Γιατί κεντάνε οι άνθρωποι; Οι γυναίκες; Γιατί πλέκουν; Γιατί φτιάχνουν όλα αυτά τα σεμεδάκια, τα πετσετάκια, τα καρεδάκια, αφού το πιθανότερο είναι πως δεν θα χρησιμοποιηθούν ποτέ;
Είναι δύο συρτάρια κι ένα ντουλάπι γεμάτα με τέτοια. Σεμεδάκια με τα πετσετάκια τους, σταυροβελονιά σε καμβά, με σειρίτια στα τελειώματα και χρυσά κρόσσια. Σεμεδάκια με τα πετσετάκια τους, σε ύφασμα μεταξωτό με μπουκέτα λουλούδια κεντημένα ανεβατό. Ένα τους μόλις τελειωμένο, κεντημένο μα δίχως να έχει κοπεί, να χωριστούν τα πετσετάκια από το σεμέν τους…
Ένα κάδρο-ακαδράριστο, διπλωμένο στα τέσσερα: δύο μαύρα άλογα στο ηλιοβασίλεμα, μέσα σε φλόγες πορτοκαλί και κίτρινες. Και πετσετάκια, πετσετάκια, πετσετάκια όλων των ειδών, με λουλούδι στην άκρη και δαντέλα στο τελείωμα.
Καρέ, σταυροβελονιά και κομποβελονιά, τραπεζομάντηλα άσπρα με τις δώδεκα πετσέτες τους, και καρώ-του φαγητού.
Όχι μόνο κεντημένα μα και ζωγραφισμένα. Όλων των ειδών, με λουλούδια, με κεράκια και γκύ-χριστουγεννιάτικα, και πασχαλινά.
Και πλεκτά. Πλεκτά σετ με τα πετσετάκια τους, πλεκτά μικρά μόνα τους για ασημένιους δίσκους και μεγάλα, πλεκτά αέρινα και άλλα χοντροπλεγμένα, μπεζ μα και λευκά. Και μια κούκλα μπεζ κλωστή τυλιγμένη σε χαρτί. Κι ένα καρούλι χρυσοκλωστή τυλιγμένο μέσα στο πετσετάκι που δεν πρόλαβε να τελειώσει.
* * * * * * *
Ο μπαμπάς μου είχε μαγαζί που πουλούσε τέτοια: καμβάδες και εταμίνες με το μέτρο, μουλινέδες, τσιλεδάκια, κουβαρίστρες και βαμβακάκια. Ήταν καιρός που ξέραμε με την αδελφή μου όλα τα χρώματα με τους κωδικούς τους…
Παρακολουθούσαμε και τις μόδες: μια οι σταμπωτοί καμβάδες, μια οι κεντημένες καρέκλες με βαμβακάκι, μια οι πλεκτές τσάντες με κοκάλινα χερούλια, τα μεταξωτά με τα κρόσσια, τα κάδρα σαλονιού με ηλιοβασιλέματα, η κομποβελονιά, τα μπεζ, τα λευκά, τα κινέζικα …
Είχα-έχω στο σπίτι δύο μεγάλα συρτάρια γεμάτα, αχρησιμοποίητα. Τα άνοιγα κατά καιρούς και τα κοίταζα, τα θαύμαζα, τα χαιρόμουν: έργα τέχνης, κυρίως τα πλεκτά, αυτά είναι η αδυναμία μου: τα πλεκτά τα άσπρα, τα αέρινα. Δεν τα έστρωνα, γιατί βαριόμουνα, και για να μην έχω μετά να πλένω και να σιδερώνω, για να μην πάθουν καμιά ζημιά, μα κυρίως γιατί δεν ταίριαζαν, δεν ταιριάζουν στο σήμερα.
* * * * * * *
Σήμερα τακτοποιούσα κι αναρωτιόμουν, γατί όλα αυτά, γιατί; Για χρηστικούς λόγους; ή για την ψυχοθεραπεία της κατασκευής;
Και μετά, έπεσα στο ποστ της Μιραντολίνας…
* * * * * * *
6 σχόλια:
Κάποτε ίσως για τη χρηστικότητα κι επειδή θεωρούνταν προκοπή της νοικοκυράς αν έχει κεντημένα όλααα αυτά.
Πιστεύω πως σε εποχές με πολύ ζόρι ήταν πρώτης τάξης ψυχοθεραπεία. Βλέπεις κάτι που το δημιουργείς να προχωρά και κατά τι νιώθεις πιο ικανός, άρα ίσως δεν είσαι τόσο σκάρτος ή άχρηστος πιστεύεις.
Όπως ο καθένας νιώθει καλύτερα! ;)
βρηκα φετος ξενο περιοδικο με απιστευτες χριστουγεννιατικες κατασκευες ολες με κεντημα..το αγορασα μονο για την παραμυθενια ατμοσφαιρα που μου δημιουργησε.
αγχολυτικο..ναι..και λιγο μας παραπεμπει σε σπιτικη ζεστασια κλπ κλπ..
τωρα εχει αντικατασταθει με αλλα..ζωγραφικη,κατασκευες κλπ..
Καλημέρα!Άλλα τόσα έχω και εγώ, για προίκα λένε...Αναρωτιέμαι πολλές φορές αν θα τα χρησιμοποιήσω ποτέ και νομίζω τελικά πως δεν θα τα χρησιμοποιήσω.Πιστεύω και εγώ ότι το κέντημα έδειχνε κάποτε την καλή νοικοκυρά, που και έφερνε βόλτα σπίτι και παιδιά και έβρησκε το χρόνο να δημιουργεί. Και ίσως ναι, ήτσν και ψυχοθεραπεία τότε.
Εγώ ας πούμε κάνω τώρα τη μοντέρνα έκδοση του κεντήματος...φτιάχνω κάρτες για τους φίλους μου και τα αγαπημένα μου πρόσωπα!
Είναι ηρεμιστικό πολύ.
Φαντάσου να ζεις και σε μια γειτονιά ήσυχη πολύ , να μην βλέπουν τηλεόραση οι άνθρωποι, να έχουν μόνο το 2ο πρόγραμμα στο ράδιο. Να περνάει η μέρα καθαρίζοντας μανιτάρια από το βουνό , με κουβέντες μπροστά στο τζάκι. Ε εκεί χωράει και λίγο κέντημα και το άσπρο το αέρινο που σου αρέσει , κουρτινάκι στα ξύλινα παντζούρια.
Χώρια που για να έχεις τους φίλους σου στο τραπέζι δεν χρειάζεται να κολλήσεις σε φανάρια , ή να αλλάξεις 3 συγκοινωνίες , περνάς το γεφυράκι στο ρέμα και τσουπ.
Αλλά άλλο ήταν το θέμα μας.:)
Φαντάσου μέσα στα συρτάρια σου , πόσες σκέψεις , έννοιες και συναισθήματα είναι κεντημένα μαζί με τις κλωστές.
Να σαι καλά λεμονιά και να ντύνεσαι ζεστά τώρα που χειμώνιασε.
ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΜΟΝΗ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΠΟΛΥ ΕΞΑΣΚΗΣΗ ΓΙΑ Ν ΑΠΟΚΤΗΘΕΙ.
ΝΙΩΘΩ ΛΙΓΟ ΑΒΟΛΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΖΗΤΑΤΕ ΣΥΓΓΝΩΜΗ.ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΕΜΠΕΡΙΕΧΕΙ ΕΥΓΕΝΗ ΣΤΟΙΧΕΙΑ.ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΩ ΠΟΤΕ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ''ΑΝΟΙΓΜΑ'' ΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΕ ΘΡΑΣΣΟΣ.ΚΑΛΩΣ ΚΑΝΑΤΕ ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΕΠΟΜΕΝΩΣ.
ΟΝΤΩΣ ΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΕΧΟΥΝ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΝΟΣ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥΣ ΜΙΑ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ.ΕΣΤΩ ΜΙΚΡΗ.ΚΥΡΙΩΣ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥΣ ΛΕΕΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ ''ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ''.ΕΙΧΑ ΜΙΑ ΜΑΝΑ-ΓΙΑΓΙΑ ΚΑΠΟΤΕ ΠΟΥ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΝΙΩΣΑ ΒΕΛΤΙΩΝΕ ΤΑ ΝΤΟΛΜΑΔΑΚΙΑ ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ,ΠΡΟΣΘΕΤΟΝΤΑΣ Η ΑΦΑΙΡΩΝΤΑΣ ΚΑΤΙ.ΔΥΟ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ ΜΑΣ ΦΥΓΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΦΑΓΑΜΕ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΗΣ.ΗΤΑΝ ΠΟΙΗΜΑ.ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ.ΜΑΓΕΙΡΕΜΕΝΑ ΜΕ ΑΓΟΥΡΑ ΜΟΥΣΜΟΥΛΑ ΚΑΙ ΚΟΡΟΜΗΛΑ.ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ.ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΛΕΜΟΝΙ ΕΛΕΓΕ ΔΕΝ ΑΦΗΝΕ ΝΑ ΦΑΝΕΙ Η ΓΕΥΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΣΜΟΥ.
ΤΥΧΕΡΗ ΕΙΣΤΕ ΓΙΑ ΤΑ ΕΡΓΟΧΕΙΡΑ ΠΟΥ ΒΡΙΚΑΤΕ.ΛΑΤΡΕΥΩ ΟΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ.ΚΑΙ ΜΕ ΥΠΟΜΟΝΗ.
Δημοσίευση σχολίου