τραγουδώντας στον αέρα

Όσο για μένα, είμαι πολύ καλά και το ίδιο επιθυμώ και δι υμάς!

Διάφορα σχολικά ποιήματα του στυλ "τσιριτρί, τσιριτρό" - τα σπουργίτια που τρώνε το σταφύλι- μου φέρνει στο νου το φθινόπωρο, μαζί με την αηδιαστική μυρωδιά πλαστικού από τετράδια, ξύστρες, σβήστρες και τσάντες…

Δόξα τω θεώ, εδώ και χρόνια ΔΕΝ χρειάζεται πια να πηγαίνω σχολείο… Και μην ακούσω, παρακαλώ, τίποτα λόγια για δουλειά, ρουτίνα, καθημερινό πρωινό ξύπνημα, προισταμένους, και στόχους-φτηνά επιχειρήματα υπέρ των «ανέμελων σχολικών χρόνων» σε σχέση με τα σημερινά, διότι ούτε ανέμελα ήτανε τα τότε χρόνια, ούτε καθόλου καλύτερα από τα τωρινά. Τώρα τουλάχιστον πίνεις κι έναν καφέ βρε αδερφέ στη δουλειά, ακούς και καμιά καλή κουβέντα που και που, και κανένας στο σπίτι δε σου λέει «γιατί πήρε αυτός τον καλύτερο βαθμό και όχι εσύ» όταν έρχεται η ώρα της κρίσης...

Μόνο εκείνη η χαρά, του να γυρίζεις στο σπίτι φορτωμένος με τα νέα βιβλία, λεία και ανέγγιχτα, μου λείπει. Μετά βέβαια, όταν ανάμεσα σε σένα και στα βιβλία έμπαινε η καθημερινότητα και το καθήκον, τότε ακόμη κι αυτή η χαρά χανόταν…

Δε μ’ αρέσει το φθινόπωρο, δε μ’ αρέσει που αρχίζει να κάνει κρύο, που πρέπει να φοράς κάλτσες, που δεν ξέρεις πότε να βγάλεις τα καλοκαιρινά και πότε να βάλεις τα χειμωνιάτικα…
Όταν επιτέλους ο καιρός καταλήξει και σταθεροποιηθεί για τα καλά, τότε όλα πια παίρνουν το δρόμο τους-κι εγώ μαζί.

Θα σας ξανάβρω στους χειμώνες, λοιπόν.

Στη φωτό βλέπουμε τρείς βλόγερς (απο τους επτά σαμουράι), μουσκεμένους ως το κόκαλο από τα πρωτοβρόχια, με την απογοήτευση ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους για το καλοκαίρι που τελείωσε μαζί με τα παιχνίδια στην ακρογιαλιά… Κοιτάζουν σκεπτικοί το χειμώνα που έρχεται-ή είναι άραγε κάποιο νέο ποστ αυτό που φαίνεται να απασχολεί το μυαλό τους?…

Το κιμονό του σαμουράι στα δεξιά όπως κοιτάτε την οθόνη σας, είναι κόκκινο σκούρο με άσπρα σχέδια, το βλέπετε?

* * * * * * *