-Έ, φτάνουν, φτάνουν πια οι κλάψες σου, γριά! Ο Κοζάκος δε γεννήθηκε για να χάνει τον καιρό του με γυναίκες. Εσύ δεν το 'χεις τίποτα να τους κρύψεις (τους γιους σου) μέσα στη φούστα σου και να στρογγυλοκαθήσεις πάνω τους, σαν την κότα στ'αυγά της. Τράβα, τράβα και στρώσε γρήγορα τραπέζι μ' ότι έχουμε. Και να σε δω, όχι γλυφιτζούρια ή τίποτα μελόπιτες ή παστέλια. Κουβάλα μας ολάκερο το κριάρι, φέρε τη γίδα και μέλι σαραντάχρονο! Και βότκα μπόλικη, βότκα χωρίς μπιχλιμπίδια, χωρίς σταφίδες κι άλλα τέτοια που μηχανεύεται το γυναικομάνι, μα βότκα άκρατη που ν'αφρίζει, να παίζει και να βράζει σα λυσσασμένη.* Ταράς Μπούλμπα, Νικολάι Γκόγκολ, μτφ.Άρη Αλεξάνδρου.
* Street musician, Ostap Kindraczuk, playing the bandura, a Ukrainian zither on Old Market in Poznań.
Πρώτα άρχισα να διαβάζω το βιβλίο (χθές). Μετά (αμέσως) ενθουσιάστηκα. Άρχισα να κρατάω σημειώσεις για να δω που είναι αυτό το Σετς με τους Ζαποροζιάνους Κοζάκους και τι όργανο είναι αυτός ο μπαντουράς που παίζανε μαζί με το σαντούρι και τις στρογγυλές μπαλαλάικες.
Έτσι βρήκα τον Οστάπ Κιντραζουκ να παίζει στο δρόμο ντυμένος με την χαρακτηριστική φορεσιά των Κοζάκων -το φαρδύ κοζάκικο πανταλόνι, από κατακόκκινη ακριβή τσόχα, ήταν πασαλειμμένο με πίσσα για να φανεί καθαρά πως ο Κοζάκος δεν έδινε πεντάρα για τα ρούχα του- και την μακριά του τούφα που ξεπετιόταν από το ξουρισμένο του κεφάλι και ανέμιζε στον αγέρα.
* * * * * * *
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου