Συγκινήθηκα πολύ, πολύ, απ'αυτό...Θυμήθηκα που διάβαζα τα βιβλία της, τότε, στα δεκαπέντε μου.
Το "γράμμα σ ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ", τότε που με αφορούσε αλλιώς. Που ήταν ωραίο, δυνατό και ξεκάθαρο-σε μια ηλικία που χαίρεσαι να μαθαίνεις οτι υπάρχουν άνθρωποι που μιλούν ξεκάθαρα για θέματα δύσκολα.
Το "Ένας Άντρας", που το έθαψα βαθειά μου για να μην το θυμάμαι, μα δεν το ξέχασα ποτέ-τα βασανιστήρια που περιγράφει επανέρχονται στο μυαλό μου ακόμη και σήμερα, σε στιγμές άσχετες, κι ακόμη προσπαθώ να τα πιστέψω.
* * * * *
Αχ, μερικές φορές παραξενεύομαι που βλέπω οτι οι άνθρωποι δεν είναι σαν τα βιβλία-που ακόμα κι όταν δεν τάχεις καθημερινά μπροστά σου, περιμένουν υπομονετικά-σχεδόν αιώνια, στο ράφι, μέχρι να τα ξαναθυμηθείς. Αλλά όμως ξέρεις οτι είναι εκεί, ασφαλή και αναλλοίωτα.
Όμως αχ, οι άνθρωποι δεν είναι έτσι...
Είδα με τρόμο, οτι καθόλου δεν αναρωτήθηκα τόσα χρόνια τι έκανε η κυρία Φαλάτσι στη ζωή της, αν έκανε οικογένεια, εκείνο το παιδί αν γεννήθηκε τελικά ποτέ-κι αν έχει εγγόνια, αν ήταν ευτυχισμένα τα χρόνια της... Που να φανταστώ την αρρώστια της?
Όχι, εβδομηνταέξι χρονών δεν μπορώ να την φανταστώ.
Την αφήνω ξανά στην άκρη του μυαλού μου, όπως την είχα ως τώρα.
Τον καθρέφτη μου, όμως, πως μπορώ να τον αρνηθώ?
* * * * * * *
18 σχόλια:
Στη μνήμη όλων μας θα μεινει εκείνη η όμορφη γυναικα με το αποφασιστικό βλέμμα. Και ίσως είναι καλύτερα έτσι.Οι ωραίοι άνθρωποι να μην γερνούν ποτέ (έστω και έτσι, στα μάτια των άλλων)
Και γιατί να τον αρνηθείς τον καθρέφτη σου; Γιατί να αρνηθείς την ζωή σου; Μεγαλώσαμε; Κάναμε κοιλίτσα και ψωμάκια; Κρέμασαν τα μπράτσα και το στήθος μας; Ε, ΚΑΙ;
Δεν πάψαμε να είμαστε εμείς, οι ίδιοι θάμασταν ακόμα κι'αν το κορμί μας δεν είχε αρχίσει να γερνάει.
Κυττάξου ΚΑΛΑ στον καθρέφτη σου και χαμογέλα. Χαμογέλα που μπορείς να κυττάζεσαι στον καθρέφτη σου, είσαι ζωντανή. Ψηλάφισε τα ελαττώματά σου, όποια κι'αν είναι, και πες περήφανα "Είναι μόνο δικά μου".
Αυτή την ψύχωση με την εμφάνιση δεν την καταλαβαίνω.
Ξέρεις τι αγαπώ πιό πολύ επάνω μου; Τις δύο ουλές στην κοιλιά μου. Μία από την εγχείρηση της σκωληκοειδήτιδας, που μου θυμίζει οτι γλύτωσα στο παραπέντε και μία από την καισαρική που μου χάρισε την μικρή μου.
Δεν θάκανα με τίποτε, ποτέ, πλαστική γιά να τις εξαφανίσω.
Θα συμφωνήσω κι εγώ με την dora in e-space. Ολα τα σημάδια που έχουμε αποκτήσει ή έχουμε από τα παιδικά μας χρόνια είμαστε εμείς οι ίδιοι. Όσο κι αν μεγαλώσουμε αυτά μένουν για να μας θυμίζουν ποιοί είμαστε.
Έτσι κι εγώ αυτό που αγαπάω πιο πολύ από τον εαυτό μου είναι ένα κόκκινο αιμμαγγίωμα στο πρόσωπο μου. Όσο κι αν μεγαλώνω αυτό παραμένει εκεί γιατί είναι όλη μου η ζωή και ποτέ δεν θα αποπειραθώ να το βγάλω γιατί θα είναι σαν να αφαιρώ ένα κομμάτι ολόκληρης της ζωής μου :)))
Καλημέρα Λεμονάκι
Και ποιός ο λόγος να τη φανταστείς 76 χρονών. Κρατάμε στη μνήμη την εικόνα που αγαπήσαμε, πάντα, για να μας γλυκαίνει και να μας φωτίζει.
Το τι να έγινε στη ζωή της μετά κι εγώ το σκέφτηκα όταν έμαθα για το θάνατό της! Είχε μείνει στη μνήμη μου όπως ήταν τότε!
Καλησπερα, λεμονάκι! :)
Το "γράμμα σ ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ", τότε που με αφορούσε αλλιώς.
Θυμάμαι τη μαμά μου να μου το διαβάζει βουρκώνοντας. Και τότε μ' αφορούσε αλλιώς. Τώρα μ' αφορά έτσι...
ολα σχετικα λοιπον...
και ολα ασχετα...
φιλακια λεμονακι μου...
Δεν ξεχνιέται.
Για το θάρρος της, την τρέλα της, τον ανθρωπισμό της και κυρίως για το πάθος της.
Η σύντροφός μου την είχε συναντήσει πριν 3 χρόνια στο τρένο από Ρώμη σε Φλωρεντία.
Ήταν πολύ καταβεβλημένη.
Ταλαιπωρημένη απ' την αρρώστεια.
Παρηγοριέμαι να σκέφτομαι ότι πήγε να βρει τον αγαπημένο της.
οοοχι, δεν τον διώχνω τον καθρέφτη μου.
έχω και εγώ δύο ουλές στην κοιλιά μου από την εγχείρηση της σκωληκοειδήτιδας και την καισαρική που έκανα στα παιδιά μου... ένα σημάδι στο μάγουλο και μερικά άλλα στα πόδια από το '' ξύλο'' που έπαιζα με τα παιδιά της γειτονιάς.
και τα βλέπω και γελάω...
και θα γεράσω
και θα γεράσω και άλλο
και άλλο, και άλλο
και έτσι είναι η ζωή!
και αυτό που βλέπω στον καθρέφτη το αγαπάω...
και το αγαπάνε και οι άλλοι!
και αυτό μετράει!
πέρασα....
Θα μείνει στη μνήμη μας για πάντα. Ωραίο ποστ
Να μαστε καλά να την θυμόμαστε, νά σαι καλά κι εσύ λεμονάκι μου που την αναφέρεις.
Φιλιά
Γύρισα
Το να γερνάει ο άνθρωπος είναι κάτι φυσιολογικό. Το να πεθαίνει, ακόμα κι αν με το περασμά του από τον κόσμο αυτό τάραξε κάποιες συνειδήσεις, επίσης αναμενόμενο. Έζησε με τις μνήμες της και τον αναλλοίωτο έρωτά της. Αγαπήθηκε, αγάπησε, απώλεσε, πόνεσε, ήταν γυναίκα.
Νά μαστε καλά να την θυμόμαστε, αυτήν, το εκρηκτικό ταμπεραμέντο της και τη δύναμη του ερωτά της. Νά σαι καλά κι εσύ λεμονάκι μου. Φιλιά
Γύρισα.
πωπω το πήρε δυο φορές, συγνώμη
που εισαι;
μου λειπεις...
φιλια...
Να μην τον αρνηθείς....
Όσοι σε αγαπήσουν , θα σε θυμούνται ούτως ή άλλως όμορφη....
Όπως θυμάσαι κι εσύ την Οριάννα, όπως τη θυμάμαι εγώ και όλοι οι άλλοι....
Καλό μήνα, λεμονάκι! Μας λείπεις! Ελπίζω να ΄σαι καλά! ;)
Δημοσίευση σχολίου