Πότε επιτέλους θα ξεφοβηθεί αυτό το λιοντάρι? Πότε?
Χρόνια τώρα το περιμένω να εμφανιστεί με το ξίφος και σαν το σοκολάτα καρνέισον να με κάνει περήφανη…
Ότι υπάρχει το ξέρω, το ακούω, μου μιλάει.
Το λέει και το παραμύθι.
Ο μπαμπάς μου το έβλεπε κιόλας.
Μα, ψέματα είναι? ψέματα?
Ξυπνάει μόνο στον ύπνο μου, δεν μπορέσαμε μ άλλο τρόπο να συναντηθούμε…
Όλο εκπτώσεις, εκπτώσεις και υπομονή. Κι ο βασιλιάς της ζούγκλας που είναι? (αφού τη ζούγκλα την έχουμε, σου λέω…).
Δίνει κάτι μάχες μικρές, χαζές, δικές του, προσωπικές, σαν τον Δον Κιχώτη πολεμάει με τους δικούς του ανεμόμυλους και μπερδεύεται στα σύννεφα…
Ω, ναι, όμως είναι και κάτι που πρέπει να του αναγνωρίσω. Στα πραγματικά δύσκολα, στις πληγές του σώματος και στο θάνατο ήταν εντελώς παρών, όχι μόνο δε λύγισε, μα χαμογελούσε κιόλας.
Όχι, δεν είναι αυτά τα δύσκολα του λιονταριού μου, όχι.
Οι άνθρωποι είναι, οι άνθρωποι.
Τους φοβάται πολύ, πάρα πολύ, ψάχνει να βρει τρύπα να χώσει το κεφάλι του όταν τους βλέπει, νιώθει στρουθοκάμηλος και μαλάκας μαζί…
Άμα δεις τα ματάκια του πως γεμίζουν δάκρυα όταν φοβάται, θα ντραπείς κι εσύ για λογαριασμό του.
(η αφορμή του γλαφυρότατου και ντροπιαστικού ποστ, είναι επαγγελματική, και δε βρήκα καλύτερο τρόπο να το κάνω να εμφανιστεί, παρά την ομοιοπαθητική, να το ρεζιλέψω περισσότερο…)
* * * * * * *
8 σχόλια:
δουλειά είναι, μην τα παίρνεις τοις μετρητοίς... ηζωή είναι έξω!
...στη δουλειά δώθηκε μονάχα η αφορμή, το γεγονός όμως παραμένει (κρυμμένο!) παντού και απο πάντα...
:))
!!!!!!!!! και ουχί ντροπιαστικό ;-)
φοβούνται και τα λιοντάρια;
εγώ δε θα ντρεπόμουν για λογαριασμό του φοβισμένου λιονταριού, αλλά για τους ανθρώπους που μπορούν και γίνονται τέρατα ικανά να κάνουν ένα λιοντάρι να φοβάται
Στη Νάρνια δεν τον βλέπαν συχνά τον Ασλάν. Σπάνια, πολύ σπάνια.
Έτσι που νομίζανε πως παραμύθι ήταν μόνο και κάποτε απαγορεύτηκε και η αναφορά ακόμα σε αυτόν.
Και η αλήθεια είναι πως από τότε που γίνηκε η χώρα, (και έβαλε κι αυτός το στοματάκι του σ' αυτό) μόνο όταν ήταν τρομερή ανάγκη εμφανιζόταν.
Μεγαλοπρεπής, ευγενής, φοβερός και αγαθός.
Όταν ήταν τρομερή ανάγκη και ήδη όμως οι Ναρνιανοί είχαν αρχίσει να πράττουν τα δέοντα.
Δεν δακρύζει από φόβο τούτο το λιοντάρι δεσποσύνη.
Δακρύζει για όλα αυτά που την παρουσία του λίγο-λίγο κάνουν αναγκαία.
Για το κουτάβι του, που θέλει να διαφυλάξει από πάσα κακία.
Και για να το ελαφρύνουμε λίγο το πράγμα, μπας και μπορέσουμε επιτέλους να πετάξουμε, θα σου γράψω και αυτό (αν και ο μοναχός ο Lu-Tze με τη σκούπα του θα σου τα έγραφε καλύτερα από 'μένα):
Αυτές οι μικρές, χαζές, δικές του, προσωπικές μάχες καθορίζουν την ισορροπία του χρόνου και του χώρου.
Για να μην αναφερθώ στον χορό.
μήπως καμμιά φορά από φόβο γίνεται επιθετικό και βρυχάται?
καλημέρα :)
Γιουτζίν, ω ναι, πίσω απο κόσκινο κρύβεται!!
Βροχοποιέ, μα ναι, όσο κι αν δεν θα το φανταζόσουν ποτέ!
Terrangirl, τι όμορφο αυτό που είπες, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ απ αυτή τη μεριά...
Βρωμογατούλη, αυτές οι δύο λέξεις, μας είναι άγνωστες...μόνο να κλαψουρίζουμε ξέρουμε (δυστυχώς, ακόμα).
Κωνσταντίνε, μωρέ άμα πάρω ανάποδες, ούτε Βιλλ θα χρειαστώ, ούτε τίποτα. Μόνο θα πετάξω με το σπαθί, σαν τη Ούμα, και θα το ευχαριστηθώ!
Υπέροχα περνάω, μόνο που αυτο έχει και τον αντίποδά του, δε γίνεται να σταθεροποιηθεί γιατί θα λιγοστέψει...
Εμ, απο που έμαθα εγω τον Klung, νομίζεις? Οι 4 μας είμαστε, μας γνωρισες?
:))
Αχ, να γινότανε να το ελαφρύνουμε λίγο το πράγμα, μπας και μπορέσουμε επιτέλους να πετάξουμε...
Δημοσίευση σχολίου