όπως θα μπαίνει η άνοιξη

Διαβάζω του κερατά του Laurence Durrell την τετραλογία που λέγεται Alexandrian Quartet (Justine, Balthazar, Mountolive, Clea) μυθιστορήματα αλεξανδρινά – γρήγορα θ’ ακούσεις πως του δώσανε το Νόμπελ. Και σκάω από λύσσα. Γιατί αυτά ήταν τα θέματά μου. Είναι της παρακμής ο άθλιος αλλά έχει πολύ ταλέντο.

* * * * *

Περάσαμε ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο στο σπίτι: κάναμε αφιέρωμα στον Ολλανδό σκηνοθέτη Joris Ivens: είδαμε 19 ντοκιμαντέρ του (συνολικά περίπου 15 ώρες) σε δυό μέρες.
Το πρόγραμμα ήταν 13:00-21:00 το Σάββατο και 11:00-18:00 την Κυριακή, χωρισμένο σε δίωρες (περίπου) προβολές, με μισάωρα διαλείμματα στα ενδιάμεσα.

Τελικά το πρόγραμμα το παρακολουθήσαμε (και το ακολουθήσαμε με ευλαβική ακρίβεια!) μόνοι οι δυό μας: εκτός από την Εύα που ήρθε το Σαββατόβραδο 19:00-21:00, κανένας άλλος από τους φίλους μας δυστυχώς δεν μπόρεσε να έρθει.

Θέλω να καταλήξω στο ότι, οφειλόμενο κατά ένα μεγάλο μέρος στον καιρό, ήταν ένα ήσυχο, ελαφρύ διήμερο, πιο πολύ κι από ξεκούραστο: σχεδόν θεραπευτικό.
Σαν ανοιξιάτικο πρωινό-εδώ ήθελα να καταλήξω.

Διάβασα αυτή την έκφραση το πρωί, στο μετρό, και ήταν σαν να φύσηξε αεράκι κι αλάφρυνε ο αέρας στο βαγόνι. Αν ψάχναμε για συνώνυμο της "ευτυχίας" σκέφτηκα, αυτό ταιριάζει: ανοιξιάτικο πρωινό. Κι αν θέλουμε ένα ποίημα με δυό λέξεις, αυτό είναι πάλι: ανοιξιάτικο πρωινό. Ελαφρύ, δροσερό και ήσυχο.

* Επιστολή του Στρατή Τσίρκα στον Μ. Μ. Παπαϊωάννου, 22 Μαρτ. 1960.

*Roses


* * * * * * *