21.1.07

βουτήματα...

Είναι κάτι μέρες που τα χέρια μου, πονάνε πολύ. Δηλαδή ολόκληρη σχεδόν πονάω, κι όχι ακριβώς πονάω, περισσότερο θα το έλεγα «τρίζω» (!): οι παλάμες, οι ώμοι, η πλάτη, ο αυχένας, η μέση οι αστράγαλοι…

Τα χέρια όμως, είναι το πιο δύσκολο: από τους καρπούς και κάτω, σαν να έχουν μια ανησυχία, σαν να θέλουν κάποιο άλλο χέρι να τα κρατήσει, να τα μαλάξει, να τα τρίψει. Εκείνες τις μέρες τα τρίβω συνέχεια, τα πατάω, κάθομαι επάνω τους, στρίβω πέρα-δώθε τα δάκτυλα...

Ανακούφιση φέρνει το ζεστό νερό και η ακινησία-μα που αυτά, μ αυτό το ίντερνετ-του διαβόλου (αλλά και των αγγέλων) που έχω μπλέξει...

Μάλλον είναι κάποιο είδος αρθρίτιδας-εκεί έχω καταλήξει, καθώς ο τελευταίος γιατρός που επισκεύθηκα σχεδόν με έδιωξε, κι ούτε καν δεν πτοήθηκε όταν του είπα "δεν είστε καλός γιατρός, γιατί δεν βρίσκετε τι έχω-γιατί κάτι έχω, το νιώθω...", μόνο γέλασε : φύγε και πάνε να γίνεις ευτυχισμένη, ούτε τίποτα έχεις, ούτε φάρμακα χρειάζεσαι.

Λοιπόν τέτοιες μέρες σκέφτομαι και αγαλιάζω το βούτημα στη μεγάλη γούρνα του Λαγκαδά, την παλιά, τη μαρμάρινη, με τον μεγάλο θόλο, τον βαμμένο με γαλάζια λαδομπογιά.

Έχει τύχει, (ναι, τύχη!), μεσημέρια-μετά τη δουλειά, σχεδόν μόνη-ή με κάποια ήσυχη, χοντρή γιαγιά παρέα, να απλώνω τα χέρια πάνω στα ζεστά μάρμαρα και να πετάω, με το φως που μπαίνει χορεύοντας από το παραθυράκι στην κορυφή...

Όχι, δεν έχω πάει σε αντίστοιχο λουτρό της Πόλης. Ναι, έχω πάει σε σπά (σε υπόγειο) ξενοδοχείου-στριμωχτή πολυτέλεια που μυρίζει χλώριο.

Ααα, εκεί στο Λαγκαδά, εκείνη είναι η πραγματική πολυτέλεια-εκεί νιώθεις τουλάχιστον…χανούμισσα...

(Στην Αθήνα άραγε, έχει Λαγκαδά??)




* * * * * * *

7 σχόλια:

Γιουτζίν είπε...

μμ, δε νομίζω ότι υπάρχει :-(
Ωστόσο, η Αθήνα έχει εξαιρετικό κλίμα -σαφώς λιγότερη υγρασία και ήλιο χάρμα :-)

Ανώνυμος είπε...

Με τόσο ωραίες σκέψεις που περνάνε από τα δάχτυλα σου , για να γίνουν χνάρια λέξεις , σίγουρα θα ανακουφίζονται τα χέρια , άσε που αν έχεις αίμα ζεστό από ζεστή καρδιά όλα γίνονται πιο εύκολα και με λιγότερες μαλάξεις. Καλή εβδομάδα:)

Marina είπε...

Ενα μασάζ δεν θα σου ερχόταν άσχημα. Με μυρωδάτα αιθέρια έλαια που θα πάρουν τα τριξίματα μακριά.

elix_geo είπε...

(Χμμμ... ας γράψω κάτι κι εγώ εδώ, μπορεί να μπω και στα λινκ).

Λοιπόν εδώ στην Αθήνα αυτά τα περιστατικά τα αντιμετωπίζουμε με πολλή-πολλή σύνεση και προσέχουμε τον ασθενή κρατώντας του το χέρι ζεστό καθώς επίσης του λέμε και τρυφερά λόγια π.χ. μη στενοχωριέσαι, θα περάσει αλλά αυτός δεν πείθεται και λέει: μήπως να πήγαινα στο γιατρό κι εμείς του αντιτείνουμε: δεν είναι τίποτα, ο καιρός φταίει και τελικά πείθεται και ηρεμεί και μετά πάει και γράφει στο μπλογκ του το περιστατικό του και μπαίνω εγώ και το σχολιάζω και περνάμε γενικώς αρκετά καλά.

Σταυρούλα είπε...

Καλημέρα, λεμονάκι. Λες να ΄χει ξεμείνει κανένα απ΄την Τουρκοκρατία; Θα κατέβεις σύντομα;
Εγώ πάντως για τα πόδια που πονάνε, μια φορά το μήνα κάνω πεντικιούρ, γιατί έχει η κοπέλα φοβερό άγγιγμα και τους κάνει πίλινγκ-μάσκα-μασάζ στο τέλος.

Lupa είπε...

"Φύγε και πήγαινε να γίνεις ευτυχισμένη"
Ακούγεται απλό; Και είναι απλό.. Αν σκέφτεσαι σαν παιδί. Και εσύ λεμόνάκι είσαι σε καλό δρόμο. Σου στέλνω ένα ζεστό αγκάλιασμα χεριών...

Butterfly είπε...

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ
Γιατί δεν με πηρες μαζί σου στα λουτρά? Ε??!!!! Τα δικά μου κοκαλα που πονάνε? Και να σου πω?! Δεν εχουμε αρθριτικά, ανάγκη απο ζεστασιά έχουμε

Φιλάκια