ο Κατσίμπαλης στο Παρισάκι

Ο καιρός, εδώ και δεκαπέντε μέρες, είναι θείος: ξερός και παγερός, και νιώθω τον εαυτό μου ξαναγεννημένο. Τρώω το καταπέτασμα και πίνω τον άμπακα και οργώνω τους δρόμους του Παρισιού απ΄άκρη σ΄άκρη φτεροπόδαρος!...

* "Αγαπητέ μου Γιώργο", σελ 399, επιστολή 388, τόμος β
* Enchanted


* * * * * * *

Σας αρέσει να κολυμπάτε, έτσι δεν είναι;

«Τρελά. Γιατί λατρεύω τη θάλασσα για πολλούς και διάφορους λόγους. Ενας από αυτούς είναι ότι διώχνει τους ανθρώπους, κι εγώ τους φοβάμαι, τους τρέμω. Εχουν ό,τι κακό σέρνει η φύση. Τα ζώα δεν τα αγαπώ καθόλου, γιατί μοιάζουν με τους ανθρώπους. Στην Τζια έχω λουλούδια, έχω πεύκα».

* H φωτογραφία
* Η Μιμίκα Κρανάκη


* * * * * * *

ήρεμη σαν το νερό κάτω από τον ήλιο

Aυτό το κείμενο για τη Λισσαβώνα
-του Χαράλαμπου Γιαννακόπουλου-
το είχα διαβάσει στο σαιτ των happy few
λίγο πριν ανακαλύψω τα μπλογκς.
Ήταν η πρώτη μου επαφή με το γεγονός
ότι στο ίντερνετ εκτός απο βλακείες
μπορεί να υπάρξει και λογοτεχνία.
Ήταν μάλλον Οκτώβριος του 2005.
Τον Νοεμβριο-Δεκέμβριο, ανακάλυψα τον Θας.

* Η φωτογραφία
* Σήμερα έβλεπα στον ύπνο μου πως περπατούσα στην Λισσαβώνα αυτού του κειμένου. Κι έψαξα να το βρώ.
Κι ακόμα τώρα, επειδή ο ήλιος έξω είναι δυνατός, η δροσιά μέσα στο σπίτι ευχάριστη, ο αέρας κουνάει τις κουρτίνες κι απο το δρόμο ακούγεται το βουητό της Θηβών-ήσυχο, όπως είναι μόνο τα μεσημέρια των Σαββάτων του καλοκαιριού, εγω μέσα στην κουζίνα είμαι στη Λισσαβώνα.

* * * * * * *

ρολογάκια

Πως τα λέτε αυτά? Εμείς, στην Καλαμαριά, τα λέγαμε ρολογάκια. Όταν ήμουν μικρή, και παίζαμε στους δρόμους, και είχε τέτοια στους φράχτες.
Τώρα, σαν να είναι εξαφανισθέν είδος, χαίρομαι πολύ κάθε φορά που τα ξαναβρίσκω!


* * * * * * *

νύχτες μάγεμα

Είναι μεσάνυχτα τώρα. Βαθμοί 27 στην καμαρά μου στο Μαρούσι!Έξω φεγγάρι μάγεμα. Σωστό αυγουστιάτικο φεγγάρι, "παρ΄ολίγο νά ΄ναι μέρα" όπως λεει και το τραγούδι. Εχω ανοιχτό το παράθυρο και βλέπω τη θάλασσα της Γλυφάδας να χρυσίζει αριστερά, και το φάρο της Ψυττάλειας ν΄αντιμάχεται του κάκου με το φεγγάρι, στα δεξιά μου. Ως πότε θα βαστάξει αυτό το θαύμα που πάει να μας μουρλάνει μήνες τώρα. Ζούμε (φαντάζομαι και οι άλλοι) σαν αποναρκωμένοι, μαγεμένοι, τρισμακάριοι γιατί ζούμε, απλώς και μόνο... Όλη η τραγικότητα τριγύρω μας έχει σβήσει-η φανερή κι η αφανέρωτη. Ξέρω πως οι δουλειές όσο πάνε λιγοστεύουν, πως ο κόσμος έχει αρχίσει και πεινάει, πως ο στρατιωτικός σύνδεσμος διαλύθυηκε, πως διχόνοια έχει αρχίσει να παρατηρείται ανάμεσα στους στρατιωτικούς, πως η δημοκρατία είναι ένα όνομα, πως το οικονομικό μας χάος ύστερ΄απο λίγους μήνες θα τα σαρώσει όλα, πως θα σαρώσει όλους εμάς... Κομμάτια να γίνουν όλα... Οι μέρες είναι θάματα κι οι νύχτες μάγεμα. Δε σ΄αφήνουν ουτε στιγμή να συλλογιστείς τέτοια πράματα ή να τα πάρεις στα σοβαρά. Για κάποιον άλλο τόπο θα πρόκειται, και νόμισαν μερικοί ανίδεοι πως είναι για την Ελλάδα. Εδω γιορτάζει το σύμπαν, έβαλε ο Θεός τα λαμπριάτικά του. κοιμάσαι μ΄ανοιγμένο παράθυρο κι ανασαίνεις την πνοή του πεύκου, μια παρέα παρακάτω με κιθάρα τραγουδάει τραγούδια της αγάπης στο φεγγέρι...
Κακότυχε Σεφέρη με το συνάχι σου μες στην ομίχλη της Λόντρας!
Γειά-Χαρά
Γιώργος

* Απόσπασμα από επιστολή του Γ.Κ.Κατσίμπαλη στον Γ.Σεφέρη, από την αλληλογραφία τους 1924-1970, που εκδόθηκε πρόσφατα από τον Ίκαρο, με τίτλο "Αγαπητέ μου Γιώργο".

* Η φωτογραφία.


* * * * * * *

κωδικός: χιόνια

Αααα, μια γκέισα βγήκε απ΄την οθόνη μου..!
Πιθανόν να πάγωσε απο τα χιόνια, και να θέλει να πάμε καμμιά εκδρομή στη Μασσαλία. Ή στη Βενετία. Ή στις Κάννες.
Στη δουλειά πάντως δεν θα την πάρω. Γιατί είναι η happy, happy, happy, και δεν ταιριάζει εκει μέσα..!


* * * * * * *