το μεσημέρι είναι εντελώς γαλάζιο και μακρύ για μένα

Ή, πόσες φορές μπορείς ν΄ ακούσεις ένα τραγούδι μέσα σ' ένα απόγευμα,
ή, τα (γαλάζια!) μεσημέρια της εφηβίας.

Πότε είναι που ήταν η εποχή του Τσελεντάνο για μας; Γιατί βουρκώνω-κλαίω όποτε τον ακούω, και κλαίω πιο πολύ, χαμογελώντας ευτυχισμένη που η ζωή είναι τέτοια που είναι, όταν τον βλέπω; Φταίει το σουλούπι του; Οι κινήσεις του, η φωνή του;
Φταίνε τα χρόνια που μου θυμίζει;
Μα είμαι σίγουρη πως δεν ήταν όμορφα χρόνια. Ήταν τότε που είσαι σα χηνόπουλο, με υγρά φτερά και άσχημο, και δοκιμάζεις να πετάξεις.
Το πρώτο-μόνο που μου έρχεται στο νου όταν τον ακούω-βλέπω, είναι εκείνο το ραντεβού, νωρίς το απόγευμα, Σάββατο, έξω από το Λάουρα. Για το με ποιόν ήταν το ραντεβού, ακόμη δεν είμαι εντελώς σίγουρη. Σίγουρη είμαι όμως ότι ήμασταν έξη. Τρία κορίτσια και τρία αγόρια. Και ότι είχαμε πει ψέματα πως θα είμαστε μόνο οι τρεiς μας. Το βάρος του ψέματος και του Σαββατιάτικου απογεύματος (και της εφηβίας το βάρος), αυτά είναι μόνο που επιβίωσαν μετά από 27(;) χρόνια. Ούτε το πριν, ούτε το ενδιάμεσο εκείνης της μέρας θυμάμαι ξεκάθαρα, ούτε το μετά. Μόνο το μέσα μου. Ο φόβος της αμαρτίας/ανυπακοής/παρανομίας που επισκιάζει την απόλαυση.

Τα ματάκια του δεν είναι άλλο λαμπερά, έχουν χάσει την παιχνιδιάρικη διάθεσή τους, το νάζι και την πονηριά τους, είναι κουρασμένα.
Αλλά μου χάρισε σήμερα ένα υπέροχο απόγευμα!

* Α, ξέχασα να πω ότι η ταινία που είχαμε πάει να δούμε ήταν (μάλλον) το "σεισμός στο κρεβάτι μου", εξ ου και ο συνειρμός...


* * * * * * *