4.7.07

στα λουτρά του Λαγκαδά

Θα ήθελα να αναφέρω ότι έχω τρεις φίλες στη Θεσσαλονίκη (όχι ότι έχω μόνο τρεις, έχω κι άλλες, αλλά τώρα θα αναφέρω μόνο τις συγκεκριμένες τρεις).

Στην αρχή (μιλάμε μάλλον για το 92) ήμασταν χώρια-εκείνες οι τρεις κι εγώ, και φοβόμουν ότι ήμουν ούφο, και βαρετή, και καθόλου διασκεδαστική, και πως θα τους ενοχλούσα αν πήγαινα στην παρέα τους, αλλά επειδή με καλούσανε, πήγαινα μερικές φορές, στη Seagull, για καφέ, τα μεσημέρια Σαββάτου. Και ήταν πολύ ωραία-συνήθως.

Μετά-δε θυμάμαι πως και πότε έγινε η αλλαγή, γίναμε σαν τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού, πακέτο, μια περίεργη ισορροπία και ανισορροπία μαζί. Πίναμε καφέ κάθε (ΚΑΘΕ) Σάββατο γύρω στις 12 το μεσημέρι, στον Ανατολικό. Είχε πλάκα, ήταν το πιο σταθερό σημείο της εβδομάδας μου, ήταν η σανίδα σωτηρίας της εβδομάδας μου μερικές φορές. Η προσέλευση στο ραντεβού ξεκινούσε λίγο πριν τις 12 και συνεχιζόταν μέχρι αργά το μεσημέρι, και σιγά-σιγά διευρύνθηκε, και περιέλαβε κι άλλους, συντρόφους, φίλους, φίλους φίλων, γνωστούς…

Αλλά είχαμε ανάγκη το «οι τέσσερις μόνες μας», και το επιδιώκαμε, και για να το πετύχουμε αλλάζαμε ώρες, και μέρη, και συχνά το πετυχαίναμε, και μερικές φορές ήταν πολύ ωραία, και μερικές φορές ήταν χάλια, αλλά γενικά ήταν πιο πολύ ωραία παρά χάλια.

Και καθώς περνούσαν τα χρόνια, έγιναν διάφορα: γάμοι, και παιδιά, και διαζύγια, παρεξηγήσεις και εξηγήσεις, γέλια και κλάματα, κουβέντες ανά δύο ή ανά τρεις όταν μια από όλες περνούσε φάση. Και μερικές φορές βοηθούσαμε πολύ η μία την άλλη-γιατί βοηθάει πολύ όταν ξέρεις τον άλλον χίλια χρόνια, και έχεις την διάθεση και τον τρόπο να τον βοηθήσεις. Και μερικές φορές κάναμε εντελώς χάλια η μία την άλλη, γιατί άμα ξέρεις τον άλλον χίλια χρόνια, ε, κάποτε δεν αντέχεις πια το ότι είναι έτσι όπως είναι και δεν αλλάζει, όσα χρόνια κι όσες κουβέντες κι αν περάσουν.

Μια πρωτοχρονιά, κόψαμε και βασιλόπιτα οι τέσσερις, στον καφέ μας-το 2006 πρέπει να ήταν.

Τα τελευταία χρόνια κουβαλούσα πάντα τη φωτογραφική μηχανή και βγάζαμε φωτογραφία κάθε φορά που βγαίναμε-για να παρακολουθούμε πως εξελισσόμαστε, πως παχαίνουμε και (δεν) αδυνατίζουμε, πως μεγαλώνουμε, πως γελάμε, πως στολιζόμαστε όταν συναντιόμαστε, χειμώνα και καλοκαίρι.

Οι συναντήσεις μάλλον αραίωναν με τα χρόνια-λόγω υποχρεώσεων, και λόγω κούρασης να πω? Αλλά συχνά και λόγω της στραβωμάρας που σε πιάνει με τα χρόνια, και θέλεις να μείνεις μόνος με τον καημό σου-να μη συναντηθείς με ανθρώπους που σε βλέπουν σαν διάφανο, να τον παλέψεις μπας και τον φέρεις βόλτα μόνος σου. Γιατί ξεχνάς τότε το with a little help of my friends. Μόνο δε θέλεις να δεις στα μάτια τους την απογοήτευση, ότι "τόσα είπαμε, τόσα χρόνια, κι ακόμα, ακόμα τα ίδια?".

Λιγότερες λοιπόν, οι συναντήσεις, αλλά πολύ πιο ουσιαστικές!
Οι καλύτερες? μια ωρίτσα το μεσημέρι, στα κλεφτά ανάμεσα στην επιστροφή από τη δουλειά στο σπίτι, ραντεβού κλεισμένα την τελευταία στιγμή, στα γρήγορα και στο πόδι.

Μετά εγώ έφυγα και δεν ξαναγύρισα πίσω από τότε.

Και, το ξέρω ότι δεν τα είπα όλα, ούτε καν τα μισά-δεν θα χωρούσαν όλα εδώ μέσα, εξάλλου, και επίσης ξέρω ότι δεν επέλεξα καν τα σημαντικά, ούτε όμως παρέλειψα κάτι επί τούτου.


Ήταν μόνο μια απάντηση σ αυτό:

ΡΕ Μ............, ΔΙΑΒΑΖΩ ΤΑ ΜΠΛΟΚ ΣΟΥ
ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΙΚΗ , ΤΡΕΛΑΘΗΚΑ ΜΕ ΤΑ ΓΥΜΝΑ ΠΟΔΙΑ ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΠΑΝΕΛΑΔΙΚΩΝ.
ΜΟΥ ΘΥΜΙΣΕΣ ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑΙΝΙΑ ΣΑΝ ΤΟ PEPERMINT.
Μ ΑΡΕΣΕΙΣ ,ΜΟΝΟ ΠΑΙΡΝΕ ΚΑΝΕΝΑ ΤΗΛ. ΟΧΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΣΕ ΝΑ ΕΡΘΕΙΣ.
Α ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΑΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΜΠΛΟΚ ΣΟΥ

ΧΑ ΧΑ ΦΙΛΙΑ

(Στα λουτρά-τόσες φορές, δεν βγάλαμε καμία φωτογραφία, και έτσι αναγκάστηκα να καταφύγω σε υποκατάστατο...)


* * * * * * *

12 σχόλια:

MåvяiÐåliå είπε...

Γλυκό γλυκό γλυκό !!!
Πεθύμησα τις φίλες μου...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Καλοπερνούσατε πουλάκια μου. ΚΙ εμείς είχαμε τις δικες μας τέτοιες φάσεις. Ισως είναι οι καλύτερές μου φοιτητικές μνήμες.

An-Lu είπε...

Γλυκό... ;-))))

Ανώνυμος είπε...

μας έκανες να νοσταλγήσουμε τις ημέρες του Λυκείου, τότε που όλο για καφέ ήμασταν.....
θα κανονίσω να βρεθώ με τις κολλητές, for old times sake....!
φιλάκια....

Καπετάνισσα είπε...

Ω, μια αγκαλιά τεράστια και χέρια ενωμένα και γέλια βροντερά και μοιράσματα τρυφερά κι όλη ζωή πάνω από ένα φλυτζάνι καφέ με πειράγματα και κλάμματα και αλήθειες και φιλιά πεταχτά.
Θα τα πούμε, ε;

Να τα πούμε.
Να τα λέμε μια ζωή. Ε;

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Σαν γλυκό του κουταλιού...
Καλό Σ/Κ

Γλαρένιες αγκαλιές

Ανώνυμος είπε...

wraio na exeis tis idies files polla xronia , egw allazw synexeia , giati metakinoymai syxna , kai allazw poly , etsi kathe palia fili einai ena shmadi gia mena ekeinoy toy eaytoy moy poy pia den yparxei , twra giati skefthka oti an pathw amnhsia den tha yparxei kapoios na moy pei olh thn zwh moy:ppppp

kalo savatokyriako kai kalon ioylio!
:)

Ανώνυμος είπε...

Τι έκπληξη ήταν αυτή! Με πήρε και η Μαρία, να μου πει όλο χαρά, πως σου κάνε πρόσκληση για να γράψεις για μας στο Blog σου και εσύ ανταποκρίθηκες άμεσα (ευτυχώς που δεν ήταν πρόσκληση για βραδινή έξοδο γιατί ακόμα θα ψάχναμε το μέρος που θα πάμε). Η φωτογραφία πάντως που έβαλες, μια χαρά μου φαίνεται, δεν βλέπω καμιά υπερχείλιση με την είσοδο των κοριτσιών στο νερό, γιατί αν ήταν πρωτότυπη …ποιος ξέρει τι τσουνάμι θα σηκωνόντανε.

Πάντως δε μπορείς να πεις, τη μία την κατάφερα να σε διαβάζει, την άλλη πως θα πείσουμε να δω. Εδώ έχει άρχισει να σε διαβάζει και η πεθερά μου, κάνει και απορίες για να καταλάβει πως λειτουργεί όλο αυτό, είναι έτοιμη δε, να ζητήσει από τους γιούς της για τη γιορτή της, δώρο κανένα φορητό.

Για να επανέρθω, αν καταφέρουμε και την Ελευθερία να σερφάρει τουλάχιστον στο blog σου, θα’ ανακαλύψουμε έναν νέο τρόπο επικοινωνίας μεταξύ μας. Θα λείπουν βέβαια οι φωτογραφίες, οι προσωπικές μας συζητήσεις και τα παιχνίδια ορθογραφίας με τις επιβλητικές λέξεις (εδώ το ρόλο αυτό θα τον παίζει ο ορθογραφικός έλεγχος του word), αλλά δε βαριέσαι δε μπορούμε να’ τα’ χουμε κι’ όλα.

Σε περιμένουμε πάντως να μας ξανάρθεις, ως Αθηναίος τουρίστας φυσικά, αλλά μέχρι τότε, γράψε κάτι, ειδικά για τη Μαρία και για τις θεατρικές και τραγουδιστικές της επιδόσεις ώστε να την κάνεις γνωστή τουλάχιστον μέσω του διαδικτύου, μια που δεν μπόρεσε να κάνει καριέρα στα καλλιτεχνικά, αφού μικρή-μικρή τη ζάλισε ο έρωτας και την τύλιξε στην αγκαλιά του

Ανώνυμος είπε...

καλα εχεις μεγαλο πνευματικο και λεκτικο οιστρο.Στην φωτογραφια εσυ εισαι μεσα στο σωσιβιο ,παιχνιδιαρα- εγω με τα κοτσιδια , η ρια κανει τελειο μασαζ και η ψηλη επιβαλεται στο δελφινι και πνιγει την πονηρια τησ γατας.

fish eye είπε...

να μην χαθειτε τελειως κοριτσια..ολη η ουσια ειναι σ αυτες τις σχεσεις!!
ειδες αναμνησεις μωρε??..να παρει!!
:(((

lemon είπε...

Δεν θα χαθούμε, φεγγαραγγαλιές, δεν υπάρχει αυτή η περίπτωση. Μερικά πράγματα δεν χάνονται, όλα όσα ζήσαμε δεν χάνονται.

Ανώνυμος είπε...

Υπέροχο ποστ, λεμονάκι μου! :) Γράψε τους 5 αγαπημένους σου προορισμούς τώρα! ;) (Νέο μπλογκο-παιχνιδάκι :) )