away

Έχει μια βδομάδα που έβαλα λαμπάκια στα παράθυρα.

* * *

Μου άρεσε πάρα πολύ η νέα ταινία του Γούντυ Άλλεν.

* * *

Έψαξα στο google maps να βρω το Austin του Τέξας όπου θα μετοικήσει-εν ευθέτω χρόνω- η κουμπάρα μου και μελαγχόλησα (ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ).

* * *

Κάνω λίστες, λίστες, με ψώνια, με δουλειές-που-έχω-να κάνω-αύριο, με πράγματα-που-πρέπει-να-γίνουν-στο σπίτι, με ταινίες που πρέπει να δω, να βρω, να γράψω, με βιβλία που πρέπει να διαβάσω, να αγοράσω, να δανειστώ, να μεταφέρω, να ξαναδιαβάσω. Δεν είναι φυσιολογικό αυτό. Χρειάζομαι θεραπεία.

* * *

Την τελευταία φορά που πήγα μόνη μου Θεσσαλονίκη (ξανά)διάβασα (σε ένα βράδυ) την “Πολυάννα και το παιχνίδι της χαράς” και κατάλαβα πρώτον γιατί μου αρέσουν τα Χριστούγεννα και δεύτερον γιατί είμαι έτσι όπως είμαι. Τρίτον, απόρησα που όταν είσαι μικρός δεν δίνεις δεκάρα για την μετάφραση: ένα βιβλίο σε συγκλονίζει για αυτά που λέει και μόνο.

* * *

Βλέπω συχνά εφιάλτες και φωνάζω στον ύπνο μου. Αυτό υποτίθεται πως είναι καλό γιατί έτσι το ξεμπλοκαρισμένο υποσυνείδητό μου βιώνει όσα με παιδεύουν και δεν τα στοιβάζει στο ασυνείδητο μου. Εγώ πάντως υποφέρω.

* * *

Δύο πράγματα με απασχολούν αυτό τον καιρό: ο χρόνος που φεύγει καθώς διαβάζω διαγώνια (και χειρότερα) όσα έχω στο ρίντερ μου και το στις πόσες σελίδες πρέπει να εγκαταλείπω ένα βιβλίο όταν δε μ'αρέσει. Αντιθέτως δεν με απασχολούν τα ταξίδια που δεν σχεδιάζω (απλά θέλω, ή όμως μπορεί και να μην θέλω) να κάνω.
Γενικά διανύω μια πολύ ήσυχη περίοδο. Ανισορροπίας.

* Η φωτογραφία είναι από την συστήνεται-ανεπιφύλακτα-ταινία away we go του Sam Mendes.


* * * * * * *