σαν σήμερα

Η τελική σούμα, αναμφισβήτητα βγαίνει θετική. Αναμφισβήτητα.

Μπορώ να γίνω πάρα πολύ μελό (ε, έχω και μια ροπή προς αυτό, δεν μπορώ να το αρνηθώ!) και να πω για δάκρυα και για ουλές, μα ποιος δεν έχει; Επιτέλους πια, Μαρία-Αντουανέτα, σκάσε. Βαρέθηκα κι εγώ η ίδια τη γκρίνια και τη μουρμούρα. Μ’ ακούω μέσα μου να γκρινιάζω και γελάω, λέω πάψε πια καλέ, προς θεού, δε βαρέθηκες; Έτσι έχουν τα πράγματα, έτσι είναι, έτσι, σκάσε, σκάσε πια.

Πιο πολλά κιλά-θα είναι από το μυαλό, που έπηξε και που περίσσεψε με τα χρόνια! Πιο λίγος ενθουσιασμός-θα είναι από τα περισευούμενα κιλά, (και το μυαλό), που δεν μ’ αφήνουν πια να αιωρούμαι!

Δεν έχω καθόλου διάθεση, ούτε ικανότητα να γράψω. Έχω διάθεση (και ικανότητα, εννοείται!) να διαβάζω. Νιώθω το χρόνο μπροστά μου λιγοστεμένο, στενεμένο, κι όσο ανάποδο κι αν ακούγεται, αυτό για μένα είναι δείγμα πως χαίρομαι τη ζωή. Προσπερνώ τις φυλλάδες και διαβάζω βιβλία. Προσπερνώ (ψέματα λέω, δεν προσπερνώ, προσπαθώ, προσπαθώ πάρα- π ά ρ α πολύ μα σπανιότατα τα καταφέρνω) τις σκόνες του σπιτιού ώστε να μου μένει χρόνος να ζω.

Έχω διάθεση για ταξίδια μα δεν έχω διάθεση να σχεδιάσω ταξίδια. Θέλω να φεύγω, να φεύγω από παντού, απορώ που τόσα χρόνια καθόμουν-μα πως, γιατί δεν έφευγα;

Οι νύχτες, οι ήσυχες νύχτες του καλοκαιριού, τα πρωινά της Κυριακής με τις εφημερίδες στο τραπέζι της κουζίνας. Ο καφές. Τα βιβλία, το κοτόπουλο με κάρυ. Μαζί.

Όταν ακούω τον ήχο του νερού καθώς κάνεις μπάνιο, φοβάμαι μην έρθουν μέρες χωρίς εσένα, χωρίς τον ήχο σου μέσα στο σπίτι. Μα που να το πω και τι απάντηση να πάρω;

Συχνότατα πια, φοβάμαι.

Και του χρόνου!


* * * * * * *