωτη προσπάθεια ισορροπίας!
Επιτέλους, είχα ανάγλη να ακούσω κάτι που άφήνει μια νότα αισιοδοξίας από τα χειλάκια σου. Μοσχοβολιά μου!
Μα από ποιό μέρος είναι αυτές οι φωτογραφίες στα τελευταία post.
Και που τις βλέπω μόνο λέω ότι η ζωή δεν μοιάζει ούτε με τραμπάλα ούτε με τσουλήθρα.
Μάλλον με ακροθαλασσιά τον Αύγουστο μοιάζει.
Δεν θέλεις να φύγεις με τίποτα!
Τι καλό, τι καλό :-)
.. εμένα πάλι μου φαίνεται πως είναι η διαδρομή στους μαγικούς καθρέφτες... ψάχνεις να βρείς από που μπήκες κι όλο χάνεσαι...κι όλο δίπλα σου περνούν και άλλοι που ψάχνουν κι αυτοί... μπέρδεμαα!!
Και τι τραμπάλα καλή μου!!!!
Σ'ευχαριστώ πολύ για σήμερα 03/05/2006
Δημοσίευση σχολίου