Η μουσική μου έσωσε τη ζωή. Βοήθησε να βγεί ο θυμός που ήταν μαζεμένος μέσα μου. Αν δεν είχε έρθει η μουσική στη ζωή μου, εγω δεν θα ήμουν εδώ τώρα.Το El Sistema είναι ένα πρόγραμμα με το οποίο φτωχά παιδιά στη Βενεζουέλα σπουδάζουν κλασική μουσική και εντάσσονται σε ορχήστρες, ξεφεύγοντας με τον τρόπο αυτό απο τη ζωή-του-δρόμου, και μπαίνοντας στη ζωή-σκέτο.
Αρκεί κάποιος να θελήσει να διδαχθεί κάποιο όργανο, και του παρέχονται δωρεάν καθημερινά μαθήματα: ένα χέρι να κρατηθεί, μέλλον, ένα μονοπάτι μακριά απο τη φτώχεια, την εγκληματικότητα, τα ναρκωτικά. Ένα παράθυρο.
Το πρόγραμμα ξεκίνησε το 1975 απο τον μαέστρο και οικονομολόγο Jose Antonio Abreu με ιδιωτικά κεφάλαια (σήμερα επιχορηγείται απο το κράτος) και απο τότε έχουν εκπαιδευθεί πάνω απο 250.000 παιδιά.
* Η φωτογραφία είναι της πόλης Μπολιβάρ.
* Περισσότερες πληροφορίες στα ελληνικά εδώ κι εδώ.
* Αυτό που με αφήνει έκπληκτη, είναι ότι η λύση υπάρχει, και είναι απλή.
* * * * * * *
5 σχόλια:
Δεν είναι υπέροχο ? Αρκεί που θέλησε/αν να τους απλώσουν το χέρι!!
I like the photo! It's very coloured!
Εξαιρετικά ενδιαφέρον!
Μου θυμίζει κάπως και την ταινία "Τα παιδιά της χορωδίας" όπου κι εκεί η μουσική όχι απλώς εξημέρωσε τα ήθη, αλλά είχε τεράστιο παιδευτικό ρόλο.
Αν δεν έχεις δει την ταινία, πάρτην σε DVD. Πιστεύω ότι θα σου αρέσει. :)
Αλεπού, έχεις δίκιο για τα παιδιά της χορωδίας! Πολύ ωραία ταινία και "παιδεύει" επίσης, τα παιδιά!
:)
Magdala, it is the town Bolivar, in Venezuela. I like it very much, too!
Renata, αυτό που είπες είναι πολύ μεγάλη κουβέντα, ακριβώς έτσι είναι, ναι!
Μπολιβάρ,
ένα ελληνικό ποίημα
..."Μπολιβάρ! Κράζω τ’ όνομά σου ξαπλωμένος
στην κορφή του βουνού Έρε,
Την πιο ψηλή κορφή της νήσου Ύδρας.
Από δω η θέα εκτείνεται μαγευτική μέχρι των νήσων
του Σαρωνικού, τη Θήβα,
Μέχρι κει κάτω, πέρα απ’ τη Μονεβασιά, το τρανό
Μισίρι,
Αλλά και μέχρι του Παναμά, της Γκουατεμάλα, της
Νικαράγκουα, του Οντουράς, της Αϊτής,
του Σαν Ντομίγκο, της Βολιβίας,
της Κολομβίας, του Περού, της Βενεζουέλας,
της Χιλής, της Αργεντινής, της Βραζιλίας,
Ουρουγουάη, Παραγουάη, του Ισημερινού,
Ακόμη και του Μεξικού.
Μ’ ένα σκληρό λιθάρι χαράζω τ’ όνομά σου πάνω στην
πέτρα, νάρχουνται αργότερα οι ανθρώποι να προσκυνούν.
Τινάζονται σπίθες καθώς χαράζω ― έτσι είτανε, λεν, ο
Μπολιβάρ ― και παρακολουθώ
Το χέρι μου καθώς γράφει, λαμπρό μέσα στον ήλιο."...
...τ’ άροτρα στων φοινικιών τις ρίζες
κι ο ήλιος
που λαμπρός ανατέλλει
σε τρόπαι’ ανάμεσα
και πουλιά
και κοντάρια
θ’ αναγγείλη ώς εκεί που κυλάει το δάκρυ
και το παίρνει ο αέρας στης
θαλάσσης
τα βάθη
τον φριχτότατον όρκο
το φρικτότερο σκότος
το φριχτό παραμύθι:
Libertad
Δημοσίευση σχολίου