ο αναγνώστης

Μαράκι, το είδα το the reader, χθες. Τι ήθελες να κουβεντιάσουμε?
Έκλαιγα (*). Είχε μερικές στιγμές, απ΄αυτές που σπάνια πια με βρίσκουν στις ταινίες, που σε ταράζουν πατόκορφα.
Μόνο για την αταίριαστη μετάφραση του τίτλου στα ελληνικά, στεναχωρήθηκα, γιατί βρήκα πως το σφραγισμένα χείλη αποπροσανατολίζει, ρίχνει το βάρος σε μια γυναίκα που κρατάει μυστικό το παρελθόν της, ενώ είδα μόνο (μόνο) μια γυναίκα που διαβάζει, είτε μόνη της, είτε-στο καλύτερο της- μέσω άλλων αναγνωστών…

(*) Έκλαιγα που τα βιβλία είναι δεκανίκι, συντροφιά ζωής, παρηγοριά, πηγή απόλαυσης, ηδονής, ευτυχίας. Μόρφωσης, υπομονής. Έκλαιγα -από χαρά- για τις τόσες ιστορίες που υπάρχουν, κι άμα τις μάθεις είναι σαν να έχεις ζήσει εκατό φορές, εκατό ζωές, εκατό πρόσωπα, οικογένειες, ταξίδια (**). Προβλήματα, ευτυχίες. Έκλαιγα που υπάρχει κόσμος, οπουδήποτε, παντού, που περνάει τη ζωή του με μια βρώμικη μπανιέρα, σε χιονια, ή στη Βραζιλία, και παρολαυτά ταξιδεύει, ξεχνιέται, ζει, ξεφεύγει, γεμίζει τη ζωή του, παρηγοριέται, μεταμορφώνεται, με τις ιστορίες. Ευτυχώς.

(**) Πολύ προβληματίστηκα για τα ταξίδια τελευταία, αν θέλω ή αν δεν θέλω. Ίσως είναι πιο όμορφα να τα διαβάζεις, να τα βλέπεις, παρά να τα κάνεις. Ίσως είναι το ίδιο, το να ταξιδεύεις από το σπίτι σου, με το να πηγαίνεις σε αεροδρόμια και πόλεις. Ίσως πάλι, όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια, ίσως προτιμώ το παντεσπάνι του σπιτιού από την ταλαιπωρία των ταξιδιών. Συμπέρασμα δεν έβγαλα, απόφαση. Ακόμα.


* * * * * * *