Σήμερα έφτιαξα μελομακάρονα. Και θυμήθηκα που έπαιρνα τα κοριτσάκια, όταν ήταν μικρά, στο σπίτι μου τέτοιες μέρες, και φτιάχναμε μαζί τα μελομακάρονα. Πρέπει να ήταν από το ΄94 και μετά. Μέχρι το ΄98, ίσως. Άλλες χρονιές πλάθοντας με τα χέρια κι άλλες με κουπ-πατ, αστεράκια και καρδούλες. Σκαρφαλωμένες στις καρέκλες της κουζίνας. Να τις ανεβάζω και να προσέχω μην πέσουν-μα πόσο μικρές ήταν; Η κουζίνα γινόταν χάλια, το σπίτι γινόταν χάλια, αλλά το φχαριστιόμασταν-νομίζω. Μετά τι έγινε και σταματήσαμε; Αυτές μεγάλωσαν; Ή βαρέθηκαν κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια; Ο γραφικός ενθουσιασμός μου, που κατέληγε σε «μην πιάνεις όπου να ΄ναι με βρώμικα χέρια» και «πήρε η μαμά σας τηλέφωνο, βάλτε τα μπουφάν σας, έρχεται να σας πάρει»; Συνέχεια, τα ίδια και τα ίδια. Και χάθηκα κι εγώ, εν τω μεταξύ. Χάθηκα μέσα μου, όπως λέει και η Φλέρυ. Κι ώρες-ώρες αναρωτιέμαι αν έχω ξαναβρεθεί. Ή αν ήμουν ποτέ αυτού του κόσμου. Από όταν με θυμάμαι.
Σα γιαγιά κάθομαι και κλαίγομαι, κοιτάζω τα χέρια μου, που έχασα τα χρόνια. Πως κρύβονται έτσι οι στιγμές που ζήσαμε; Που κρύβονται; Και, πως ξεφυτρώνουν ξαφνικά μπροστά μου, ένω πέρασαν τόσα χρόνια και τόσα μελομακάρονα, χωρίς να τις θυμηθώ; Αν οι μικρές ήταν δικές μου, παιδιά μου εννοώ, γιατί δικές μου είναι έτσι κι αλλιώς, αν ήταν παιδιά μου, θα τις είχα τώρα εδώ και θα γελούσαμε μαζί, αναπολώντας, αντί να κάθομαι να κλαίω; Μάλλον θα φταίει ο νοτιάς.
* * * * * * *
4 σχόλια:
Κι αν δεν ήταν ακριβώς έτσι? Αν δεν είχες την ευκαιρία να κάνεις πράγματα που κάνεις τώρα και ένιωθες αποκλεισμένη? Αν αναγκαζόσουν σε μια ζωή που δε σου ταίριαζε εξαιτίας τους?
Επειδή τα αν δεν έχουν τελειωμό ας ζήσουμε το σήμερα και όσα το αύριο θα κάνουμε εμείς να μας φέρει. ;)
Καλοφάγωτα τα γλυκά σου, κούκλα μου!!
πότε θα πιουμε καφε να με κεράσεις? θελωωω
Τα τελευταία 15-20 χρόνια, η πεθερά μου με την αδερφή της ανταμώνουν κάθε χρόνο στο σπίτι της μιας ή της άλλης και φτιάχνουν 2-3 δόσεις μελομακάρονα. Στη συνέχεια τα μοιράζουν σε πιατέλες και τα δίνουν σε μας στα παιδιά τους . Δε ξέρεις πως την περιμένω αυτή την πιατέλα! Εγώ που κατεβάζω τόνους μελομακάρονα. Μερικές φορές οι επαναλήψεις δεν είναι κουραστικές, αλλά αναγκαία αφετηρία για να ανασυγκροτηθούμε και να συνεχίσουμε ή μια γλυκιά στάση για να ζυγίσουμε τις σκέψεις μας, να χαλαρώσουμε, να βρούμε την ισορροπία μας και πάλι να συνεχίσουμε. Μερικές επαναλήψεις δεν είναι κουραστικές, δε μεταφράζονται σε χρόνια που πέρασαν, αλλά αφήνουν μια γλύκα μέσα μας όπως ακριβώς τα μελομακάρονα! Και τα φτιάχνεις τόσο ωραία, όπως ακριβώς μ’ αρέσουν!
Χρόνια πολλά.
Πρεσβύωψ
Δημοσίευση σχολίου