"Μια Γυναίκα"

Συγκινήθηκα πολύ, πολύ, απ'αυτό...
Θυμήθηκα που διάβαζα τα βιβλία της, τότε, στα δεκαπέντε μου.

Το "γράμμα σ ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ", τότε που με αφορούσε αλλιώς. Που ήταν ωραίο, δυνατό και ξεκάθαρο-σε μια ηλικία που χαίρεσαι να μαθαίνεις οτι υπάρχουν άνθρωποι που μιλούν ξεκάθαρα για θέματα δύσκολα.
Το "Ένας Άντρας", που το έθαψα βαθειά μου για να μην το θυμάμαι, μα δεν το ξέχασα ποτέ-τα βασανιστήρια που περιγράφει επανέρχονται στο μυαλό μου ακόμη και σήμερα, σε στιγμές άσχετες, κι ακόμη προσπαθώ να τα πιστέψω.

* * * * *

Αχ, μερικές φορές παραξενεύομαι που βλέπω οτι οι άνθρωποι δεν είναι σαν τα βιβλία-που ακόμα κι όταν δεν τάχεις καθημερινά μπροστά σου, περιμένουν υπομονετικά-σχεδόν αιώνια, στο ράφι, μέχρι να τα ξαναθυμηθείς. Αλλά όμως ξέρεις οτι είναι εκεί, ασφαλή και αναλλοίωτα.
Όμως αχ, οι άνθρωποι δεν είναι έτσι...
Είδα με τρόμο, οτι καθόλου δεν αναρωτήθηκα τόσα χρόνια τι έκανε η κυρία Φαλάτσι στη ζωή της, αν έκανε οικογένεια, εκείνο το παιδί αν γεννήθηκε τελικά ποτέ-κι αν έχει εγγόνια, αν ήταν ευτυχισμένα τα χρόνια της... Που να φανταστώ την αρρώστια της?

Όχι, εβδομηνταέξι χρονών δεν μπορώ να την φανταστώ.
Την αφήνω ξανά στην άκρη του μυαλού μου, όπως την είχα ως τώρα.
Τον καθρέφτη μου, όμως, πως μπορώ να τον αρνηθώ?

* * * * * * *

μακρυά, στην Ινδονησία

Σ΄ αυτή τη ζωή, ένα πράγμα μόνο έχουμε (δικό μας), το κουράγιο. Αν δεν έχουμε αυτό, τότε τι αξίζει η ζωή μας?


Pramoedya Ananta Toer (6.2.1925-30.4.2006)





Ο ίδιος στη φυλακή δεν μπορούσε να γράψει, αφού οι δεσμώτες του τού απαγόρευσαν να χρησιμοποιεί χαρτί και μολύβι. Ο τρόπος που αντέδρασε ήταν εκπληκτικός. Ανέπτυξε τη μνημοτεχνική σε τέτοιον βαθμό, ώστε συνέθεσε προφορικά και με τη βοήθεια των άλλων φυλακισμένων απομνημόνευσε, τέσσερα από τα πιο γνωστά του μυθιστορήματα : Αυτή η γη του ανθρώπινου γένους, Τέκνο όλων των εθνών, Βήματα, και Γυάλινο σπίτι.

Το 1979 απελευθερώθηκε, αλλά ως το 1992 έζησε στην Τζακάρτα σε κατ' οίκον περιορισμό, όπου δεν σταμάτησε να γράφει.

Τα γράμματα που έγραφε στην κόρη του δεν του επιτρεπόταν να τα ταχυδρομεί, αυτό όμως δεν τον πτόησε. Τα γράμματα εκείνα αποτέλεσαν αργότερα το υλικό για την αυτοβιογραφία του.

Αυτός ο αλύγιστος άνθρωπος που πέρασε 15 χρόνια στη φυλακή, κατάφερε να διατηρήσει το χιούμορ και το χαμόγελό του ως το τέλος της ζωής του.

Το ΒΗΜΑ, 27/08/2006

* * * * * * *