Μια μέρα μετά την Καθαρή Δευτέρα.
Μόλις είχαμε κλείσει ένα χρόνο μαζί. Μετά τον επεισοδιακό χωρισμό λίγο πριν κλείσουμε χρόνο, η επανασύνδεση ήταν επίσης θυελλώδης.
Έξη μήνες πριν πιάσω δουλειά-για πάντα.
Ο Γιώργος έμενε σε μια γκαρσονιέρα στην Καλλιθέα.
Είκοσι χρόνια και βλέπω μπροστά μου ακόμα το φως που έμπαινε από το παράθυρο πάνω στο γραφείο του.
Την ξύλινη σκάλα που οδηγούσε στο παταράκι όπου κοιμηθήκαμε στρωματσάδα. Μυρίζω το ξύλο, μυρίζω τον στεγνό αέρα της Αθήνας.
Παρατήσαμε στα ξαφνικά την Πάτρα με το καρναβάλι, τους γνωστούς των γνωστών και τις γνωριμίες, και κάναμε την τρέλα για την οποία είχαμε φύγει εξαρχής από τα σπίτια μας στη Θεσσαλονίκη: πήγαμε στο σπίτι του στην Αθήνα, εμείς κι εκείνοι οι δύο (ο Γιώργος και η Α., παλιότερο ζευγάρι από μας), τέσσερις επαναστάτες της δεκάρας…
Πριν φτάσω στο φιλί, να πω για τα φασόλια πιάζ?
Δεν θυμάμαι πια τη σειρά…
Θυμάμαι τον ελληνικό καφέ που χύθηκε γιατί φιλιόμασταν και δεν προλάβαμε να διακόψουμε εγκαίρως-ποτέ δεν προλαβαίναμε, θυμάσαι? πόσους καφέδες έχουμε χύσει… Θυμάμαι το κρεμμυδάκι πράσινο πάνω στα άσπρα φασόλια, χαρά οφθαλμών επίσης, εκτός από ουρανίσκου. Θυμάμαι τους άδειους δρόμους και το χλιαρό αεράκι που φυσούσε, κι εμένα να λέω τι όμορφη, μα τι όμορφη η Αθήνα σας, και ο Γιώργος να γελάει, για την λάθος εικόνα στα μάτια των επαρχιωτών. Μια Αθήνα άδεια, καθαρή και γαλάζια-όπως την λένε τα ποιήματα!
Που ο κύριος σταμάτησε και περίμενε να τελειώσουμε το φιλί μας στη μέση του δρόμου, ξεχνιέται ποτέ? Όταν ανοίξαμε τα μάτια, υποψιασμένοι από τα πνιχτά γέλια των φίλων μας και κοιτάξαμε γύρω μας ζαλισμένοι, ο κύριος οδηγός χαμογέλασε και μας έκανε νόημα, αγαπηθείτε με την ησυχία σας, αυτό έχει σημασία, εγώ περιμένω…
Αθήνα, κάπου κοντά στην πλατεία της Μητρόπολης.
Φεβρουάριος 1987.
(ο πίνακας του Mike Klung)
* * * * * * *
20 σχόλια:
Lemon, γλυκύτατη αυτή σου η ιστορία... Άλλο δεν θα πω...
Σε φιλώ
:)
Αθηνα 1987 και Κερκυρα 1997 και Αμοργος 1977.
Και ολη η Γη οσο ζουμε.
Να μην τελειωνουν τα φιλια - ετσι πρεπει. endless.
lemon, σ' ευχαριστω
αχ αυτά τα φιλιά.......!
Καλημέρα!
αφού έχεις να θυμάσαι τέτοια, είναι πολύ όμορφη η ζωή, ε;
Αχ ! όχι μόνο τα παλιά φιλιά!
Κι αυτά τα φιλιά που δεν δώσαμε,
κι αυτά που ονειρευτήκαμε,
κι αυτά που λαχταράμε
κι αυτά που θα δώσουμε.
Ολα τα φιλιά
Σ' όλη η Γη
Πάντα!
Πόση γλύκα στην εικόνα με τον οδηγό που σταματάει! Σκηνή από ταινία μου κάνει :)
Λεμονάκι, διαβάζω ξανά και χαμογελάω. Έτσι γλυκιά πάντα να είναι η ζωή σου. :)
Μπορεί με κάποιους αγαπημένους να χαθήκαμε, αλλά όσα ζήσαμε μένουν μέσα μας! Καλησπέρα, λεμονάκι!
Μας περιμένανε ν' αγαπηθούμε...
Τώρα, βιαζόμαστε ν' αγαπηθούμε...
Τώρα, δεν έχουμε χρόνο ν' αγαπηθούμε...
Τώρα, δεν αγαπιόμαστε καν.
Βάλε υπενθύμιση στο κινητό κι όταν έρθεις πες, πες μου γιατί δεν με φιλάς πια. Κανονικά. Ερωτικά. Γεμάτα. Πολύ ώρα. Μη ξεχάσεις, να μου το πεις...
Να σου πω, lemon, Γιώργος και Α., είμαστε ο άντρας μου κι εγώ. Και δεν τη θυμόμαστε αυτήν την ιστορία!
Σήμερα στο τηλέφωνο με την Α., να απορούμε πως γίνεται κάποιες μέρες της ζωής μας, κάποιες ιστορίες, να κολάνε στο μυαλό σαν βελόνα σε δίσκο, να σε τριβελίζουν επι χρόνια....
Τι ήταν τόσο ξεχωριστό?
Αυτούς μετά τους παντρευτήκαμε, κι αν δεν έγινε ποτέ χάλια, δεν ήταν όμως ξανά όπως τότε.
Η πρώτη φορά, αυτό είναι μάλλον...
Τότε που το αύριο φαίνεται γεμάτο εκπλήξεις, ευχάριστες όμως, που χοροπηδάς και χαίρεσαι με τα πάντα, που όλα γυρω σου φαίνονται σαν να δημιουργήθηκαν μόνο για να σου δώσουν χαρά...
Μμμμ, πάντα δροσερές αυτές οι αναμνήσεις
Νά'βρισκα αυτόν τον καταραμένο τον διακόπτη, που αυτό που κάνει την καρδιά σου να πετά, το πιάνει, το στραμπουλάει, του φοράει και μια ωραία μπάλλα με αλυσίδα στο πόδι και μετά... χαίρετε!
ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ
(ο οδηγός - όλα τα λεφτά! Για τα υπόλοιπα, ντρέπομαι να σχολιάσω!)
Ευλογημένη η μέθη αυτή
που μαβί βάφει τ' αχείλι.
Που η ανάσα της δε χωράει
όλη τη ζωή,
μα πασχίζει με πείσμα,
όλο τον πόθο ν' ανασάνει.
Που την εικόνα του αγαπημένου
μέσα στη ζάλη θαμπώνει.
Και άλλο δρόμο δεν αφήνει
για να φτάσεις πιο κοντά του,
παρά με των αισθήσεων τις πιο τρανές,
τη γεύση και την όσφρηση.
Ευλογημένο κι αυτής της μέθης
το χαμόγελο.
Στα χείλη,
στα μάτια,
στο κορμί ολάκερο.
Ο τρόμος στ' ακροδάκτυλα,
η βαριά ανάσα,
ευλογημένα νά 'ναι.
Αυτή η ακούσια κίνηση
όλο σου το κορμί,
όλο σου το είναι,
με το κορμί του,
με το είναι του,
ένα να κάνεις.
Να κολλήσεις πάνω του έτσι
που ποτέ,
ποτέ,
ποτέ ξανά να μην ξεχωριστείτε.
Αυτή η μέθη
που μαβί βάφει τ' αχείλι,
τρισευλογημένη.
Νοσταλγια..
Καλημερα Λεμονακι! :-)
O/Η menw ektos αναρωτήθηκε γιατί σε φωνάζουμε lemon. Εγώ λέω επειδή οι ιστορίες σου είναι δροσερές σαν παγωτό λεμόνι αλά ιταλικά μετά από ένα αξιοπρεπές γεύμα!
Λατρεύω την ωριμότητα που δείχνει το κείμενό σου!
-Καλό μήνα lemon μου!
Υπάρχει ωραιότερο θέαμα από δύο ανθρωπους να φιλιούνται;
Του φτιάξατε την μέρα του ανθρώπου.
τι γλυκιά ιστορία...
καλησπέρα..
Όμορφοοοοοοοο!
:)))))))))))
Δημοσίευση σχολίου