Χθες πήγα με τη Σταυρούλα στο μπαζάαρ των δρόμων ζωής.
Πήρα δύο μαρμελάδες κ α τ α π λ η κ τ ι κ έ ς.
Μανταρίνι! Το έχεις ξανακούσει?
Και η άλλη κυδώνι με βανίλια Μαδαγασκάρης!
Πήρα επίσης λικέρ λεμόνι, ένα κρεμαστό διακοσμητικό, ένα δαχτυλιδάκι πλαστικό, ένα κινέζικο σετ για οδοντογλυφίδες (origami, τέχνη διπλώματος χαρτιού), ένα βαζάκι πάστα κόκκινης πιπεριάς με τυρί κι έναν κλόουν-βιβλιοστάτη-θήκη ξύλινο, χρησιμοποιημένο.
Σύνολο 34 ευρώ.
Μου φάνηκαν όλα χρήσιμα, ότι πήρα.
Οι μαρμελάδες είναι καταπληκτικές. Στο γράφω μήπως δοκιμάσεις να κάνεις αυτή με το μανταρίνι. Δεν ξέρω τη συνταγή, θα ψάξω όμως, και θα τα πούμε από το τηλέφωνο. Βέβαια, η αξία τους μάλλον οφείλεται στο ότι είναι μικρές, λίγη ποσότητα, και όπως το βλέπω θα τις τελειώσω πολύ σύντομα με το κουτάλι (ήδη τις έχω αρχίσει...).
Μπορεί να ήμασταν αστείο θέαμα, δυό φορτωμένες με κασκόλ και μπουφάν, και τσάντες και ομπρέλες (ροζ και οι δύο), και τις σακούλες με τα ψώνια του μπαζάαρ, ιδρωμένες, και μ΄ από ένα (θεικό) μοχίτο σε πλαστικό ποτήρι στο χέρι, στο πεζοδρόμιο, κάτω από τη βροχή, να λικνιζόμαστε με τη μουσική. Μα περάσαμε πολύ ωραία.
Το μπαζάαρ έγινε στα Εξάρχεια, Σάββατο βράδυ πήγαμε εμείς, και μετά εγώ ήθελα να κάνουμε βόλτα στην πλατεία, κι όταν είδα σ ένα δρόμο αστυνομικούς και καπνούς είπα να σταματήσουμε να χαζέψουμε. Αλλά η Σταυρούλα που είναι έμπειρη σε πορείες (δασκάλα γαρ, και πέρσι είχαν πολλές) και δακρυγόνα, δε μ΄ άφησε, κι έτσι όπου φύγει-φύγει. Προσπαθούσαμε να βρούμε κανένα στενό ελεύθερο να κατέβουμε προς το μετρό αλλά σ΄ όλους τους δρόμους είχε φωτιές και δακρυγόνα (και κόσμο που χάζευε, φυσικά). Χρειάστηκε να περπατήσουμε 6-7 στενά παραπέρα για να βρούμε ελεύθερο δρόμο να κατέβουμε προς το κέντρο.
Εγώ στεναχωριόμουν που φεύγαμε και παραμιλούσα ότι είναι φοβιτσιάρα και δεν γιατί ήθελε να μείνουμε, αφού ήμασταν μέσα στα γεγονότα...
Μετά, μόλις έφτασα σπίτι, μου τηλεφώνησε να μου πει πως κάποιον είχαν σκοτώσει, γι΄αυτό και τόσες φωτιές και φασαρίες...
...
Σε φιλώ.
* * * * * * *
4 σχόλια:
γεια σου λεμονιά ,
δεν είμαι στην αθήνα δυστυχώς .
ελπίζω ο κόσμος να σταματήσει να χαζεύει απλώς , αν δεν πίστευαν ότι έχουμε χαζέψει τελείως , δεν θα μας έλεγαν όσα ακούσαμε αυτές τις μέρες.
ντρέπομαι τόσο πολύ.
για αυτά που ακούω , που βλέπω .
για εμένα για όλους και πιο πολύ για αυτούς που χαζεύουν.
ελπίζω τα παιδιά που έχουν ακόμη συνείδηση να μας βγάλουν από την γωνία . τι κρίμα που τόσο τα υποτιμούν , ελπίζω να την διαψεύσουν αυτή την κοινωνία που αν δεν τα σκοτώνει με μια σφαίρα στα εξάρχεια , γιατί "έχουν αποκλίνουσα συμπεριφορά" , τα υποτιμά και τα λέει υποκινούμενα , όπως πάντα η ίδια καραμέλα.
Σταματάω λεμονιά μου.
Ντρέπομαι τόσο πολύ , όπως υποψιάζομαι κι εσύ πίσω από την μαρμελάδα.
να προσέχεις , όλοι πρέπει να προσέχουμε εδώ.
roxanne
Τι ήταν αυτό που έγινε! :(Όσο θυμάμαι που σου ΄πα "πάμε να φύγουμε, μη γίνουμε ζαρντινιέρες", ντρέπομαι!
Χθες και προχθές ειδικά, εκεί να δεις φόβο. Αλλά σκέφτηκα πως η θέση μου είναι στο δρόμο. Να δείξω πως απαθής δεν είμαι διόλου. Κι ας τρόμαζα με κάθε θόρυβο που ακουγόταν περίεργα, όπως όταν ρίχνουν δακρυγόνα.
Πόσο σωστά το είπες roxanne, κρυμμένη πίσω απο τη μαρμελάδα...
:)
Να μη ντρέπεσαι καθόλου, καθόλου, renata. Φοβούντα, αλλά πηγαίνουν, θυμάσαι που είχαμε την κουβέντα;
:)
Δημοσίευση σχολίου