Κοντολογίς, η μεγάλη κούραση της ύπαρξης μπορεί να μην είναι τίποτε άλλο απ' τον τεράστιο μόχθο μας να παραμείνουμε εχέφρονες επί είκοσι, σαράντα χρόνια και βάλε, να μην είμαστε απλά, βαθιά ο εαυτός μας, δηλαδή σιχαμεροί, φρικαλέοι, παράλογοι. Ειναι εφιάλτης να πρέπει πάντα να παρουσιάζουμε ως ένα μικρό παγκόσμιο ιδεώδες, ως έναν υπεράνθρωπο απ'το πρωί ίσαμε το βράδυ, τον χωλό υπάνθρωπο που μας δώθηκε.
* * *
Θέλω, Φερδινάνδε, να παρατήσω την ψυχή μου, όπως παρατάμε, πέρα μακριά, το ψωριάρικο σκυλί μας, το σκυλί μας που βρωμάει, το σύντροφο που μας αηδιάζει, προτού πεθάνω... Επιτέλους ολομόναχος... Ήσυχος... Ο εαυτός μου...
* Σελίν: Ταξίδι στην άκρη της νύχτας
1 σχόλιο:
Η εχεφροσύνη είναι δύσκολη αρετή μερικές φορές!
Μ΄αρέσουν οι ανθολογήσεις κι οι μεταφράσεις σου! :)
Δημοσίευση σχολίου