χαμένη στους αριθμούς

Για μήνες μετά ξυπνούσα τη νύχτα από τις φωνές μου. Και αυτό ήταν πραγματικά περίεργο για μένα, που ως τότε δεν έβλεπα ποτέ εφιάλτες.

Και δεν ήταν ακριβώς εφιάλτες, δεν είχαν εικόνες κι εξέλιξη. Ήταν περισσότερο σαν ένα βαρύ πάπλωμα που με πλάκωνε, σαν ένας βρόγχος που μου έκλεινε το λαιμό και δεν με άφηνε να αναπνεύσω.

* * * * * * *

Δεν μπορούσε να χωνέψει το παιδικό μου μυαλό ότι η ζωή μου είχε πάρει πια ένα δρόμο, ένα 8ωρο, ένα 5νθήμερο, ένα πρωινό ξύπνημα, μια υποχρεωτική καθημερινή ευγενική καλημέρα, μια υποχρεωτική κοινωνικότητα και συνέπεια, ένα σωρό ξένα στην μέχρι τότε ανέμελη ζωή μου.
Κι όλα αυτά για πάντα.

Αυτό ήταν το πρώτο σχοινί.
Αυτό το για πάντα, ήταν που δε χωρούσε στο μυαλό μου. Ένιωσα πως οι πόρτες στη ζωή μου έκλεισαν, οι επιλογές εξαντλήθηκαν πριν αρχίσουν, το μέλλον μου προδιαγράφηκε τουλάχιστον για τα επόμενα 30 χρόνια-νούμερο αστρονομικό στο μυαλό μιας 20άχρονης.
Οτιδήποτε έκανα πια θα είχε σχέση με τη δουλειά μου και τους περιορισμούς που μου επέβαλλε.

Το δεύτερο σχοινί ήταν οι άνθρωποι.
Γιατί δεν ήταν πρόβλημα η ποσότητα και το είδος της δουλειάς, όχι. Το πρόβλημα ήταν η συνύπαρξη με τους ανθρώπους. Ήταν μεγάλο ωρίμασμα για μένα αυτό, να μάθω να τα βγάζω πέρα με τους Ανθρώπους*. Όχι γιατί δεν μπορούσα, αλλά γιατί δεν ήθελα γιατί αυτό με στρίμωχνε.

Και ξαφνικά μετά από 19 χρόνια ήρθε η ανάγκη να πάω στον ίδιο χώρο ξανά.
Να με δω ξανά εκεί μέσα μικρή και φοβισμένη και ν ανακαλύψω με τρόμο ότι είμαι πια μεγάλη και ακόμη φοβισμένη.

* * * * * * *

Βογγούσα, πάλευα ν αναδυθώ, να ξεκολλήσω, μέχρι που ξυπνούσα από την ίδια μου τη φωνή.
Πάμε ξανά.
Βογγάω, παλεύω ν αναδυθώ, να ξεκολλήσω, μέχρι που ξυπνάω από την ίδια μου τη φωνή.

* Το Α εδώ δεν είναι τιμητικό αλλά αγριευτικό...

* * * * * * *