Πέντε ζευγάρια. Δέκα φίλοι, δέκα παιδιά. Κι εγώ, εικοσιμία.
Με τις μουσικές κλαίω. Είναι κλειδιά που με ξεκλειδώνουν.
Όταν τα παράθυρα του αυτοκινήτου είναι ανοιχτά και μπαίνει μέσα ο αέρας του καλοκαιριού, όταν στο πίσω κάθισμα έχεις μια μεγάλη τούρτα παγωτό και εκεί που πας σε περιμένουν φίλοι σαν συγγενείς, όταν είναι πρωί κι ο αέρας μυρίζει πεύκο και θυμάρι (Χαλκιδική!), τότε είναι που η μουσική γίνεται κλειδί.
Γίνεται πέταγμα και ζωή, γίνεται Θέλω και Μπορώ, γίνεται και θυμός (επιτέλους!), οτιδήποτε γίνεται εκτός από βάλτος, εκτός από τοίχος, εκτός από υπομονή, εκτός από τέλος.
Θέλω να ρίξω μια μούτζα πίσω μου κι ένα κουβά μπλάνκο, να πατήσω το delete και να ξαναγεννηθώ λευκή, να φύγω μετανάστης στο αλλού απο δώ, και να μην σκεφτώ ποτέ ξανά, τίποτα. Να κοιμάμαι και να ξυπνάω μέχρι το τέλος του κόσμου χωρίς να χρειαστεί να εξηγήσω σε κανέναν τίποτε, χωρίς να κάνω όνειρα και σχέδια, τίποτα.
Έγινα κόκκινη σαν Πασχαλιά, σαν αστακός βρασμένος, σαν ντομάτα ώριμη, σαν ευτυχία. Αλλά δεν πονάω.
(η μουσική είναι Ξυλούρης, Van Morrison και Λιδάκης)
* * * * * * *
11 σχόλια:
Σαν σημαία! Ν' ανεμίζεις πάντα!...Καλή εβδομάδα!:-)
Με συγκινεί η χαρά σου..
Κράτα τη φόρα .. και πάνω στη ζωή :)
Por el camino del sitio mío
Un carretero alegre pasó
Con sus canciones que es muy sentida
Y muy guajira alegre cantó:
Me voy al transbordador
A descargar la carreta
Me voy al transbordador
A descargar la carreta
Para cumplir con la meta
De mi penosa labor.
A caballo vamo' pa'l monte.
Που (κατά προσέγγιση) θέλει να πει:
Από τον δρόμο του τόπου μου
πέρασε χαρούμενος ένας οδηγός κάρου.
Με τα τραγούδια του πού 'ναι πολλύ συγκινητικά,
και με πολήν χαρά σαν guajirο τραγούδησε:
Πηγαίνω στο πλοίο
να ξεφορτώσω το κάρο μου.
Πηγαίνω στο πλοίο
να ξεφορτώσω το κάρο μου,
να πετύχω τον στόχο
της δουλειάς μου της επίπονης.
Με τ' άλογο ανεβαίνω το βουνό.
Με τ' άλογό σου στη Χαλκιδική.
Καλό δρόμο νά 'χεις δεσποσύνη.
Οχι λευκή, όχι χωρίς όλα αυτά που έζησες και που σε έκαναν αυτή που είσαι τώρα.
Να ξαναγεννηθείς ΝΑΙ, αλλά με τις αναμνήσεις σου, (καλές και κακές) τις πληγές σου και τα σημάδια σου, τις εμπειρίες και την επίγνωση των συναισθημάτων σου.
Ολα αυτά που έζησες είναι μέσα και δεν πρέπει να τα διώξεις. Σ'έφτασαν εδώ (και παραπέρα μακάρι). Αν δεν είχες ζήσει ότι έζησες, δεν θάσουν η ίδια.
Μείνε όπως είσαι. Μόνο έτσι μπορείς να νιώσεις το πραγματικό μέγεθος της καινούριας χαράς.
Φιλάκια πολλά πολλά. :)))
Υ.Γ. Με κείνον τον καφέ τι θα γίνει;;;
ναι λεμονάκι, να μην τα διαγράφουμε όλα όσα ζήσαμε, να τα κρατάμε.
πολύ χαίρομαι που είσια έτισ καλοκαιρινή και χαρούμενη!
Κόκκινο δεν είναι και το χρώμα της χαράς, λεμονάκι;
Όσο για τα περασμένα, δεν πρέπει τα ξεχνάμε για να μην επαναλαμβάνονται!
ΝΑΙ. Είναι κόκκινη σαν αστακός!!!
Αλλά χαμογελάει. Και της πάει πολύ. Πάρα πολύ.
Να χαμογελάς πάντα γλυκιά μου.
Και ναι.Μια μούτζα σε όλα.
Φιλάκια.
H θάλασσα είναι ζωή, όπως η φωτιά και ο άνεμος.
να τα χαρεις όλα στη ζωή σου.....αξίζει ...... και ας πονέσεις....μονο τοτε ομως γευσαι πραγματικα...... μονο τοτε ζεις πραγματικα....ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ (και κόκκινη).........
μου θυμισες ομορφες διακοπες στη Χαλκιδικη,μου θυμισες να ζησω,μου θυμισες οτι εχω παγωτο στο ψυγειο...(δηλ.μνημη,ελπιδα,ρεαλισμος...)
Ώρα καλή στη στράτα σου!
(κι αέρα στα πανιά σου...)
Δημοσίευση σχολίου