ιστορία της τέχνης!

Η κόρη του Σπύρου Παπαλουκά, η Μίνα, σκεφτόταν να δωρίσει τους πίνακες του πατέρα της στο Δήμο Αθηναίων. Είχε κάνει μάλιστα και διαθήκη, την οποία όμως άλλαξε λίγο πριν το θάνατο της.
Άραγε, δεν είχε κάνει παιδιά; Δεν είχε κάποιον συγγενή που θα ήθελε να έχει τους πίνακες; Ε, και να είχε, 200 πίνακες είναι μάλλον πολλοί για να τους έχει κάποιος στο σπίτι του-που να τους κρεμάσει; Μα το πιο σημαντικό είναι πως έτσι, δεν θα ήταν προσπελάσιμοι από τον κόσμο-και ποια η αξία ενός έργου τέχνης αν δεν το βλέπουν μάτια για να ευφραίνονται; Αν το βλέπουν μόνο ένας, δύο, τρεις καθημερινά, άντε και καμιά δεκαπενταριά ακόμη που μπαινοβγαίνουν στο σπίτι σε γιορτές και σκόλες;

Από χθες που το έμαθα, προβληματίστηκα πολύ πάνω στο τι ήταν αυτό που την έκανε να αλλάξει γνώμη και να τα δωρίσει στο Βασίλη Θεοχαράκη. Φυσικά δεν μπορώ να ξέρω με σιγουριά. Μπορώ όμως να φανταστώ.
Ο Θεοχαράκης αγαπάει την τέχνη της ζωγραφικής και τον ίδιο τον Παπαλουκά –τον δάσκαλό του- ιδιαίτερα, έχει ήδη 30έργα του στην κατοχή του. Φαντάζομαι-το φαντάστηκα πολλές φορές από χθες που διάβασα αυτή την ιστορία, και το ένιωσα πιο έντονα σήμερα το πρωί θαυμάζοντας από κοντά τους πίνακες, φαντάζομαι τη χαρά του όταν έμαθε πως η Μίνα επέλεξε αυτόν (το ίδρυμα του) για να τους δωρίσει! Είμαι σίγουρη πως δεν θα κοιμήθηκε, όχι μόνο μια νύχτα αλλά πολλές, από την έξαψη του! Δεν είναι λίγο πράγμα, αυτό που σε ευφραίνει να το έχεις μπροστά σου, δικό σου, να το βλέπεις και να το χαίρεσαι όσο και όποτε θέλεις. Νομίζω πως γι' αυτή τη χαρά του, και την υπευθυνότητα που νιώθει απέναντι στην τέχνη, τον επέλεξε η Μίνα.
Μπορεί να ήταν για χρόνια σε διαπραγματεύσεις με τον Δήμο, μπορεί να της υποσχέθηκαν πως θα φροντίζουν τους πίνακες, ένα μουσείο δικό τους, κάποια έκθεση. Ίσως να ήταν κάποιος στη θέση του διαπραγματευτή που να άρεζε τον Παπαλουκά, και να προχώρησε τις διαπραγματεύσεις. Και μετά-όπως συχνά αλλάζουν τα πρόσωπα στο δημόσιο, μπορεί να άλλαξε ο υπεύθυνος, κι ο επόμενος να μην είχε τον απαιτούμενο (σύμφωνα με τα στάνταρτς μιας κόρης που διατηρεί τα έργα του πατέρα της κρεμασμένα στο σπίτι όπου έζησε, επί χρόνια, κρεμασμένα όλα, σ’ όλους τους τοίχους, μέχρι και στο ταβάνι!), να μην είχε λοιπόν τον απαιτούμενο ενθουσιασμό/θαυμασμό για το έργο του ζωγράφου. Μπορεί λοιπόν να της πέρασε από το νου πως ίσως τα έργα να κατέληγαν σε κανένα υπόγειο, μέσα στην υγρασία και την αδιαφορία, έρμαια στα χέρια κάθε «υπεύθυνου» που θα αναλάμβανε τα πολιτιστικά του δήμου, να μην τα βλέπει ούτε φως ημέρας ούτε μάτι ανθρώπινο, και τότε, ποιο το νόημα της δημιουργίας τους;
Ενώ ο φιλότεχνος επιχειρηματίας, μπορεί να είναι και επιχειρηματίας της Τέχνης επίσης, μα όσο και να 'ναι , έχει τη διάθεση, και κυρίως τα μέσα, ώστε να φροντίσει επαρκώς τα έργα και επίσης να τα εκθέτει από καιρού εις καιρόν. Όσο για την αποθήκευσή τους, επειδή η καταστροφή των έργων θα σήμαινε οικονομικό κόστος για τον ίδιο; Επειδή θα σήμαινε ανεπανόρθωτο πλήγωμα της τέχνης που λατρεύει; Δεν ξέρω ποιο από τα δύο, μπορώ όμως να φανταστώ πως ακόμα και η αποθήκευση των έργων στα δικά του χέρια θα γίνει σε συνθήκες μέγιστης ασφάλειας. Ασφάλειας από τα ξένα χέρια και από τον καιρό. Πόσα έργα δε βρίσκονται στα χέρια του δημοσίου και σαπίζουν πεταμένα σε αποθήκες;

Δεν τον ξέρω προσωπικά τον κύριο Θεοχαράκη. Άσε που πιο πολύ αυτοκίνητα μου φέρνει στο νου το όνομά του, δυσκολεύομαι να τον συνδυάσω με την τέχνη. Καταλαβαίνω όμως γιατί-δυστυχώς, αλλά τελικά, ευτυχώς- τον επέλεξε η Μίνα.


* * * * * * *