…και στα τρόλεϊ αλληλοκαλημερίζονται όλοι.
Δεν το θυμόμουνα πως είναι, να μη βαραίνει η ζωή επάνω σου σαν πέτρα. Να μη γέρνουν οι άκρες των χειλιών σου κάτω συνέχεια, σαν ανάποδη παρένθεση. Να βγαίνει ένα γέλιο από μέσα σου και μια αλαφράδα να σε γαργαλάει συνέχεια.
Μη γελαστεί κανείς και μιλήσει για έρωτα, όχι. Ζωή είναι. Όχι η δική του, αλλά, η δική μου. Την κρατάω αγκαλιά και την λουλουδίζω.
Ακούω τραγούδια-αληθινά βρε, απ αυτό το μηχάνημα του διαβόλου στο αυτοκίνητο, όχι καμπανούλες του μυαλού μου. Ακούω τους συναδέλφους να μάχονται μεταξύ τους, και απορώ γιατί-αφού η ζωή είναι αλλού, όχι εκεί. Ακούω το παλιό μου όνειρο να είναι όνειρο πια εκείνου που τότε το φρέναρε σε μένα, και δεν πονάω. Άντε καλά, πονάω, αλλά θαμπά κι απόμακρα πια. Ακούω το μυαλό μου να γελάει στον ύπνο μου και ξυπνάω.
Παρίσι, Άμστερνταμ, Βερολίνο, έχεις ξεχάσει που ακριβώς θέλεις να πας…
Ο κόσμος είναι γεμάτος από άντρες που σφυρίζουν μ έναν θαυμασμό που ξεσηκώνει το μέσα της σ έναν άγριο χορό, κι αυτή γελάει τρελά γέρνοντας το κεφάλι πίσω, άδειο από σκέψεις.
Έτσι θέλω να μείνει. Όλα άδεια.
Η ζωγραφιά είναι της Olwyn Whelan.
Το στιχάκι είναι δανεισμένο.
Η χαρά είναι δική μου!
* * * * * * *
18 σχόλια:
"Να μη γέρνουν οι άκρες των χειλιών σου κάτω συνέχεια, σαν ανάποδη παρένθεση. "
Πραγματικά, είναι ό,τι πιο θλιβερό αυτό που συμβαίνει στους μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους στην Αθήνα...
Εγώ είδα την ζωγραφιά στα μάτια σου. Είδα το χαμόγελο στα χείλη σου και άνοιξε η καρδιά μου. Χάρηκα με την χαρά σου. Θέλω να είσαι ευτυχισμένη. Να χαμογελάς πάντα.
Φιλιά
Πάρε σφύριγμα (2399 ΚΒ) για να έχουμε.
http://www.yousendit.com/transfer.php?action=download&ufid=7BF730C15B2D8FFB
...ζουζουνίζουν γύρω απ' το άνθος σου οι ανθρώποι...
Αυτά τα στοιχάκια δεν πρέπει να δανείζονται,
να χαρίζονται οφείλουν.
Ξέρεις δα.
:)))))
Να κρατήσει
Τι ωραία, πάντα καλά!
Κατι ξερει,κατι ξερει(ο ανωνυμος!).
Αρχείο καταχώρησε τα εξής:
Ξέρω όλα τα στοιχάκια,
δεν ξέρω τη ζωγράφα,
ξέρω πως θα έπρεπε να κάνω παρέα σε αυτούς που σφυρίζουν,
δεν ξέρω που να τη στήσω.
Ξέρω πως απ' το χαμόγελο δεν είναι άλλο καλύτερο,
δεν ξέρω πώς να κάνω γελιοθεραπεία στον ύπνο μου,
ξέρω όμως, είμαι βέβαιος, πως ο λεμονανθός τα ξέρει όλα αυτά,
και σίγουρα δεν ξέρω να ορθογράφω τα "στοιχάκια".
Σου φτάνουν αυτά;
Ξέρω κι άλλα...
...κι άλλα δεν ξέρω.
Νομίζω πως είναι ώρα να πιούμε ένα καφέ οι δυό μας :))))))))))))))
Η χαρά σου είναι και δική μου! (γελάω σα χαζή εξαιτίας σου!)
λεμονάκι μου, πες μου σε παρακαλώ, που και πως θα βρω το κείμενο που μου έγραψες;
και δικη μου η χαρα που σε 'γνωρισα'...
ομορφη δεν ειναι η ζωη λεμονακι μου... ακομα και με τα δυσκολα της,ε?
δε πλεζουρ ιζ ολ μάιν, που λένε :)
Αχ, μπράβο, Λεμόνι μου, μπράβο!!
"Λεμονιές στην Κοραή, περικοκλάδες στου Ζόναρς..."
Άμα ξαναπεράσω από την Κοραή, να θυμηθώ να τις κοιτάξω που χαμογελούν!
Πάντα να γελάς κορίτσι μου! το λένε και οι γιατροί. Το γιέλιο φέρνει μακροζωία.
Σας ευχαριστώ πολύ όλους-που γελάτε με τα γέλια μου!
(Κι εγώ ξέρω μερικά, κι άλλα δεν ξέρω).
(Ελπίδα, η "συγχώρεση" είναι βιβλίο, της Σώτης Τριανταφύλλου, ψάξτο στα βιβλιοπωλεία).
(Και μη με τρομάζεις με τη μακροζωία, γιατί θα πάψω να γελάω).
H Συγχωρεση.Καταπληκτικο κειμενο,Εκδοσεις Πατακης.Λεμονιτα συγχαρητηρια για το ποστ.Ειμαστε γειτονισες στις σκεψεις αυτες τις ημερες.Ειχα αναγκη να τις δω καπου τυπωμενες.΄Σ'ευχαριστω.
Ευχαριστώ κορίτσι μου. Με την πρώτη ευκαιρία θα το πάρω.
Το δικό σου γέλιο γίνεται δικό μας!
Τόσο ωραία να νιώθεις πάντα!
Η ζωγραφιά μοιάζει παιδική σχεδόν, τόσο όμορφη και μαγική είναι!
Δημοσίευση σχολίου