Το πρώτο βαπόρι που πήρα από τη Ζάκυνθο, το Σεπτέμβρη του 1883, για να 'ρθω στην Αθήνα φοιτητής, ήταν το παλιό εκείνο Αθήναι που αργότερα είχε γιατρό του τον Ανδρεά Καρκαβίτσα. Θε μου! τι μπελαλίδικο που ήταν το ταξίδι εκείνον τον καιρό. Ούτε ο σιδηρόδρομος Πελοποννήσου υπήρχε, ούτε ο ισθμός της Κορίνθου είχε κοπεί. Βγαίναμε στη Κόρινθο, πηγαίναμε στο Καλαμακι με αμάξι, εκεί παίρναμε άλλο βαπόρι -της ίδιας πάντα εταιρίας που είχε τ' αμάξια κι εφρόντιζε και για τη μεταφορά των αποσκευών μας- φτάναμε στον Πειραιά, κι από εκεί με το σιδηρόδρομο, ή για περισσότερη ευκολία με αμάξι,στην Αθήνα, ύστερ' από δυο ολόκληρες ημέρες!
* Γρηγορίου Ξενόπουλου Η ζωή μου σαν μυθιστόρημα
* dunes
* * * * * * *
3 σχόλια:
Συγκινητική η διήγηση!
Πολλούς χαιρετισμούς και να είστε καλά!
...έτσι με αυτό τον τρόπο γινόταν όμως η ζωή και του πιο απλού ανθρώπου μυθιστόρημα....
καλημέρα λεμονιά.
Πολύ τον αγαπάω τον Ξενόπουλο, τι ωραία! (Επίσης η φωτογρσφία καταπληκτική) .
Ελπίζω σύντομα να διαβάσω και κάποια προσωπική σου διήγηση.
Δημοσίευση σχολίου