Δεν το ήξερα ότι η φωτογραφία ήταν της κυρίας Βούλας Παπαιωάννου, όταν την έκοψα (κάποια στιγμή, από κάπου) και την κρέμασα στο ψυγείο μου.
Ήταν γιατί ήθελα να βλέπω καθημερινά αυτή τη χαρά που δεν εκφράζεται με χαμόγελο αλλά με υπόκλιση, αυτό το άνοιγμα των χεριών που κρατάνε τα παλιά παπούτσια-τα κρατάνε μακριά σαν να θέλουν να τα πετάξουν-να μη βαραίνουν πια, να μη σκοτεινιάζει τίποτε παλιό και σκονισμένο τη χαρά τους… Που τα κρατάνε μακριά σαν να είναι φτερά, σαν να θέλουν να πετάξουν, να παραμερίσουν κάθε βάρος για να γίνει χώρος να σταθούν τα νέα, τα γυαλιστερά…
Μα τα κρατάνε όμως, ακόμα, γιατί είναι ταλαιπωρημένα κι αγαπημένα.
Άσε που τα νέα παπούτσια είναι τόσο λαμπερά κι άνετα, ποιος ξέρει αλήθεια αν είναι στ’ αλήθεια αληθινά, κι αν δεν χαθούν από στιγμή σε στιγμή… Ναι, ας μείνουν τότε, τουλάχιστον, τα φθαρμένα στο χέρι…
Και το βλέμμα κολλημένο εκεί, στη γη, στο παιχνίδι, στο θησαυρό, να μην μπορεί να σηκωθεί ψηλά, να θέλει να χορτάσει και το μάτι όπως και η καρδιά, από το δώρο…
Θέλησα να μοιραστώ την αγαπημένη μου φωτογραφία επ’ ευκαιρίας της έκθεσης της φωτογράφου στο Μουσείο Μπενάκη που ξεκίνησε προχθές στο Κτήριο της οδού Πειραιώς και θα διαρκέσει έως τις 19/11/2006.
* * * * * * *
14 σχόλια:
λεμονακι μου;
και να χαθουν τα νεα παπουτσακια καποια στιγμη, μην μασας...
ζησε την αληθεια τους...
γιατι να μην την αξιζουν;
ε;
επειδη ειναι νεα;;;;;
μονο τα παλια δηλαδη περιεχουν αληθεια;
δεν μπορει!
δεν μπορει!
Μα, δες τη στάση της: λέει "πω πωωωωω, έχω μείνει έκθαμβη, το αξίζω άραγε αυτό (το θαυμάσιο)? τσιμπιέμαι να το πιστέψω... Για να ξαναδώ:μα ναί, ναί, ακόμη εδώ είναι, δικά μου, δικά μου, ας περπατήσω λοιπόν μαζί τους, ας χορέψω, ας χαρώ-επιτέλους!"!!!
Πάμε για καινούργια παπουτσάκια, λοιπόν!
Και τί μέρα είναι παρμένη η φωτογραφία;
Και το τσιμπιδάκι;
Θα μας το εκμυστηρευτείς κι αυτό;
Αααα, το τσιμπιδάκι....
Αυτό το έβαλε κάποιο χέρι (το δικό της? της μαμάς? της ζωής?) για να μαζεύψει ότι πέφτει μπρος στα μάτια της και δείχνει αλλιώς τ'αλλιώτικα, για να βλέπει καθαρά μπροστά της και να βαδίζει στρωτά!
ναι, ρε λεμονακι μου...
το αξιζει η πιτσιρικα...
γιατι να μην το αξιζει δηλαδις;;;;
εεεεεε;;;;
και με το παραπανω!!!
φιλακια...
Α μπα δε νομίζω το παιδάκι αποκλείεται να αναρωτιέται αν τα αξίζει. Και τα παιδιά είναι σοφά.
Μόνο τα καμαρώνει και τα χαίρεται και δεν σκέφτεται τίποτα μα τίποτα άλλο. Καλημέρα :)
Η σημειολογία των παπουτσιών είναι κολλητική φαίνεται!!!!
Όσο για την έκθεση, φυσικά και θα πάμε!!!!!
τα παιδιά του '30,'40,'50,'60 τότε που τα λεφτά ήταν λίγα καμάρωναν πάντα τα καινούργια τους παπούτσια. ( εάν είχαν γιατί τότε τα παπούτσια ήταν κληρονομικά! )
σήμερα δεν μας κάνει καμμία αίσθηση.
οι ντουλάπες μας είναι γεμάτες.
αγοράζουμε γιατί έτσι το θέλει η μόδα και όχι από ανάγκη!
Τα παιδιά πάντα χαίρονται με ό,τι καινούριο! Πόσο μάλλον τότε που ήταν σπάνια τα καινούρια ρούχα και παπούτσια! Αυτό το χαμόγελο αξίζει πολλά!
Φωτογραφία.....η τέχνη των θνητών που χαρίζει την αθανασία σε φευγαλέες στιγμές!
Γλυκό πλάσμα!
την ίδια φωτογραφία είχα κρεμασμένη έξω από τη πόρτα του δωματίου μου όλο το χειμώνα.Μόλις την είδα μου ήρθε κάτι πολύ οικείο.
Δεν έχω κάτι να προσθέσω στο τρυφερό σου σχόλιο!Δεν μπαίνω πια τόσο συχνά στα blogs από σενα ομως σίγουρα θα περνάω΄.Ο τρόπος σου και το περιεχόμενο σου με κερδίζουν!
¨Ολγα
-σου έχω ξαναστείλει ως psarogata-
Λεμον τι ωραία φωτογραφία!Είχα μήνες να δω κάτι τόσο γλυκό.Είναι πολύ απλό το θέμα της αν το σκεφτείς,τα συναισθήματα όμως που ξυπνά της δινουν αυτή την μοναδικότητα.Τα σχόλια σου πολύ όμορφα.Καινούργια παπούτσια εκείνη την εποχή..μεγάλη υπόθεση.Αυτή η χαρά όμως δεν βιώνεται στις μέρες μας απο πολλά παιδιά γιατί συστυχώς έχουν συνηθίσει στην αυθονία αγαθών!Τα παπούτσια εξάλλου για αυτά τα παιδιά δεν φοριούνται όταν παίζουν PSP
Δημοσίευση σχολίου