άρωμα πράσινης παπάγιας

Ω, μα τι όμορφη ταινία, τι ηρεμία, τι ποίηση… Τόσο τραβήχτηκα σιγά-σιγά μέσα της, μέσα στο πράσινο και την υγρασία του Βιετνάμ, μέσα στους κίτρινους και τους κανελί τοίχους, στις γάζες γύρω απ΄τα κρεβάτια, στα ξυπόλητα πόδια που διέσχιζαν αθόρυβα τα πατώματα, στο χαμόγελο της Μούι, στην κίτρινη πουκαμίσα και την κοιλίτσα της (everything comes to the one who waits, άραγε?), που όταν είδα στον καθρέφτη του μπάνιου αυτό το (πρησμένο?) πρόσωπο, κυκλωμένο από ένα θάμνο μαλλιά, με τη ρόζ πιτζάμα και τα κουρασμένα μάτια, σχεδόν τρόμαξα, ποια είναι αυτή?

Ααα, σήμερα το μεσημέρι καθώς μαζευόμουν για να φύγω, στη δουλειά, ανέφερα, έτσι για να περάσω λίγα λεπτά νωρίτερα στο έξω από το εκεί μέσα, στην κανονική ζωή, πως γράφτηκα χθες στο e-poema, ένα σαιτ απ΄ όπου σου στέλνουν ένα ποίημα με μειλ κάθε βδομάδα. Ήταν καθαρά θέμα τύχης που δεν είχαμε λιποθυμίες και εγκεφαλικά. Οι δύο συνάδελφοι που ήταν δίπλα μου εκείνη τη στιγμή, απόρησαν τόσο, λες και τους είχα πει πως πετιέμαι που και που για σαββατοκύριακα στον Άρη. Και μετά, με κοίταξαν με συγκατάβαση, σχεδόν με λυπήθηκαν για την αφελή ευτυχία μου!

Εκεί πήγε αυτόματα το μυαλό μου όταν, με τη μουσική της ταινίας στο μυαλό μου και το χαμόγελό της στα χείλη μου, με είδα στον καθρέφτη. Βρέθηκα ξαφνικά στο αύριο.


* * * * * * *