22.1.08

νομίζω ότι μπήκε η άνοιξη


Ένα λεπτό έξω από τη δουλειά, όσο να πας στο φούρνο απέναντι να πάρεις ένα κουλούρι. Και βλέπεις τόσα στο δρόμο σου. Μακάρι να μπορούσα να περπατώ συνέχεια στο δρόμο. Μια κυρία μπήκε στο φούρνο, από πίσω μου, και ζήτησε «ένα μεγάλο ποτήρι νερό παρακαλώ. Μεγάλο». Κι επειδή η κυρία ήταν επίσης μεγάλη, η φουρνάρισσα της γέμισε ένα μεγάλο χάρτινο ποτήρι με νερό χωρίς δεύτερη κουβέντα. Στο δρόμο της επιστροφής την είδα να έχει βολευτεί σ΄ένα παγκάκι στο πάρκο και να απολαμβάνει το χάμπουργκερ που έβγαλε μέσα από τη χαρτοσακούλα, το ποτήρι το νερό δίπλα, ο ήλιος του πρωινού απέναντι. Ένας σκύλος με κλειστά μάτια απλωμένος παραδίπλα μέσα στο γρασίδι, ένα περιστέρι δίπλα στο σκύλο, ακίνητο, κάτω από το θάμνο. Κόσμος πηγαινοερχόταν τριγύρω. Απολάμβαναν την ανοιξιάτικη μέρα, τον ήλιο, τη ζωή. Με πολύ λίγα-σχεδόν τίποτα, αλλά και με όλα τα σημαντικά, την ηρεμία, το φαγητό, τον ήλιο και την παρέα, εντελώς ζωή. Εγώ ξαναμπήκα στη μούχλα. Στον κλιματισμό, στα φώτα, στους εκτυπωτές, στη βοή. Έξω από τη ζωή.


* * * * * * *

6 σχόλια:

Γνωμοδότης είπε...

:-(


;-)

faraona είπε...

Καλημερα λεμονακι!Νομιζω οτι ειναι αλκυονιδες μερες κι οτι η ανοιξη αργει ακομη.Στην Κερκυρα οι αμυγδαλιες επαθαν αυτο που επαθες κι εσυ.Ανθισαν.Σε καλημεριζω.

Ανώνυμος είπε...

Να μην το λες..
Εσύ έχεις την ζωή μέσα σου.
Ξέρεις φαντάζομαι πως συνάδελφοι σου , μπορεί να μην είχαν ποτέ ζωή μέσα τους , άλλοι μπορεί να είχαν αλλά να αφομοιώθηκαν από τη βοή , τη μούχλα , τη γκριζάδα . Είναι αυτοί που βγαίνοντας για το κουλούρι δεν βλέπουν τίποτα από αυτά που μας έγραψες.
Σε βασανίζει τόσο αυτό , αλλά δεν σε έχει βάλει κάτω , δεν σε έχει κάνει κομμάτι του.
Ταβάνι και ουρανός , ο δικός σου ουρανός στριμώχνεται εκεί μέσα , αλλά είναι ουρανός ,και αν είσαι τόσα χρόνια κάτω από το ταβάνι και ακόμη κλαις τον στριμωγμένο σου ουρανό , τότε είσαι μια μικρή ηρωίδα . Άλλοι τον ξέχασαν και τον άφησαν έξω από την πόρτα από πολύ νωρίς .
Είσαι δυνατή λεμονιά .
Μακάρι να γίνει αυτό που ονειρεύεσαι.

Ανώνυμος είπε...

Οι προηγούμενες μέρες θύμισαν Άνοιξη, δίκιο έχεις. Έξω απ΄ τη ζωή θα ΄σαι όταν σταματήσεις να τα βλέπεις, όπως είπε κι η Roxanne. ;)
Απλά είναι πολύ θελκτική η ιδέα της ζωής δίχως πρόγραμμα!

Φιλιαά

Juanita La Quejica είπε...

Θα συμφωνήσώ με την roxanne.

Katerina ante portas είπε...

To γρασίδι απέναντι είναι συνήθως πιο πράσινο!:)