16.2.07

ένα γηροκομείο στο Άμστερνταμ

Πάντα αναρωτιέμαι αν πρέπει να αρχίσω από την αρχή ή από το τέλος, όταν είναι να πω κάτι που θέλω να πω.
Δεν είναι τόσο παράλογο αυτό, όσο φαίνεται.

Το ερώτημά μου είναι: να αρχίσω από το αρχικό ερέθισμα-που οδήγησε στο τελικό αποτέλεσμα, ή να ξεκινήσω από το συμπέρασμα και, γυρίζοντας σιγά-σιγά προς τα πίσω, να εξηγήσω το πώς αυτό προέκυψε?
Ή σε τελική ανάλυση, δεν έχει καμία σημασία ο δρόμος και ο τρόπος, αλλά μόνο το αποτέλεσμα? (Απαντώ στην ερώτησή μου: για μένα έ χ ε ι σημασία ο δρόμος και ο τρόπος που φτάνεις σε μια σκέψη, στο να γράψεις ένα κείμενο, στο να πάρεις μια απόφαση).
Τέλος πάντων.
Επιλέγοντας στην τύχη, ξεκινώ από την αρχή, και αντιγράφω την παρακάτω παράγραφο από το newsletter του 9ου φεστιβάλ ντοκιμαντέρ, που θα γίνει στην Θεσσαλονίκη από τις 16 έως τις 25 Μαρτίου 2007, παράγραφο η οποία με εντυπωσίασε πολύ, μου προκάλεσε σκέψεις, και επίσης με έβαλε από τώρα στο πνεύμα του φεστιβάλ!

...ένα γηροκομείο στο Άμστερνταμ: η καθημερινότητα των ηλικιωμένων και οι μικρές συνήθειές τους, συνθέτουν το 24ωρο ανθρώπων με ανίσχυρο σώμα, επιλεκτική μνήμη, πλούσιο παρελθόν και ελάχιστο μέλλον...





* * * * * * *

13 σχόλια:

Πληρωμένη πένα είπε...

:)

Ανώνυμος είπε...

Όταν συναντάω ηλικιωμένους , πάντα σκέφτομαι το πως φαίνονται τώρα και πως ήταν κάποτε , τι ζωή κάνουν τώρα , και μια ολόκληρη ζωή που έζησαν κάποτε.
Η τελευταία φορά που έμαθα για λίγη από την προηγούμενη ζωή κάποιων ηλικιωμένων , ήταν προχθές.
Ένα ζευγάρι συνταξιούχων, ανύπαντρο που γύριζαν μαζί όλο τον κόσμο επί δώδεκα χρόνια για να βρούν τον παράδεισο και εκεί να μείνουν.
Να απολαύσεις το φεστιβάλ λεμονίτσα και να περνάς όμορφα.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Με εντυπωσίασε το σκεπτικό σου στην αρχή, στη μέση και περίπου μέχρι λίγο πριν το τέλος. Με προκάλεσε να το διαβάσω τρις, όχι γιατί είμαι τούβλο, αλλά για τον τρόπο που το έθεσες (άναψε το λαμπάκι του φιλολόγου ουσιαστικά).

ralou είπε...

ανθρώπων με ανίσχυρο σώμα, επιλεκτική μνήμη, πλούσιο παρελθόν και ελάχιστο μέλλον...

Η ποιό ρεαλιστικη περιγραφή.
Ισως θα πρόσθετα :
"και με κουρασμένα, κακοπαθημένα συναισθήματα"

herinna/ είπε...

Ποπό μου θύμισες τη φίλη μου, παρότι καμιά τριανταριά χρόνια μεγαλυτερή μου, άνθρωπος της καρδιάς και συγγραφέας σπουδαία. Στην τελευταία μας συνάντηση, όταν είχε έρθει στην Ελλάδα μου είχε πει ότι ζει στο γηροκομείο, το σπίτι της ήταν στην Ουτρέχτη, αλλά έκανε αυτό το ταξίδι στην μητέρα πατρίδα γιατί δεν ήξερε αν θα είναι σε θέση να ξανάρθει. Έπασχε από αλτσαχάιμερ και το ήξερε. Πριν φύγει για πίσω, μου ζήτησε επίμονα να της δώσω ένα αντίτυπο έξτρα του βιβλίου μου για να το παραδώσει προς μετάφραση στα Ολλανδικά σε μια φίλη της μεταφράστρια εκεί. Έψαξα και της βρήκα ένα, στο τηλέφωνο που την πήρα για να μάθω αν έφτασε καλά, μου είπε ότι το ξέχασε στο ξενοδοχείο στη Θεσσαλονίκη. Ήταν η ψυχή του απόδημου ελληνισμού στην Ολλανδία, ιδρύτρια σχολής ελληνικών παραδοσιακών χορών, και μουσικός που επί χρόνια πήγαινε στο γηροκομείο με τον άντρα της, κι έστηναν βραδιές μουσικές με τραγούδια και χορούς για να σηκώσουν τους ηλικιωμένους. Της στοίχιζε πολύ να τους βλέπει με το κεφάλι κατεβασμένο στον κόσμο τους. Κατέληξε εκεί μέσα, με το κεφάλι κατεβασμένο στον δικό της κόσμο. Αυτό μου είπε στο τελευταίο τηλεφώνημα. Λίγο καιρό μετά έμαθα πως πέθανε.
Σου έχω περάσει το μπαλάκι στο να πεις πέντε πράγματα από τον εαυτό σου για την πυραμίδα που παίζουμε.

herinna/ είπε...

Ναι. Το ονομά της ήταν Δήμητρα Σιδέρη. Νόμιζα πως το έγραψα

MåvяiÐåliå είπε...

Πρόσφατα σ ένα γηροκομείο στις Βρυξέλλες είδα πως οι άνθρωποι έχουν μπει στην αντίστροφη μέτρηση. Μελαγχόλησα. Δυνατό θέμα.

Alkyoni είπε...

"ειρωνικό" μου φαίνεται
τραγικά ειρωνικό
ίσως εδώ έμμεσα να μιλάμε και για το δικό μας μέλλον...
καλή σου μέρα

Ανώνυμος είπε...

( Δεν ξέρω τι καιρό έχει εκεί,
όμως να κάνεις κάτι να περάσεις ωραία, ταραμοσαλάτα , χαλβά , θαλασσινά , και αν δεν πετάξεις χαρταετό , κρέμα σε ένα σπάγγο τις θλίψεις σου , βάλτους και ουρά και πέταξε τες , μη ξεχάσεις να αφήσεις την καλούμπα από το χέρι σου΄κάτω από τα καλώδια της δεη , φιλάκια)

lemon είπε...

Πρώτα μου φάνηκε εκπληκτικά περιγραφική η πρόταση για το γηροκομείο, μετά με ενθουσίασαν όλα τα ντοκυμαντέρ στα οποία αναφερόταν το newsletter, μετά μπήκα στον ενθουσιασμό ολόκληρου του φεστιβάλ...
Απέφυγα να σκεφτώ το γιατί μου άρεσε η συγκεκριμένη παράγραφος.
Όμως τελικά έκανα ένα ποστ με σκέψεις ανακατεμένες.

αλκιμήδη είπε...

άλλο διάβασα στο γκούκλη κι ήρθα να σχολιάσω κι άλλο βρήκα...
σχετικά και τα δύο
και τελικά το λες μόνη σου
δεν έχει καμία σημασία ο δρόμος και ο τρόπος, αλλά μόνο το αποτέλεσμα?
όχι φυσικά και ο δρόμος και ο τρόπος
μεγαλώνουμε όλοι μας
κάποιες μέρες έτσι κάποιες αλλιώς
διανύουμε διαδρομές
και τι όμορφο να καταφέρουμε να φτάσουμε να είμαστε ηλικιωμένοι
να έχουμε πάνω μας όλα αυτά τα χρόνια. όλη αυτή τη ζωή
έστω και με επιλεκτική μνήμη
ή μάλλον, φυσικά με επιλεκτική μνήμη
κρατάμε ότι μας κάνει
κι ας μη πετάμε τίποτα

γεράσιμος μπερεκέτης είπε...

Σου πετάω ένα μπαλάκι που μόλις μου πέταξαν και αν θέλεις συμμετέχεις......
http://bereketis.blogspot.com/2007/02/blog-post_20.html
Δες στο τελευταίο μου ποστ.

Γιουτζίν είπε...

Ουπς, Μπερεκέτη, την προσκαλώ κι εγώ.
Λέμον, σουίτ λέμον:
http://youtzin.blogspot.com/2007/02/blog-post_20.html