Ο Νικολάκης είχε μάθει να κάνει μπάνιο μόνος του. Δεν τον είχα δει πως μπανιαρίζεται-για να ξέρω αν καθαρίζεται «επαρκώς»- (εδώ εμφανίστηκε η μαμά μου μέσα μου..), αλλά τον είδα να βγαίνει, να κάνει ολόκληρη προσπάθεια για να δρασκελίσει το τοίχωμα της μπανιέρας-σα να λέμε εμείς να σκαρφαλώνουμε σε κανένα τοίχο-, να τυλίγεται εντελώς άτσαλα με το κίτρινο μπουρνούζι, και να κάθεται ανακούρκουδα στο πατάκι του μπάνιου, τρέμοντας σαν πουλάκι. Τα μαλλιά του κόκκινα σαν φλογίτσες, λευκός σα γάλα και γεμάτος μεγάλες φακίδες, να δαγκώνει την άκρη της πετσέτας και να περιμένει υπομονετικά να στεγνώσει. Κι εντωμεταξύ, να με κοιτάζει με τα ματάκια του γεμάτα υπομονή, δίχως ίχνος αυτολύπησης: έτσι είναι τα πράγματα, κάνουμε μπάνιο, και μετά σκουπιζόμαστε. Κι εσύ τι με κοιτάζεις, σταμάτα πια να με γεμίζεις φιλιά.
Τον αγκάλιασα ολόκληρο, μαζί με την πετσέτα, τον πήρα στα χέρια μου, τον σήκωσα στην αγκαλιά μου, και έκατσα εγώ στο πάτωμα, μ’ εκείνον στα πόδια μου, να τον χαιδεύω, να τον σκουπίζω ταυτόχρονα, και να κουνιέμαι πέρα δώθε. Δεν έφερε αντίρρηση-ποιος θα έφερνε αντίρρηση σε μιαν αγκαλιά?
Αυτό έπρεπε να κάνω στη ζωή μου. Όχι επανεκδώσεις χαμένων καρτών και καταναλωτικά δάνεια.
* η φωτογραφία απο το TrekEarth και ο τίτλος taken from a song of the band Whale. Η αφορμή όμως, για την ανάσυρση της ανάμνησης, ήρθε απο εδώ.
* * * * * * *
9 σχόλια:
Μού άρεσε πολύ όλο αυτό! Να έχεις την υγειά σου, νάσαι πάντα μια αγκαλιά για όλους!
Εννοείς "και αυτό".
Κι αν δεν δεν το έζησες ακόμα, δε σημαίνει πως η ζωή σου ως τώρα δεν έχει αξία. Εντάξει?
Ευχαριστώ για την αναφορά, ομολογώ ότι έψαξα στο blog να διαβάσω κι άλλα για το Νικολάκη, είναι φανταστικό πρόσωπο? (η επιτομή της αδιακρισίας η ερώτηση, συγχωρείστε με κ φυσικά μην απαντήσετε αν δε θέλετε).
Μαριλένα, ο Νικολάκης είναι αληθινός και δεν έχει άλλη σχέση με το θέμα του μπλογκ σου, εκτός απο την ανάγκη για τρυφερότητα που μου προκαλούν τα μικρά :)
Τον έζησα πολύ λίγο, 3-4 φορές απο μια βδομάδα την κάθε φορά, πριν μερικά χρόνια, μαζί με την -επίσης διψούσα για αγκαλιές και χάδια- αδελφή του. Μου τους θύμισαν προχθές τα κειμενά σου, το γιατί δεν μπορώ να το προσδιορίσω ακριβώς.
Μη νιώσεις αδιάκριτη, τη χάρηκα την ερώτησή σου.
Χάρηκα που βγήκαν απο μέσα μου αυτά που ένιωσα για το Νικολάκη.
Μαριλένα, επίσης, εγω δεν έχω παιδιά, και χαιδεύω τα παιδιά του κόσμου!
Απο τις πιο τρυφερές αναρτήσεις που έχω διαβάσει εδώ και πολύ καιρό...
Να τα χαίρεσε τα "παιδιά" σου και ευχή μου... κάποτε και το δικό σου...
Καλή σου μέρα :)
Και με τι τρυφερό χάδι...
Μαγικό.
Με συγκίνησες...
Καληνύχτα :)
Η ηλιόλουστη, ανοιξίατικη παραλιακή της Θεσσαλονίκης μαζί με τον πρωϊνό καφέ είναι μια ευχάριστη ανάμνηση απο τα φοιτητικά μου χρόνια και αυτή η φωτογραφία μου το θύμησε πολύ έντονα, ωραία οπτοική γωνία lemon...t
Δημοσίευση σχολίου