Ονειρεύτηκα οτι είχα κλεισμένα σφιχτά τα μάτια μου.
Σε κρατούσα σφιχτά απο τη μέση. Είχα κολήσει το πρόσωπό μου στην πλάτη σου, ζαλισμένη απο τη μυρωδιά σου.
Ένιωθα τη μηχανή να γέρνει, να γέρνει αριστερά, πολύ, υπερβολικά, σαν αεροπλάνο που θα έστριβε. Σκέφτηκα θα πέσουμε, θα πέσουμε, θα πέσουμε, δεν πέφτουμε, δεν πέσαμε, δεν πέφτουμε...
Δεν θ΄ανοίξω τα μάτια, δεν με νοιάζει, είναι καλά εδώ, αυτό θέλω. Κι ας πέσουμε, δεν πειράζει. Αυτό, τώρα, αξίζει τον κόπο, έτσι το θέλησα.
Μα δεν πέσαμε. Ξύπνησα και ήσουν δίπλα, ακόμη.
* * * * * * *
2 σχόλια:
Τι όμορφο, η ουσία του ονείρου και η πραγματικότητα να συμβαδίζουν...
Πάντα έτσι!
Η κούρσα του έρωτα.
Η μοτοσικλέτα τρέχει. Το στήθος του Ανδρα, ανεμοθραύστης. Η Γυναίκα πίσω του καλυμένη. Η μοτοσικλέτα γέρνει.
Αν πέσουνε, η Γυναίκα θα ανοίξει τα μάτια.Θα νιώσει πρώτη φορά στο στήθος της τον άνεμο.Πονάει ο άνεμος. Οχι το χτύπημα.
Δημοσίευση σχολίου