Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;
(Το ποίημα του κυρίου Ντίνου Χριστιανόπουλου,
η φωτό απο την ταινία "Girl with a Pearl Earring", απο το ομώνυμο βιβλίο της Tracy Chevalier, απο τον ομώνυμο πίνακα του Vermeer).
* * * * * * *
7 σχόλια:
αχ στο μυαλό μου αυτή τη νύχτα, αχ
gia olous uparxei kati...
Πέρασε το λεπτό;
Α ναι μπορώ να μιλήσω...
Υπέροχα λόγια... για μια σκληρή πραγματικότητα...
Όταν το έχεις το χέρι στον ώμο τότε δεν το εκτιμάς. Πρέπει να το χάσεις για να δεις τότε πόσο σημαντικό είναι να έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου.
Χμ...
Ο έρωτας είναι ποτάμι.
Ορμητικό. Ατίθασο.
Κι όποιος έχει το ταίρι του σιμά, θαρρεί πως υπάρχουν δύο στο κόσμο.
Άντε τρείς.
Και ο Θεός του Έρωτα να προστατεύει.
Οπότε...
Δεν κοκκινιζεις, lemon, γιατι έχεις παλέψει, έχεις αγωνιστει να το κρατήσεις αυτό το χέρι. Το διεκδίκησες! ΄Οπως, πιστεύω, κι' εκείνο το δικό σου...
Κρατησου τρυφερά, ακουμπησε στον ώμο του με εμπιστοσύνη και ταξίδεψε μέσα από τις θαλασσες των ματιών του. ΄Ενα ταξίδι είναι ζωή.
The day after today
Καμιά φορά περνά απ΄το μυαλό η σκέψη και τότε νιώθει κανείς τυχερός/ή. Δεν περνά πάντα απ΄το μυαλό πως μπορεί να βρεθείς στην άλλη μεριά!
Λεμονάκι, φιλιάάά!
Ανώνυμε/η, you 've got a point!!
Δημοσίευση σχολίου