Γυρίζοντας στο σπίτι το Σάββατο το μεσημέρι, ξεφόρτωσα τις φωτογραφίες απο τη φωτογραφική μηχανή στον υπολογιστή. Πιο πολύ απ΄τις ισορροπημένες μ΄άρεσε αυτή η ανισόρροπη, μου δίνει λίγο σαν να πετάμε, κάπως όπως είμαστε εκείνη την ώρα που πίνουμε τον καφέ και κουβεντιάζουμε, σαν να είμαστε σε χαλί περσικό-μαγικό και πετάμε, σβίνννν, μια εκεί, μια εδώ, μια στα παλιά, μια στα μελλούμενα, μια στους πεθαμένους μας και μια σ΄αυτούς που έχουν πια πεθάνει απο τη ζωή μας, μια στα μέσα μας και μια στα έξω μας, στις δουλειές μας, στις μαμάδες μας, στα βιβλία μας (γουάου, that's the best part!), στα μπλουζάκια μας και στο σιδέρωμα που θέλουν...
Και βλέποντας το τσίζ κεικ φράουλα-όλα τα άλλα γλυκά όλων των άλλων Σαββάτων δυστυχώς δεν τα φωτογράφησα πριν τα φάμε-, βλέποντας το γλυκό λοιπόν, και τα δύο κουτάλια που μας περιμένουν, σκέφτηκα πόσο περίεργο είναι, πόσο όμορφο, να μοιράζεσαι εκτός απο το Σάββατό σου, εκτός απο τις σκέψεις και τις σαχλαμάρες σου, ένα γλυκό, απο το ίδιο πιάτο, με κάποιον που γνωρίζεις τόσο λίγο καιρό. Και πόσο πολύ όμορφο.
*μετά, πήγαμε στην έκθεση exlibris
* * * * * * *
4 σχόλια:
"Έτσι σα να πετάμε"! Αυτό είναι το μυστικό της ζωής τελικά, μου φαίνεται.
Και σαν λαίμαργη που΄μαι χαίρομαι που σας "παρασέρνω" σε τέτοια ολισθήματα! :)
Η περιπέτεια της έκθεσης πλάκα δεν είχε? :)
α, ναι... αυτό είναι το καλύτερο, να μοιράζεσαι ακόμη και το γλυκό σου με έναν άνθρωπο που τώρα γνωρίζεις! φίλος/φίλη to be, όπως συνηθίζω να λέω
Καλησπέρες!
Ναι, υπέροχο ακούγεται αυτό. Μια μικρή στιγμή μαγείας. Μέρα καλή
Δημοσίευση σχολίου