Τις Κυριακές μ αρέσει να σηκώνομαι νωρίς. Για να χαρώ την ησυχία του σπιτιού, το αργό του ξύπνημα, χωρίς να νιώθω σα σίφουνας που φεύγει για τη δουλειά με τα μάτια κλειστά.
Να χαρώ και την ομορφιά του δρόμου, άδειου, δικού μου εντελώς. Ν αναρωτιέμαι μόνο που πάνε αυτοί που κυκλοφορούν τέτοια ώρα.
Να ακούω την ησυχία του έξω και τη φασαρία του μέσα.
Προχθές είδα στην τηλεόραση έναν βουδιστή μοναχό, που έλεγε ότι έμεινε 17 χρόνια σ ένα μοναστήρι, τα επτά από αυτά σε απομόνωση. Τον κοίταξα καλά για να καταλάβω αν ήταν καθρέφτης.
Είμαι καλεσμένη σήμερα, πάλι πάρτυ σε κήπο.
Στις Καλύβες που δεν είναι καλύβες αλλά σπίτια καλοκαιρινά.
Στον κήπο που δεν είναι κήπος αλλά ακροθαλασσιά με πεύκα.
Σε γενέθλια που δεν είναι τόσο γενέθλια όσο συνάθροιση κουμπάρων.
Η τούρτα δεν θα είναι τούρτα, αλλά παγωτό…
Όλα όπως ηρεμούν την ψυχή μας, όχι όπως πρέπει.
Πάω.
* * * * * * *
8 σχόλια:
Και ένα "πάω" που είναι "έρχομαι"
ενα "παω" που ειναι "κλαιω"...
καλημερα καλη μου...
"Όλα όπως ηρεμούν την ψυχή μας, όχι όπως πρέπει."
Μα αυτό είναι ανάγκη να γίνει το "πρέπει" μας, να ηρεμεί η ψυχή μας και να περνάμε καλά! ;)))
Nα πας.Καλημερα.
...όπως ηρεμούν την ψυχή μας, όχι όπως πρέπει...
το μεγάλο μυστικό που όλοιμας πρέπει να ανακαλύψουμε.
ποιο νούμερο παγωτό θα είναι αυτό για εσένα;
τα μετράς;
τα 'πρεπει' στη ζωη μας καλο θα ηταν (εστω που και που) να τα ξεχναμε ακομα και ως λεξεις...... γιατι αν ζησεις την ζωη σου με τα 'πρεπει' θα ειναι σα να μην αγαπας τον εαυτο σου ..... και σαν να μη .... ζεις
Εύχομαι να πέρασες καλά!!!
Φιλάκια
Δημοσίευση σχολίου