Δεν θέλω να ποστάρω (ολόκληρο) το κείμενο κάποιου άλλου, θέλω όμως πολύ να το μοιραστώ, γι’ αυτό θα βάλω ένα λίνκ για εδώ: ένα κείμενο που παρουσιάζει έναν άνθρωπο του οποίου η ζωή έχει πολύ-πολύ συζητηθεί, τον παρουσιάζει ανθρώπινο και ταυτόχρονα ιδανικό-σαν ήρωα βιβλίου, ένα κείμενο λογοτεχνικό:
"...Οι λέξεις, για τον μικρό Τσαρλς, δεν ήσαν ανιαρές, ήσαν ζώντες οργανισμοί που μπορούσαν να ζωντανέψουν το μυαλό του, που όταν τις διάβαζες σ’ έκαναν να νιώσεις τη μαγεία τους, σ’ έκαναν ανθεκτικό στην οδύνη, σου δώριζαν ελπίδα, σε δυνάμωναν ώστε τα πάντα να υπομένεις. Οι λέξεις έγιναν το βάλσαμο αλλά και το όπλο του. Οι λέξεις έγιναν η περιουσία του, η πατρίδα του, το κονάκι και το σύμπαν του. Με τις λέξεις κατάφερε να αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες, να υπερβεί την ασχήμια, να δελεάσει δεκάδες γυναίκες, να ψάλλει ό,τι αγάπησε, να πλέξει συγκλονιστικά εγκώμια σε όσους ευγνωμονούσε..."
Συγκινήθηκα επίσης, γιατί μου έφερε στο μυαλό εικόνες του '84-'86, τότε που αγοράζαμε τα βιβλία του Μπουκόφσκι χαρτόδετα από τους πάγκους της φοιτητικής λέσχης, και περάσαμε μέρες με την κουβέντα του, στον μπερντέ (της Θεσσαλονίκης), ένα φοιτητικό καφενείο (ψηλά στην οδό Μελενίκου, απέναντι από τη σχολή μας, πίσω από το νοσοκομείο), με τις καρέκλες πάνω στα χαλίκια, κι εγώ να πίνω αμίτα ροδάκινο αραιωμένη με παγάκια, με καλαμάκι, γιατί ήμουν πρωτοετής τότε, και δεν είχα μάθει ακόμα το νεσκαφέ…
Θέλω να αφιερώσω αυτό το μελό ποστ στον Θέμη, που εμπνευσμένος από τον Μπ. είχε βρει τον τίτλο της ποιητικής συλλογής που θα έγραφε αν δε γινόταν μαθηματικός, και που φοβάμαι πως δεν έγραψε ποτέ.
(η φωτογραφία είναι του Richard Eccleston)* * * * * * *
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου