Πόσες ώρες πέρασα εδώ μπροστά, κλαίγοντας, εδώ και πάνω από ένα χρόνο, δεν ξέρω. Ο Βρασιδάκος τα ξεκίνησε όλα σήμερα, ακόμη μια δύση συνέχισε, ο τρόμος πίσω από το πρόσωπο με αποτελείωσε.
Δε με πειράζει. Δεν τόχω για κακό. Ίσα-ίσα, για καλό τόχω.
Τα μάτια μου τα νιώθω χάλια εδώ και μέρες, είναι ένας συνδυασμός μάλλον, κούραση από τον υπολογιστή στη δουλειά και στο σπίτι, ανοιξιάτικη επιπεφυκίτιδα (και αλλεργία), αυτός ο δυνατός ήλιος που ώρες-ώρες δεν τον αντέχω... νιώθω σαν να μπήκε ένας ελέφαντας στο μάτι μου και στρογγυλοκάθησε, θέλω να τα κλείσω και ν ακουμπήσω κάτι μαύρο, απαλό και δροσερό πάνω τους, να ξεχάσω ότι υπάρχουν, να τα αφήσω στην ησυχία τους για ώρες...
Μπορεί όμως να είναι και η ηλικία. Η μαμά μου πριν λίγη ώρα (στο τηλέφωνο) μου είπε ξεκουράσου, είσαι σαράντα και ήδη έχεις σπάσει πάρα πολύ...
Τη μια λέω κουράστηκα, δε θέλω, δεν αντέχω άλλο. Βαρέθηκα να ψάχνω να βρω τι φταίει, ο κρόνος (ο οποίος φταίει-δε φταίει, θα ξεκουμπιστεί από πάνω μου στις 2 Σεπτεμβρίου...), η περίοδος που έρχεται, το χοντροκέφαλό μου, που είμαι γκρινιάρα και δεν μπορώ να δω τη χαρά, που είμαι εγωίστρια και θέλω όλο και πιο πολλά, άλλα απ αυτά που έχω.
Όμως σαν σκέφτομαι να ανηφορίζουμε τη Σόλωνος μαζί, να σε κοιτώ στην πόρτα του μετρό που με κοιτάζεις, να κλείνεις τα μάτια σου όταν αγγίζω το χέρι σου... τότε τα δάκρυα στεγνώνουν και χαμογελάω.
* * * * * * *
12 σχόλια:
Alegria
φφφ
έλα να γελάμε λίγο!!!!!
Για τον Κρόνο δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι πρέπει να τα βλέπεις και λίγο πιο οπτιμιστικά τα πράγματα. Καλό κουράγιο με τις αλλεργίες.
Μην ξανακούσω για την ηλικία ΜΑΣ. Γκκκρρρρ. Για την γκρίνια ΜΑΣ, για τα κλάμματά ΜΑΣ. Γκκκρρρ κουράστηκα (κατάλαβες!!!! πάλι γκρινιάζω :> )
Ναι, μωρέ, να χαμογελάς. Να του χαμογελάς.
:)
Ελπίζω να μη σε τρόμαξα πολύ. Δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου
τωρα πραγματικα με μπερδεψες..την Σολωνος την ξερω μη σου πω την περπαταω καθημερινα..το μετρο που ειναι ψαχνω??..:)))
Εχεις προσκληση!
Ντράπου! Ποιά ηλικία κοριτσάκι; Aχ, μ' αυτό "το μηχάνημα του 'ξαποδού" και τα δικά μου σαν να έουν άμμο τα αισθάνομαι.
;-)
Η δε σκηνή "στην πόρτα του μετρό" πολύ τρυφερή.....
Φιλάκια
Κείμενα που πάνω τους πέφτω εδώ μέσα, συχνά ενεργούν σαν κλειδιά και ξεκλειδώνουν αισθήματα και σκέψεις που θάβονται κατά τη διάρκεια της μέρας ανάμεσα στον κόσμο. Θα το έχετε νιώσεις κι εσείς, αυτό, φαντάζομαι.
Εδώ υπάρχει ο χρόνος και ο τρόπος, για σκέψη και για ξέσπασμα, κι όταν έρχεται το κείμενο καταλύτης, το φουσκωμένο ποτάμι...ξεχειλίζει-και ξεθυμαίνει (γιαυτό τόχω για καλό μάλλον, παρά για κακό!).
(Με το φεγγάρι αγκαλιά: το μετρό της Αθήνας εννοώ, τα Σαββατοκύριακα...
;))
Δημοσίευση σχολίου