ποίημα

Ψηλά από τις πλαγιές να κατεβαίνεις
και να βυθίζεσαι στις χαμηλές τοποθεσίες.
Ν' ανακαλύπτεις, σα να πετάς με τα φτερα σου,
την απόσταση του δρόμου
που μικραίνει και ανθίζει
στο πλησίασμά σου.
Να διασχίζεις ένα χωριό σ' ένα λεπτό
και να παίρνεις μαζί σου με μια ματιά
την εικόνα του...
Μόνο στ' όνειρό μου είχα γνωρίσει ένα
τόσο μαγευτικό, τόσο ανάλαφρο τρέξιμο.
Ακόμα και στις ανηφοριές
ήμουν σε πολλή φόρμα.
Γιατί, πρέπει να το πω,
αυτός ήταν ο δρόμος του χωριού του Μώλν,
που έπινα έτσι.

Είναι μια παράγραφος, χαμηλά στη σελίδα 34 του Μεγάλου Μώλν του Alain-Fournier, που διαβάζεται και σαν ποίημα!
Είναι σημαντικό να αναφέρω ότι το διαβάζω σε μετάφραση της Αγγελικής Νικολοπούλου, από τις εκδόσεις Γρηγόρη. Δεν ξέρω αν είναι καλή μετάφραση, η έκδοση είναι του 1970, βρίσκω λέξεις που δεν χρησιμοποιούμε σήμερα αλλά ο ρυθμός του βιβλίου είναι συνεχής, κυλάει, κι όχι μόνο δεν κοπιάζεις για να πας παρακάτω αλλά αντίθετα τα κεφάλαια περνούν χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι. Αυτό θα έπρεπε να είναι προφανές στην ανάγνωση ενός βιβλίου, αλλά δυστυχώς δεν είναι.
Και μια περίεργη γραμματοσειρά, αραιά, λεπτά, κάπως τετραγωνισμένα γράμματα, η λέξη σέβεντις είναι αυτή που μάλλον την περιγράφει καλύτερα!
Πολλά είπα για να καταλήξω στο προφανές: η παραπάνω παράγραφος ξεχώρισε στο μυαλό μου σαν ποίημα.

Είχα διαβάσει για τον Μεγάλο Μωλν (δε θυμάμαι πια με σιγουριά, πάνε τόσα χρόνια) μάλλον στο Δεύτερο Φύλο της Σιμόν ντε Μπωβουάρ. Πιθανότατα το 1980, όταν στο δωμάτιό μας είχαμε την πορτοκαλο-άσπρη βιβλιοθήκη-διπλό-γραφείο κολημμένη στον τοίχο. Ήταν στη λίστα βιβλία-που-θέλω-να-διαβάσω λοιπόν, εδώ και 30 χρόνια!
Ε, έχω να πω ότι άξιζε τον κόπο!

* Υπάρχει και κοινότητα Meaulne στη Γαλλία από όπου η φωτογραφία.


* * * * * * *