Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνετην πίκρια της ζωής. Όντας βυθήση
ο ήλιος και το σούρουπο ακολουθήσει,
μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και να 'ναι.
Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε
στης λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση•
μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίσει,
αν στάξει γι' αυτές δάκρυ όθε αγαπάνε.
Κι αν πιούν θολό νερό ξαναθυμούνται,
διαβαίνοντας λιβάδια από ασφοδίλι,
πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται...
Αν δε μπορείς παρά να κλαις το δείλι,
τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν:
θέλουν – μα δε βολεί να λησμονήσουν.
Το 1984, κάποιο μήνα του Φθινοπώρου, στα (ηλεκτρονικά) Las Vegas, μετέφρασα στα αγγλικά (και στο πόδι) αυτό το ποίημα του Λορέντζου Μαβίλη, με προοπτική να γίνει heavy metal επιτυχία από ένα γκρουπ του σχολείου, από το οποίο μόλις είχαμε όλοι μας αποφοιτήσει.
(Τα λόγια που άκουσα από τον μπαμπά μου για το ποιόν μου, όταν άκουσε ότι πήγα εκεί (στα L.V.)-αν και ήταν η μόνη, πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου, ούτε θα τα επαναλάβω εδώ, ούτε που θέλω να τα θυμάμαι, αν και μου είναι επίσης αδύνατον να τα ξεχάσω, ακόμη και σήμερα-είκοσι τόσα χρόνια μετά).
Ήταν οι τελευταίες κουβέντες που άκουσα στη δουλειά, ήταν και ο καιρός, είναι κάπως και εκ του φυσικού μου (η γκρίνια κι η λεμονο-ξινίλα…).
Τις φοράω με το παντελόνι της πιτζάμας μου που είναι κρεμ, με γαλάζια και μπλε αρκουδάκια, και διαβάζω τα πόστς του κόσμου.
Και έχει ησυχία, και μπότες, και φίλους γύρω που γράφουν και επικοινωνούν, και χαίρομαι, και δεν λέω πια καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε.
* * * * * * *
14 σχόλια:
Καλότυχοι οι ζωντανοί που σε γνωρίζουν κι αυτοί που σε διαβάζουν και αγαπούν, καλότυχοι.
Τι ωραία , λεμονάκι μου. 36 με 37 ε; Η δικιά μου πιτζάμα είναι ζαχαρί με κίτρινα και καφέ αρκουδάκια! ;)
Και βέβαια καλότυχοι είμαστε εμείς, όπως λέει κι η Herinna.Φιλιάά
http://www.youtube.com/watch?v=G03edz_1DmE
Χάζεψε και την Paquita να τραγουδά για το Ποντίκι με 2 πόδια! Πρόσεξέ την στο 2.19, εκεί φωνάζει την χαρακτηριστική πρόταση "με ακούς άχρηστε;" κλπ κλπ.
με πήγες και στο "χτες" μου εδώ στη Θεσ/κη και στο σήμερά μου.. οκ οκ πορτοκαλι πυζαμούλες καφέ αρκουδάκια...
κάπου ίσως να φταίνε οι μπότες...ή το απότομο ταξίδι στο χτες και στο τώρα μου θύμισε το βιβλίο
"Ακόμη κι οι καουμπόισσες μελαγχολούν"
thank you, thank you, thank you
σιέλ πιτζαμούλες με μπλε αρκουδάκια
και μπότες Νο 41 (42 με βολεύει αλλά ας μην το κάνουμε θέμα... :)
Ευχαριστώ για το ποστ. Μου θύμισε ότι πρέπει ξεχνάω πιο συχνά! Κάτι σαν διαγραφή από τον σκληρό δίσκο ένα πράμα...
Φιλάκια από Θεσσαλονίκη
....Αν δε μπορείς παρά να κλαις το δείλι,
τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν:
θέλουν – μα δε βολεί να λησμονήσουν....
Εεεε? Μα, όλη η χώρα κοιμάται παρέα με αρκουδάκια??
(Πόσο χαίρομαι!!!)
Πολλά πολλά χρόνια τότε, lemon μου!
Πρέπει να ομολογήσω ότι το ύφος γραψίματος ποιό όμορφο και ώριμο από ποτέ και η εμφάνιση του μπλογκ η καλύτερη!
(Εγώ φορώ βουλίτσες!) ;)
Με γειά και οι μπότες. Απ'έξω τα μπατζάκια!
είναι από τα λίγα ποιήματα που θέλω να ξεχάσω γιατί με βάζουν σε μαύρες σκέψεις και πόνο.....
με γειά οι μποτούλες....
Αυτό το γλυκό, πικάντικο, χαμογελαστό και χαριτωμένο μουτράκι, εγώ δε μπορώ να το φανταστώ .....λεμονο-ξυνισμένο.
;-)
Πολύ όμορφο ποστ...
Όσο για αρκουδάκια....γεμάτος ο τόπος εδώ! :ο)
Κάτσε ρε παιδί όλο για αρκουδάκια και πυτζάμες ακούω. Κανονικά δεν θα έπρεπε να σου ευχόμαστε για τον ένα χρόνο;
Δημοσίευση σχολίου