Άμα αγαπάς κάποιον τον δέχεσαι, και όταν ακόμη δεν κατανοείς. Τουλάχιστον το λέω αυτό για τον εαυτό μου, δεν ξέρω άλλος πως τον βλέπει τον έρωτα. Εγώ τον Άρη τον αγαπώ, πως το λένε, μ’ αρέσει, και γι’ αυτό ακριβώς δεν καταλαβαίνω και γιατί δεν δίνει το χαρτί του γιατρού, χωρίς ποτέ να του το πω, το καταπίνω, γιατί τον θέλω ολόκληρο. Είχαμε γεμίσει πτώματα, ακόμη ένα πτώμα με τη θέλησή του; Αλλά τελικά ξέρω πολύ καλά γιατί, μπαίνω στη θέση του. Αυτή τη συνεχή ανταρσία ενός ανθρώπου που δεν θα γίνει αντάρτης, με την έννοια φυσεκλίκια και πόλεμος. Ένας άνθρωπος που συνεχώς αντιστέκεται, για να μιλήσει. Να αρθρώσει τη σκέψη του και να μπορεί αυτή τη σκέψη να την κάνει διάλογο με τον άλλον. Κι επειδή ξέρει ότι με την αστυνομία, με την εξουσία που μάχεται δεν μπορεί να γίνει διάλογος, θα έρθει αντιμέτωπος για να κάνει τον διάλογο με τον πρώην συναγωνιστή του. Που θέλει κι αυτός το ίδιο πράγμα σαν σκοπό. Αλλά με άλλα μέσα.
Η Καίτη Δρόσου, σύζυγος του Άρη Αλεξάνδρου, μιλάει στο Παρασκήνιο και αποκαλύπτει τον άνθρωπο όπως μόνο αυτός που έχει ζήσει δίπλα σε κάποιον το μπορεί.
(Αποκάλυψη επίσης το ότι στο ert archives μπορείς να αναζητήσεις και να δεις παλιές εκπομπές και ντοκιμαντέρ!)
* * * * * * *
3 σχόλια:
Καρδιές κουβέντες, που μάς πλημμυρίζουν έντονα συναισθήματα!!!
Καλή συνέχεια!
Μπορεί ν' ακούστηκε πιο ποιητικό, αλλά στο παραπάνω σχόλιο, εννοούσα: "Καρδιακές κουβέντες"!!!
Συμφωνώ απόλυτα με την πρώτη φράση! :)
Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα και τέτοιες εκπομπές. :)
Δημοσίευση σχολίου