23.1.07

ενας χρόνος λεμόνια

Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε
την πίκρια της ζωής. Όντας βυθήση
ο ήλιος και το σούρουπο ακολουθήσει,
μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και να 'ναι.

Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε
στης λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση•
μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίσει,
αν στάξει γι' αυτές δάκρυ όθε αγαπάνε.

Κι αν πιούν θολό νερό ξαναθυμούνται,
διαβαίνοντας λιβάδια από ασφοδίλι,
πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται...

Αν δε μπορείς παρά να κλαις το δείλι,
τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν:
θέλουν – μα δε βολεί να λησμονήσουν.

Το 1984, κάποιο μήνα του Φθινοπώρου, στα (ηλεκτρονικά) Las Vegas, μετέφρασα στα αγγλικά (και στο πόδι) αυτό το ποίημα του Λορέντζου Μαβίλη, με προοπτική να γίνει heavy metal επιτυχία από ένα γκρουπ του σχολείου, από το οποίο μόλις είχαμε όλοι μας αποφοιτήσει.
(Τα λόγια που άκουσα από τον μπαμπά μου για το ποιόν μου, όταν άκουσε ότι πήγα εκεί (στα L.V.)-αν και ήταν η μόνη, πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου, ούτε θα τα επαναλάβω εδώ, ούτε που θέλω να τα θυμάμαι, αν και μου είναι επίσης αδύνατον να τα ξεχάσω, ακόμη και σήμερα-είκοσι τόσα χρόνια μετά).

Ο πρώτος στίχος τριβέλιζε σήμερα το μυαλό μου, κατεβαίνοντας στο κέντρο της πόλης: «καλότυχοι οι νεκροί, καλότυχοι, καλότυχοι, οι νεκροί, που λησμονάνε, που λησμονάνε, που λησμονάνε την πικρία της ζωής»…. Κι άλλα, κι άλλα.
Ήταν οι τελευταίες κουβέντες που άκουσα στη δουλειά, ήταν και ο καιρός, είναι κάπως και εκ του φυσικού μου (η γκρίνια κι η λεμονο-ξινίλα…).

Πήρα ένα ζευγάρι μπότες. Μαύρες. Στρογγυλές από μπροστά, λίγο καουμπόικες και λίγο ιππασίας. Ένα νούμερο μεγαλύτερες (όπως πάντα-γιατί το δικό μου μέγεθος είναι κάτω του μέσου όρου και δεν υπάρχει ποτέ στα καταστήματα), αλλά η πωλήτρια μου έβαλε πατάκια…

Τώρα τις φοράω και περπατάω στο σπίτι σαν παπουτσωμένος γάτος-και χαίρομαι τόσο, που δεν θέλω να τις βγάλω!
Τις φοράω με το παντελόνι της πιτζάμας μου που είναι κρεμ, με γαλάζια και μπλε αρκουδάκια, και διαβάζω τα πόστς του κόσμου.
Και έχει ησυχία, και μπότες, και φίλους γύρω που γράφουν και επικοινωνούν, και χαίρομαι, και δεν λέω πια καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε.




* * * * * * *

14 σχόλια:

herinna/ είπε...

Καλότυχοι οι ζωντανοί που σε γνωρίζουν κι αυτοί που σε διαβάζουν και αγαπούν, καλότυχοι.

Σταυρούλα είπε...

Τι ωραία , λεμονάκι μου. 36 με 37 ε; Η δικιά μου πιτζάμα είναι ζαχαρί με κίτρινα και καφέ αρκουδάκια! ;)
Και βέβαια καλότυχοι είμαστε εμείς, όπως λέει κι η Herinna.Φιλιάά

Juanita La Quejica είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=G03edz_1DmE

Χάζεψε και την Paquita να τραγουδά για το Ποντίκι με 2 πόδια! Πρόσεξέ την στο 2.19, εκεί φωνάζει την χαρακτηριστική πρόταση "με ακούς άχρηστε;" κλπ κλπ.

Alkyoni είπε...

με πήγες και στο "χτες" μου εδώ στη Θεσ/κη και στο σήμερά μου.. οκ οκ πορτοκαλι πυζαμούλες καφέ αρκουδάκια...
κάπου ίσως να φταίνε οι μπότες...ή το απότομο ταξίδι στο χτες και στο τώρα μου θύμισε το βιβλίο
"Ακόμη κι οι καουμπόισσες μελαγχολούν"

Ανώνυμος είπε...

thank you, thank you, thank you

σιέλ πιτζαμούλες με μπλε αρκουδάκια

και μπότες Νο 41 (42 με βολεύει αλλά ας μην το κάνουμε θέμα... :)

Ευχαριστώ για το ποστ. Μου θύμισε ότι πρέπει ξεχνάω πιο συχνά! Κάτι σαν διαγραφή από τον σκληρό δίσκο ένα πράμα...

Φιλάκια από Θεσσαλονίκη

Butterfly είπε...

....Αν δε μπορείς παρά να κλαις το δείλι,
τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν:
θέλουν – μα δε βολεί να λησμονήσουν....

lemon είπε...

Εεεε? Μα, όλη η χώρα κοιμάται παρέα με αρκουδάκια??
(Πόσο χαίρομαι!!!)

Katerina ante portas είπε...

Πολλά πολλά χρόνια τότε, lemon μου!

Πρέπει να ομολογήσω ότι το ύφος γραψίματος ποιό όμορφο και ώριμο από ποτέ και η εμφάνιση του μπλογκ η καλύτερη!

(Εγώ φορώ βουλίτσες!) ;)

Ανώνυμος είπε...

Με γειά και οι μπότες. Απ'έξω τα μπατζάκια!

nyctolouloudo είπε...

είναι από τα λίγα ποιήματα που θέλω να ξεχάσω γιατί με βάζουν σε μαύρες σκέψεις και πόνο.....

με γειά οι μποτούλες....

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Αυτό το γλυκό, πικάντικο, χαμογελαστό και χαριτωμένο μουτράκι, εγώ δε μπορώ να το φανταστώ .....λεμονο-ξυνισμένο.
;-)

Ανώνυμος είπε...

Πολύ όμορφο ποστ...
Όσο για αρκουδάκια....γεμάτος ο τόπος εδώ! :ο)

Χαρτοπόντικας είπε...

Κάτσε ρε παιδί όλο για αρκουδάκια και πυτζάμες ακούω. Κανονικά δεν θα έπρεπε να σου ευχόμαστε για τον ένα χρόνο;

Χαρτοπόντικας είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.