Ωριμάζω συναισθηματικά σημαίνει
περιορίζω τις απαιτήσεις μου,
κλείνω πόρτες πίσω μου,
εγκαταλείπω σχέδια που δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν.
Όταν διάβασα αυτό γραμμένο (ούτε θυμάμαι πού) το 1995 μου ήρθε σαν κατραπακιά στο κεφάλι.
Ωριμάζω? Μα δεν είμαι ώριμη? ΕΙΜΑΙ.
Δεν είμαι συναισθηματική? Μα είμαι, πολύ (άσχετο).
Μα, έχω υπερβολικές απαιτήσεις? Αποκλείεται…
Όχι, όχι, δεν κλείνω πόρτες, αυτό όχι, αρνούμαι, τις θέλω όλες ανοιχτές, άμα δεν πάει κάτι καλά στο ένα δωμάτιο, να μπορώ να ξαναγυρίσω στο άλλο, όχι…
Και ΔΕΝ εγκαταλείπω, ΔΕΝ. Θα το παλέψω, θα τα καταφέρω, δεν μπορεί, γίνεται, είμαι δυνατή εγώ, θα δοκιμάσω τουλάχιστον, αφού ΘΕΛΩ…
Είχε ήδη προηγηθεί, στο ίδιο διάστημα, η μέρα που μου ανέφερε ότι η γιατρός του, του είπε ότι είμαι ανώριμη-ότι και οι δυό μας είμασταν ανώριμοι αλλά κυρίως εγώ, και ότι χρειαζόταν να δουλέψω πολύ πάνω στον εαυτό μου. Εκείνη ήταν η π ρ ώ τ η κατραπακιά.
Πρώτα η κλασική άρνηση: αποκλείεται-ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΟΣ, και ποια είναι αυτή? Και πού με ξέρει εμένα? ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΝΩΡΙΜΗ, ΔΕΝ, σου λέω.
Και πλάνταξα στο κλάμα-από το ντορέ, μέσα από το πάρκο του Ξαρχάκου-ούτε θυμάμαι που πηγαίναμε, στο πάρκιγκ του Μουσείου μήπως? Είχαμε τη μηχανή τότε? Ή γυρίζαμε γύρω-γύρω μέσα στο πάρκο?
Έβρεχε-αυτό το θυμάμαι. Και στο τέλος με αγκάλιασε και με παρηγόρησε-τόσο απεγνωσμένη με κατάλαβε-από την απρόβλεπτη προσβολή.
Όμως είχε μπει ένα μαχαίρι στην καρδιά μου. Γιαυτό έκλαιγα. Γιατί δεν ήθελα να είμαι ανώριμη, ήθελα να είμαι συνεπής και ηθική-όπως ένιωθα. Όμως ήξερα ότι ήμουν και ασυνεπής και ανήθικη ταυτόχρονα, και αυτά τα τέσσερα δεν μπορούσαν να αλληλοκαλυφθούν μεταξύ τους και να εξαφανιστούν-αντιθέτως εμφάνιζαν μια τρύπα που ΥΠΗΡΧΕ μέσα μου, και λεγόταν ανωριμότητα.
Μετά, δεν έζησαν καθόλου αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα, αλλά αντιθέτως, όλα πήγαν από το κακό στο χειρότερο.
Και ούτε το τέλος καλό όλα καλά ταιριάζει εδώ.
Τώρα που το ξαναβλέπω, μπορεί και να ταιριάζει όμως!
(για τον Βασίλη)
* * * * * * *
19 σχόλια:
Και τελικά, δεν κατάλαβα, αν αυτό ισχύει, είναι κακό πολύ να είσαι ανώριμος συναισθηματικά?
Γιατί, αν ισχύει, ε τότε μάλλον εγώ είμαι...
λογια σιωπης...
καλημερα λεμονακι μου...
αγουρο μου λεμονακι...
Καλημερα λεμονια
Πολύ ειλικρινής εξομολόγηση.
Ομως
Αν το να ωριμασουμε συναισθηματικά σημαίνει όλα αυτά ας ζούμε πάντα "αγουρα" χρόνια.
Εγώ θα έλεγα ότι ωριμάζω συναισθηματικά σημαίνει ότι επιλέγω με πολύ προσοχή ΑΝ , ΠΟΥ και με ΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ θα καταθέσω τα συναισθήματά μου.
Εγώ ίσα ίσα επεκτείνω τις απαιτήσεις μου σε αντίθεση με παλιά, κλείνω αυτές που δεν έπρεπε να έχουν ανοίξει και ανοίγω άλλες σε πιο φωτεινά "δωμάτια" και βάζω πλώρη να πραγματοποιήσω αυτά που είχα εγκαταλείψει!
Είμαι ανώριμη και το χαίρομαι!
'Ωριμάζω συναισθηματικά σημαίνει
περιορίζω τις απαιτήσεις μου,
κλείνω πόρτες πίσω μου,
εγκαταλείπω σχέδια που δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν
Και γιατι να μη σημαίνει 'έχω μεγαλύτερες απαιτήσεις γιατί ξέρω τα όρια μου, ανοίγω καινούριες πόρτες μπροστά μου, κάνω καινούρια σχέδια που ειναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν'??
Μάλλον δεν θα ωριμάσω ποτέ.
Θα μείνω ένα παιδί.
Που ονειρεύεται. Και ελπίζει.
Το απίαστο. Το αδύνατο.
Και κάθε φορά που δεν θα τα καταφέρνω θα πεισμώνω και θα ετοιμάζομαι για την επόμενη προσπάθεια.
Και όταν δεν μου κάνουν το χατήρι θα τσαντίζομαι και θα θυμώνω.
Σα παιδί.
Που δεν θέλει να μεγαλώσει!
Ε να μην ωριμάσω ποτέ καλύτερα !
Αιώνια έφηβη μέχρι να τινάξω τα πέταλα !
φιλιά λεμονάκι
λεμονάκι μου, δεν συμφωνώ με κείνα τα λόγια.Μάλλον είμαι ανώριμη ακόμα.Την καληνύχτα μου!
Δε ξέρω τι ακριβώς σημαίνει για μένα το "ωριμάζω συναισθηματικά". Έχω την αίσθηση ότι η συναισθηματική ωρίμανση έρχεται παράλληλα με τη ζωή και το πλήθος των συναισθημάτων που νοιώθουμε στην πορεία της.
Αγάπη, έρωτας, ευτυχία, χαρά, αναγνώριση, ικανοποίηση, ενθουσιασμός, έκπληξη, αντίθεση, προσδοκία, θαυμασμός, απορία, αγανάκτηση, συγκίνηση, λύπη, μίσος, απόρριψη, θυμός, οργή, απογοήτευση, πόνος, θλίψη, ζήλια, ...... τόσα πολλά, τόσο διαφορετικά και τόσο πρωτόγνωρα κάθε φορά που ξαναεμφανίζονται με διαφορετική από την προηγούμενη ένταση.
Μερικά δε τα ‘χω νοιώσει καν, άλλα τα ‘νοιωσα μεν όχι στο αποκορύφωμά τους δε και υπάρχουν πολλά που δεν ξέρω ότι υπάρχουν για να τα αναφέρω, όπως αυτή η γλυκιά αίσθηση που σου μένει όταν μοιράζεσαι τις σκέψεις σου με ανθρώπους άγνωστους, που δεν τους έχεις συναντήσει ποτέ παρά μόνο μέσα από τις γραφές τους (πιθανόν και να τους έχεις συναντήσει αλλά να μην το ξέρεις), να νοιώθεις την ανάγκη να τους διαβάσεις, να τους πεις δυο κουβέντες και να σου πουν δύο κουβέντες. Δεν περίμενα ποτέ, ότι θα με συγκινούσε τόσο κάτι τέτοιο, εμένα που θέλω το συνομιλητή μου να τον βλέπω στα μάτια και να μπορώ να τον αγγίξω ή να τον αγκαλιάσω αν χρειαστεί, το περίεργο δε είναι, ότι πολλές φορές είχα έντονη την αίσθηση του συνομιλητή απέναντι μου.
Για μένα η πλήρης συναισθηματική ωρίμανση δεν έρχεται ποτέ και για κανένα μας, απλά εξελίσσεται παράλληλα με τη ζωή και τα βιώματά μας, είναι κάτι δηλαδή σαν το άπειρο που δε μπορείς να το φτάσεις ποτέ. Η πορεία της διακόπτεται μαζί με της ζωής μας και ότι πρόλαβε ο καθένας μας να νοιώσει σε αυτή την πορεία ένοιωσε, όσο πρόλαβε να ωριμάσει ωρίμασε, στο κάτω-κάτω κανείς δεν είπε ότι τα ώριμα φρούτα είναι πάντα και τα πιο νόστιμα.
ΛΕΜΟΝΙΑ μου αγαπημένη, ποια ήταν αυτή η γιατρός του, που είπε ότι είσαι ανώριμη και ότι χρειαζόταν να δουλέψεις πολύ πάνω στον εαυτό σου? Εκείνη ήταν η π ρ ώ τ η κατραπακιά?
Πρώτον: αν σε είπε όντως ανώριμη, σε είδε μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου όπως εκείνος σε περίγραψε σ’ αυτήν. Μη σε χαλάνε τόσο απόψεις ανθρώπων για σένα, που δεν ξέρεις και δε σε ξέρουνε.
Δεύτερον: Το ότι χρειαζόταν να δουλέψεις πολύ πάνω στον εαυτό σου φαντάζομαι πια ότι δε σε τρομάζει τόσο. Ποιος δε χρειάζεται να δουλέψει πάνω στον εαυτό του? Ο αγώνας αυτός είναι συνεχής για όλους μας.
Τρίτον: Καλά βρε θηρίο αυτή ήταν η πρώτη κατραπακιά στη ζωή σου? Τυχερή είσαι! Ή μήπως εννοούσες η πρώτη κατραπακιά της μέρας? Ή της σχέσης σου?
PADRAZO, φοβάμαι πως αν το ωριμάζω συναισθηματικά σημαίνει ότι επιλέγω με πολύ προσοχή ΑΝ, ΠΟΥ και με ΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ θα καταθέσουμε τα συναισθήματά μας, μήπως χάσουμε από τον αυθορμητισμό που ταιριάζει στην εκδήλωση των συναισθημάτων μας.
Πώς να πνίξεις την αγάπη που νοιώθεις για κάποιον όσο και να ξέρεις ότι δεν πρέπει να καταθέσεις εκεί?
Συναίσθημα και επιλογή είναι έννοιες αντικρουόμενες. Όσο και να θέλουμε να τις παντρέψουμε φοβάμαι πως ο γάμος τους δε θα πετύχει. Αν πάλι επιμένεις, μπορείς να δοκιμάσεις και μη ξεχνάς ότι υπάρχουν και τα διαζύγια.
Θα ψηφίσω κατά της συναισθηματικής ανωριμότητας.
(κι όποιον διαφωνεί θα τον ειρωνεύομαι :-Ρ)
Ας μην συνδυάζουμε την συναισθηματική ανωριμότητα
με την χαρά και την καρδιά την ορθάνοιχτη.
Ας μην την αφήνουμε κιόλας να καταστέλλει
τη χαρά και το άνοιγμα των άλλων καρδιών.
Τις θέλουμε κι αυτές ανοιχτές
και χαρούμενες στη χαρά μας.
Αναρωτιόμουν όμως:
"Ποιός τελειωμένος έγραψε τις έξι πρώτες γραμμές του κειμένου;"
"Περιορίζω τις απαιτήσεις μου";
Απαιτήσεις;
Απαιτώ από ποιόν;
Από τον εαυτό μου;
Από τους άλλους;
Από κάποιο θεό;
Απαιτώ τί;
Δούλους και υπηκόους;
Παλάτια;
Αξιοπρέπεια;
Ζωή ανθισμένη;
Το "κλείνω πόρτες πίσω μου"
τί σημαίνει πάλι;
Ότι δεν αφήνω εκκρεμότητες;
Το ότι ξεχνάω ποιος είμαι;
Ότι "ξεχνάω ποια μάνα
με γένναε στο κλάμα";
Ότι καίω τις γέφυρες;
Όσο για την εγκατάλειψη σχεδίων
που δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν,
ένα είναι το πιστεύω μου:
Αν το αδύνατο ήταν στο λεξιλόγιο
κάποιων ανθρώπων,
ο τελειωμένος δε θα μεγάλωνε αρκετά
για να γράψει αυτή τη φράση,
αν έφτανε να γεννηθεί καν.
Ο άλλος, ο υπαρξιστής,
αυτός που είχαν γίνει μόδα
(και είναι ακόμα) τα βιβλία του,
έγραφε πως είναι αναγκαία
η συνειδητοποίηση μεταξύ άλλων
της δυνατότητάς μας
να ορίζουμε τη μοίρα μας.
Αυτό μπορεί να είναι
υπευθυνότητα και ωρίμανση.
Όχι το σκύψιμο του κεφαλιού.
Ανάκαρα.
Υ.Γ.
anatoli, έκανες το σχόλιο όσο έγραφα
(ναι, τόσο πολύ αργώ)
συμφωνώ μαζί σου,
να γράψω όμως πως σε κάποιο επίπεδο
συχνά επιλέγουμε τα συναισθήματά μας.
Όχι αν θα τα πνίξουμε ή αν θα τα ξελευτερώσουμε,
μα αν θα τα γεννήσουμε ή όχι.
Τα βλέπουμε, περνάμε από δίπλα
και είτε απλώνουμε το χέρι
να ανέβουν στη βάρκα μας,
είτε προσπερνάμε.
Όσα προσπεράσουμε,
είναι σα να μην τά 'χουμε δει
μέσα σ' αυτή τη γεμάτη θάλασσα
που διασχίζουμε.
Όσα φέραμε στη βάρκα μας
μοιάζουν ατίθασα.
Δεν θέλω να ωριμάσω συναισθηματικά..
Θέλω να απαιτώ,
να έχω ανοιχτές πορτες
και να κάνω σχέδια & για πράγματα που δεν θα πραγματοποιηθούν...
Καλησπέρα και απο εμένα
Λεμονάκι... με άγγιξες πολύ βαθιά.
Τα ίδιαέζησα κι εγώ, από την... "άλλη" πλευρά. Με την ίδια κατάληξη...
Όμως, πολέμησα με νύχια και με δόντια να κρατήσω την "ανώριμή" μου αγάπη. Μήπως δεν την φώναζα "μωράκι"; Μήπως σαν μωράκι δεν την φρόντιζα, δεν την έκλεινα στην αγκαλιά μου; Σαν μωράκι δεν την χάιδευα;
Το τέλος ήρθε όταν το μωράκι άρχισε να κλαίει όλη μέρα, όχι γιατί πεινούσε, ούτε γιατί πονούσε, ούτε από λύπη. Επειδή ΑΛΛΟΙ την έπεισαν ότι έπρεπε να είναι δυστυχισμένη μαζί μου και να κάνει κάποιες "αποφασιστικές" κινήσεις, αλλιώς να με αφήσει.
Θέλω πολύ να τα πούμε από κοντά. Θα σού στείλω mail με τηλέφωνα.
Καλημέρα, προς το παρόν...
@lemon
ειδες ?
@anatoli
επιμενω.
Τα συναισθήματα θέλουν να εκφράζονται αυθόρμητα. Ας τα αφήσουμε λοιπον.
Αλλο να τα εκφράσεις ομως και άλλο να τα "καταθέσεις". Η "κατάθεση" είναι "επένδυση" και οι φουσκες παραμονεύουν για ανωριμους.
ΓΙΑ ΑΝΩΡΙΜΟΤΗΤΑ ΕΓΩ ΤΙ ΝΑ ΠΩ.
ΔΕ ΜΕ ΦΤΑΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ.
ΑΧ ΑΣ ΕΡΘΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΚΑΤΙ ΟΜΟΡΦΟ, ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΑΡΑΚΑΛΩ.
ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ, ΔΕ ΘΕΛΩ ΑΛΛΟ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΝΑ ΕΠΙΔΙΩΚΩ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ.
ΔΕΝ ΜΟΥ ΦΥΛΑΕΙ ΤΙΠΟΤΑ Η ΜΟΙΡΑ ΑΡΑΓΕ?
ΚΑΙ ΑΝ ΝΑΙ ΓΙΑΤΙ ΑΡΓΕΙ ΤΟΣΟ?
ΔΕ ΒΛΕΠΕΙ ΟΤΙ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΝΙΩΘΩ ΑΠΕΛΠΙΣΤΙΚΑ ΜΟΝΗ....?
ΣΕ ΖΑΛΙΣΑ ΛΕΜΟΝΑΚΙ, Ε?
ΣΤΑΜΑΤΑΩ
ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΓΡΑΨΩ, ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΣΟΥ ΛΕΩ ΑΛΛΑ ΤΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΧΑΡΩ Τ Ι Π Ο Τ Α ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΠΙΑ (ΑΝ ΚΑΙ ΔΕ ΒΛΕΠΩ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΧΑΡΩ) ΛΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Η' ΝΑ ΜΗ ΤΟ ΒΛΕΠΩ?
Κουκλίτσα, δεν ξέρω αν είναι κακό να είσαι ανώριμος συναισθηματικά-ούτε που την ήξερα την έκφραση μέχρι τότε…
Ξέρω όμως ότι στη ζωή πρέπει να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου, να μη χτυπιέσαι κάτω σαν μωρό που μόνο κλαίγεται και θέλει, να είσαι ικανός να προσαρμόζεσαι στην πραγματικότητα…
Εσυ συγκεκριμένα καλή μου, είσαι ΚΑΙ παιδούλα-ΚΑΙ πολύ συναισθηματική-αλλά τα δύο μαζί συνδυασμένα, όχι, όχι!
Βασιλικούλα μου το ξέρω ότι περνάς-κι εγώ περνάω, σε φιλώ!
Βασίλη, το συναισθηματικό ωρίμασμα δεν γίνεται με δική μας επιλογή, ΠΡΕΠΕΙ όμως να γίνει κάποτε, για να βρει ηρεμία η ψυχή μας, για να ισορροπήσει το μέσα μας.
Ναι, το να επιλέγεις πολύ προσεκτικά-με σεβασμό προς τον εαυτό σου, για το αν, που και πως θα καταθέσεις τα συναισθήματά σου, είναι συναισθηματική ωριμότητα-είναι ωριμότητα γενικά.
Renata-μα εσύ είσαι μόλις αναγεννημένη, όχι δεν είσαι ανώριμη… κάποιος που ανοίγει τα φτερά του, κλείνει πόρτες και βάζει πλώρες κι άλλα, είναι υγιέστατος συναισθηματικά-σε χαίρομαι!
2+1 shots, είναι ώριμα λόγια αυτά που λες, οι πόρτες που πρέπει να αποφασίζουμε να κλείσουμε είναι αυτές της στεναχώριας.
Σταύρο, είσαι ώριμος αν έχει τη δύναμη και το πείσμα να συνεχίζεις!
Εσύ ellinida-πέρασες από την άλλη μεριά, νομίζω!
Elpida, άμα είσαι καλά… εσύ ξέρεις, ο καθένας ξέρει για τον εαυτό του!
Ανατολή, συμφωνώ μαζί σου-και δεν ζητάω την πλήρη συναισθηματικά ωρίμανση-φυσικά. Μα μερικές φορές είναι δύσκολο ακόμη κι ένα βήμα να γίνει, ΟΤΑΝ όμως γίνει, είναι το πρώτο βήμα προς την ωριμότητα.
Μη σε χαλάνε τόσο απόψεις ανθρώπων για σένα, που δεν ξέρεις και δε σε ξέρουνε: βρε! Λες να πέρασα 11 (τουλάχιστον) χρόνια από τη ζωή μου, με το να προβληματίζομαι πάνω σε μια βλακεία που είπε κάποιος, επηρεασμένος από κάποιον άλλον? Χριστέ μου, πόσο χρειάζομαι αυτή σου την ικανότητα να βλέπεις τα πράγματα από την άλλη μεριά…
Τώρα-ώχ-αν εκείνη ήταν η πρώτη κατραπακιά…με προβλημάτισες, το κρατάω, το σκέφτομαι κι επιφυλάσσομαι!
Αυτές τις έξι γραμμές, έλεγα πως τις έγραψε κανένας ψυχολόγος-όχι ο Γιάλομ λες εσύ?
Δυνατότητα να ορίζουμε τη μοίρα μας? Κόβονται τα πόδια μου-μούρχεται γέλιο-πόνος μόνο που το διαβάζω…
Γιατρέ μου-εγω σας ευχαριστώ, για τις δικές σας αλήθειες, που επίσης μοιραζόμαστε..
Chanana-θεωρώ το σχόλιο σας ως δείγμα απόλυτης συναισθηματικής ωριμότητας-κι εσείς είστε απ αυτούς που πέρασαν στην άλλη μεριά…
Δυστυχώς στο αίτημά σας δεν μπόρεσα να ανταποκριθώ…
Τασούλα, μπορείς να θέλεις όσο θέλεις, όσο αντέχεις…
Γατούλη, μπορεί και να είμαστε στην ίδια πλευρά, μπορεί και να μην έχει σημασία…
«Το τέλος» που έρχεται, είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα, έρχεται απρόσκλητο, παρέα με τη ζωή (εξάλλου είναι ζευγάρι) η οποία σου κολλάει την ωρίμανση στα μούτρα, αυτή που αρνιόσουνα να αποδεχτείς από μόνος σου…
Να τα πούμε, ναι.
Συννεφάκι μου, υπομονή! Με αχ και βαχ δε γίνεται τίποτα, αν και δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε-μέχρι να γίνει κάτι! Υπομονή και πάλι υπομονή, και ξανά υπομονή, μέχρι να μπορέσεις να δεις αυτό που θέλεις.
Εγώ πάλι..., γιατί συνδέω τη συναισθηματική ωριμότητα με την εσωτερική ελευθερία; Επώδυνη μεν, αλλά Ελευθερία.
mckat έχεις δίκιο, η επιλογή είναι πολύ δύσκολη, επώδυνη αλλά ελευθερία...
meneis entos mas, καλά, απο δω και πέρα θα ακούω μόνο το δικό μου γιατρό!
(Αυτά που λες είναι εντελώς ηρεμιστικά κι αληθινά, σ ευχαριστώ).
Και ψυχολόγος νά 'ναι,
και ψυχίατρος,
ο Γιάλομ,
ο Γιούγκ,
όποια "αυθεντία" θέλει:
Είναι σε σημεία ασαφή και
σε άλλα απαράδεκτα τα λόγια του.
Αμάσητα, μου κάθονται στο λαιμό.
Μασημένα, τα φτύνω τα μισά.
Κι άμα είναι ψυχολόγος ή ψυχίατρος κάποιος
λέει αλήθειες;
Τότε να αλλάξουμε τον τίτλο
και να τους λέμε σοφούς.
Δε θέλουμε να δίνουμε αγάπη ο ένας τον άλλο και φτιάξαμε ένα επάγγελμα για να κάνει καλά αυτούς που αρώστησαν από την έλλειψή της.
Δεν τρώμε και φτιάξαμε χάπια με βιταμίνες.
Κι αν έχω αμφιβολίες για όλα τα προλεχθέντα, είμαι σίγουρος πως αυτή η συμπεριφορά δεν είναι ώριμη.
Δημοσίευση σχολίου