έτσι ξαφνικά

Δεν έχει άλλη φρεγάτα σαν το βιβλίο
Να μας παίρνει σε τόπους μακρινούς,
Ούτε άλλο κρουαζιερόπλοιο σαν τη σελίδα
της **** ποίησης.
Αυτό το δρόμο μπορούν και οι φτωχότεροι να τον πάρουν
χωρίς να τους βαραίνουν διόδια;
Πόσο λιτό είναι το άρμα
Που φέρει μια ανθρώπινη ψυχή!

* * * * * * * * * * * * *

Βρήκα ένα λινκ όλο ποιήματα. Όχι με αφορμή την ημέρα ποίησης-αλλά ταίριαξε ωραία, δε λέω.

Έψαχνα για το ποίημα "η σύγκλιση του ζεύγους" του Τόμας Χάρντυ, για το πως συναντήθηκε ο Τιτανικός με το παγόβουνο που προκάλεσε το ναυάγιό του. Που η βασίλισα του Άλαν Μπένετ ήθελε να το διαβάσει στους υπηκόους της, στο χριστουγεννιάτικο διάγγελμά της.

Και μετά θυμήθηκα τον Κριστιάν Μπομπέν που λέει πως το 1860, η τριαντάχρονη Έμιλυ έκλεισε την πόρτα του σπιτιού πίσω της, ανέβηκε στη νυφική κάμαρα της ψυχής της και δεν ξαναβγήκε μέχρι την ημέρα που πέθανε, το 1886. Στο μεσοδιάστημα, έγραψε εκατοντάδες ποιήματα που το καθένα τους περιείχε περισσότερο φως απ'όσο όλος μαζί ο Γαλαξίας.


* Ο αιχμάλωτος του λίκνου, Κριστιάν Μπομπέν.

** Τhe Uncommon Reader, Alan Bennett.

*** Φωτογραφία από το libraryland.

**** Prancing poetry, δεν μπόρεσα να το μεταφράσω.


* * * * * * *