Δεν θέλω να περνάει τόσο γρήγορα η ώρα τα απογεύματα. Με το που τελειώνω τις (ψιλο) δουλειές στο σπίτι και κάθομαι στον υπολογιστή, τσούπ! νάσου ο δείκτης πάει και κολλάει στις 23:30 και τότε είναι που πανικοβάλλομαι: πρέπει ά μ ε σ α να πάω για ύπνο…
Το πρωί είναι φρικτό να χτυπάει το ξυπνητήρι ενώ είναι ακόμη νύχτα και να σηκώνομαι πανικόβλητη (πάλι;!!): κρύο, σκοτάδι, η ίδια ιεροτελεστία (προς θεού, αμαυρώνεται η λέξη αν αυτό που εννοείς είναι πλύσιμο δοντιών, μάσκαρα και ντύσιμο τρέμοντας μπροστά στο αερόθερμο!), κάθε μέρα, βαρέθηκα πια, βαρέθηκα.
Τουλάχιστον αν έχεις κοιμηθεί αρκετά, όλα γίνονται ευκολότερα.
(Καλά, είναι δυνατόν να γκρινιάζω κ α ι για την ταχύτητα της ώρας; έλεος...!).
* * * * * * *
6 σχόλια:
Καλημέρα από Θεσσαλονίκη!
Καιρό είχες να γκρινιάξεις? Όπως καιρό είχες να συνοδεύσεις το κείμενο σου με φωτογραφία με γιαπωνεζούλες. Μη σου πω σχεδόν από τότε που κατέβηκες στην Αθήνα!
Μήπως η Θεσσαλονίκη, η γκρίνια και οι γιαπωνεζούλες πάνω πακέτο? Αστειεύομαι. Ίσως και όχι. Πάντως εγώ όποτε στρεσάρομαι ή δεν είμαι καλά, σιγοψιθυρίζω «το χάρτινο το φεγγαράκι» και κάθε φορά εκπλήσσομαι για το πόσο αυθόρμητα μου βγαίνει. Στο αφιερώνω:
Θα φέρει η θάλασσα πουλιά
κι άστρα χρυσά τ' αγέρι
να σου χαϊδεύουν τα μαλλιά
να σου φιλούν το χέρι.
Χάρτινο το φεγγαράκι
ψεύτικη η ακρογιαλιά
αν με πίστευες λιγάκι
θα 'ταν όλα αληθινά.
Δίχως τη δική σου αγάπη
γρήγορα περνάει ο καιρός
δίχως τη δική σου αγάπη
είναι ο κόσμος πιο μικρός.
Όσο για τα πρωινά, βάρβαρα για σένα ξυπνήματα, σκέψου μόνο ότι ένα 10-15% έμεινε και μετά …. θάνατο στα ξυπνητήρια. Για τη γκρίνια δε, οφείλω να σου ομολογήσω ότι μας έλλειψε λιγάκι. Άλλωστε δε βλάπτει και κανένα όταν είναι μετρημένη.
Να σαι καλά όπου και αν βρίσκεσαι!
Πολλά φιλιά και μια σφιχτή αγκαλιά.
Αυτό είναι και το δικό μου πρόβλημα, και πολλών άλλων φαντάζομαι. Το απόγευμά μου περνάει πολύ γρήγορα, χωρίς να είμαι σε θέση να πω τι ακριβώς έκανα, γυρίζω σπίτι, τρώω βλέποντας τι-βι και στα διαλείμματα ή στο τέλος της ταινίας είμαι στο internet. Και έτσι ακριβώς, πριν το καταλάβω η ώρα είναι 10.30 και μετά ξαφνικά 11.30 και μπορεί να τραβήξει κι άλλο, κι άλλο. Αλλά βέβαια, το πρωί ξυπνάω πάντα στις 6.30! Δεν θα έλεγα ότι αυτό κάνει πιο όμορφη τη ζωή μας... Άρα έχουμε κάθε δικαίωμα να γκρινιάξουμε γι' αυτό! Ουφ! Τα είπα και ηρέμησα!
Πολύ μ' αρέσουν οι Γιαπωνεζούλες! :) Μη νομίζεις κι εγώ μέχρι να προετοιμαστώ μέχρι την άλλη μέρα και να χαζέψω και τον υπολογιστή περνάει η άτιμη η ώρα!
Το βάσανο είναι που σηκώνεσαι νωρίς κι έχεις και το υποτυπώδες βάψιμο. Εγώ απλά πλένομαι, ντύνομαι κι έξω απ΄την πόρτα! ;)
Φιλιάάάά
γεια σου λεμονιά ,
έλειπα και διάβασα πολλά σου ποστ μαζεμένα .
καμιά φορά ανησυχώ άμα γράφεις συχνά , και ας μου λείπεις όταν δεν γράφεις.
να γκρινιάζεις και για την ώρα και για όλα , αφού σου βγαίνει να γκρινιάζεις .
πέρασα από την Αθήνα , κρίμα που δεν πήρα μυρωδιά τον Εγγονόπουλο , ίσως βέβαια και πάλι να μη πήγαινα.
ηρεμία , κάπου έγραφες σε ένα ποστ πιο κάτω.
θέλω και εγώ να προσπαθήσω να είμαι ήρεμη , αληθινά όμως , όχι με σφιγμένα δόντια και αγώνα. καμιά φορά φοβάμαι την ηρεμία , πως μας κάνει πιο ξένους από τον εαυτό μας , και από τα όνειρα μας (που πάλι έλεγες πιο κάτω) , όπως και να έχει , την χρειαζόμαστε σαν το ψωμί , το νερό και τον αέρα κάτι ώρες. Αν βρεις τρόπο να κερδίσεις ηρεμία , μαρτύρησε τον , εγώ θα ξεκινήσω να διαβάζω κάτι βιβλία , που μιλάνε για ηρεμία , και ενότητα . Στο σπίτι .
Κράτα και εσύ την χειρολαβή , μην πέσουμε.
Α , τις προάλλες ήμουν σε μια ομάδα , μας έβαλαν να κρατάμε ένα σκουπόξυλο , και να περπατάμε κρατώντας το όρθιο στα δάχτυλα ,κοίτα το ψηλά σαν να ναι άνθρωπος ήταν οι οδηγίες , για να μη πέσει , μετά μας είπαν κάνοντας αυτό να λέμε από μέσα μας αυτό που θα ήταν η προσευχή του αγαπημένου μας λογοτεχνικού ήρωα , το πιστεύεις πως δεν έπεφτε το ξύλο έτσι; νομίζω πως αυτό κάπου θα με βοηθήσει , αλλά δεν έχω βρει ακόμη που , έχεις ιδέες;
Πω πω!Απο γλυκολεμονο μου γινες,στιφολεμονο.Να επιστρεψεις απο την γκρινιαρικη στιφαδα αυθωρει και παρα χρημα!
Έχεις πρόσκληση, γλυκιά μου! ;)
Δημοσίευση σχολίου