ένα γηροκομείο στο Άμστερνταμ

Πάντα αναρωτιέμαι αν πρέπει να αρχίσω από την αρχή ή από το τέλος, όταν είναι να πω κάτι που θέλω να πω.
Δεν είναι τόσο παράλογο αυτό, όσο φαίνεται.

Το ερώτημά μου είναι: να αρχίσω από το αρχικό ερέθισμα-που οδήγησε στο τελικό αποτέλεσμα, ή να ξεκινήσω από το συμπέρασμα και, γυρίζοντας σιγά-σιγά προς τα πίσω, να εξηγήσω το πώς αυτό προέκυψε?
Ή σε τελική ανάλυση, δεν έχει καμία σημασία ο δρόμος και ο τρόπος, αλλά μόνο το αποτέλεσμα? (Απαντώ στην ερώτησή μου: για μένα έ χ ε ι σημασία ο δρόμος και ο τρόπος που φτάνεις σε μια σκέψη, στο να γράψεις ένα κείμενο, στο να πάρεις μια απόφαση).
Τέλος πάντων.
Επιλέγοντας στην τύχη, ξεκινώ από την αρχή, και αντιγράφω την παρακάτω παράγραφο από το newsletter του 9ου φεστιβάλ ντοκιμαντέρ, που θα γίνει στην Θεσσαλονίκη από τις 16 έως τις 25 Μαρτίου 2007, παράγραφο η οποία με εντυπωσίασε πολύ, μου προκάλεσε σκέψεις, και επίσης με έβαλε από τώρα στο πνεύμα του φεστιβάλ!

...ένα γηροκομείο στο Άμστερνταμ: η καθημερινότητα των ηλικιωμένων και οι μικρές συνήθειές τους, συνθέτουν το 24ωρο ανθρώπων με ανίσχυρο σώμα, επιλεκτική μνήμη, πλούσιο παρελθόν και ελάχιστο μέλλον...




* * * * * * *